Απτόητοι

Αυτό που ξεχώρισε στη μεγαλειώδη πορεία για το ασφαλιστικό ήταν το αποφασιστικό και δυναμικό ύφος των συμμετεχόντων. Καμιά μιζέρια, κανείς δεν κλαιγόταν, παρά τους αλλεπάλληλους διωγμούς που έχουμε υποστεί από δεξιές, κεντρώες και αριστερές κυβερνήσεις. Εκεί ο κόσμος, όρθιος.

Αυτή η διάθεση «δεν θα μας πτοήσετε» φαντάζομαι ότι θα προκαλεί ένα ρίγος ανησυχίας στα διάφορα κέντρα της εξουσίας. Πολύ περισσότερο μάλιστα που για να μας πτοήσουν επιστρατεύουν όχι μόνο πολυνομοσχέδια και τροπολογίες και προαπαιτούμενα, αλλά ένα ολόκληρο καφκικό κράτος που υψώνει τοίχους σε κάθε προσπάθεια του καθενός να λύσει οποιοδήποτε απλό πρόβλημα.

Υπάρχει μια υπερήλικη γυναίκα που πάσχει από άνοια εδώ και δεκαπέντε χρόνια. Σταδιακά η κατάστασή της επιδεινώθηκε, μέχρι που τον Σεπτέμβριο του ’14 ο σύζυγός της που τη φρόντιζε αποφάσισε να ζητήσει τη δικαστική της επιμέλεια, γιατί η ίδια πια δεν μπορούσε να σηκωθεί από το κρεβάτι ούτε να αναγνωρίσει κανέναν. Ξεκίνησε τις διαδικασίες, αλλά δεν τις τελείωσε ποτέ, γιατί το Πάσχα του ’15 πέθανε ξαφνικά ο ίδιος.

Η κόρη τους, ηλικιωμένη επίσης και συνταξιούχος, πήγε στο χωριό και πήρε τη μητέρα για να την έχει κοντά της. Ξεκίνησε και αυτή τις διαδικασίες για τη δικαστική επιμέλεια –για να μπορεί να εισπράττει τη σύνταξη της μητέρας της.

Μετά από δεκάδες χαρτιά, επιτροπές, νοσοκομεία και άλλα πολλά, η υπόθεση έφτασε στο δικαστήριο, που αφού συνεδρίασε και μελέτησε τα έγγραφα που πιστοποιούσαν την κατάσταση υγείας της μητέρας και την ανάγκη επιμέλειας, όρισε πραγματογνώμονα για να ελέγξει και αυτός την κατάσταση της ασθενούς και την αξιοπιστία όλων των μέχρι τώρα διαγνώσεων.

Πολύ σωστά. Οι θεσμοί μάς αντιλαμβάνονται σαν εξ ορισμού ψεύτες. Θα μπορούσε επομένως η κόρη να έχει πείσει με κάποιο τρόπο τις επιτροπές και τα νοσοκομεία να βγάλουν τη μάνα ανίκανη, για να ξεγελάσει το δικαστήριο. Ετσι, για την πλάκα της. Οικονομικά θα της κόστιζε πολύ, αν μάλιστα στα έξοδα του δικαστηρίου προσθέσουμε και τον δικαστικό επιμελητή, που πληρώνει η ίδια για να επιδίδει τα έγγραφα στη μητέρα της.

Αλλωστε δεν θα έχει κανένα όφελος, αφού η μητέρα δεν έχει περιουσία, μόνο τη σύνταξή της έχει, που θα της ήταν απαραίτητη για να ζήσει με κάποια αξιοπρέπεια, αλλά δεν μπορεί να την εισπράξει, οπότε την αξιοπρέπειά της την προσφέρει η κόρη της, η αιτούσα την επιμέλεια.

Πέρασε καιρός, κι ενώ κοντεύουν Χριστούγεννα, το δικαστήριο όρισε τον πραγματογνώμονα και είπε στην κόρη να επικοινωνήσει μαζί του για να συνεννοηθούν για την αμοιβή του. Ζήτησε λοιπόν ο πραγματογνώμονας 1.500 ευρώ συν ΦΠΑ, για να γνωματεύσει αυτά που έχουν γνωματεύσει δημόσια νοσοκομεία, επιτροπές κ.λπ.

Αλλά επειδή δεν υπάρχει αντιδικία μπορεί να κόψει κάτι, είπε στην άναυδη γυναίκα, που ήθελε να δείξει ευγνωμοσύνη για το σκόντο αλλά δεν μπορούσε, γιατί αν άνοιγε το στόμα της θα έλεγε λόγια που δεν αρμόζουν σε μια κυρία μεγάλης ηλικίας και πάντως δεν γράφονται.

Δεν ξέρει αν θα μπορέσει να βρει το ενάμισι χιλιάρικο συν ΦΠΑ για να πληρώσει τον πραγματογνώμονα και να ολοκληρώσει τη διαδικασία. Αναρωτιέται όμως, και αυτή την απορία συμμερίζομαι, γιατί το δικαστήριο δεν πιστεύει τις αρμόδιες επιτροπές που είναι δημόσιες, αλλά θα πιστέψει έναν πραγματογνώμονα που είναι ιδιώτης και τον πληρώνει αυτή η ίδια, το θύμα ενός παράλογου συμπλέγματος νόμων και παρανόμων που φαίνεται να υπάρχουν μόνο για να μας κάνουν δύσκολη τη ζωή.

Οση έχει απομείνει δηλαδή, γιατί ώσπου να γνωματεύσει ο πραγματογνώμονας, να πάει η γνωμάτευση στο δικαστήριο, να συνεδριάσει το δικαστήριο, να εκδοθεί η απόφαση, η φτωχή μητέρα της μπορεί να μη ζει πια για να απολαύσει τη λίγη παραπάνω πολυτέλεια που θα της εξασφάλιζε η σύνταξή της.

Κι όμως, απτόητοι συνεχίζουμε…