Αναζητώντας άσυλο στο Παρίσι κι αγάπη στο Σάο Πάολο

Εξαιρετικό και σφιχτοδεμένο κοινωνικό δράμα, με ήρωα έναν μετανάστη, ανασφάλιστο διανομέα είναι «Το Παρίσι του Σουλεϊμάν», ενώ το queer δράμα «Baby» έχει ενδιαφέρον, αλλά μένει αρκετά στην επιφάνεια

▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬

Το Παρίσι του Σουλεϊμάν
(Souleymane’s Story, Γαλλία, 2024, 94’)
★★★☆☆

● Σκηνοθέτης: Μπορίς Λοζκίν
● Ηθοποιοί: Αμπού Σανγκαρέ, Νίνα Μερισσέ, Ουμάρ Σόου, Εμανουέλ Γιοβανί

Ο Μπορίς Λοζκίν σκηνοθετεί την τέταρτη μεγάλου μήκους ταινία του, η οποία απέσπασε το Βραβείο Κριτικής Επιτροπής στο 77ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Καννών, καθώς και το Βραβείο Α’ Ανδρικού Ρόλου για την υπέροχη και συγκλονιστική ερμηνεία του Αμπού Σανγκαρέ. Ταινία-φόρος τιμής στο σινεμά των Αδερφών Νταρντέν, είναι ένα σφιχτοδεμένο κοινωνικό δράμα, που κινείται με ιλιγγιώδη ρυθμό στους πυκνοκατοικημένους δρόμους του Παρισιού. Ο Σουλεϊμάν ζει στο Παρίσι, δουλεύοντας ως ανασφάλιστος διανομέας φαγητού. Καθημερινά «οργώνει» με το ποδήλατό του τους δρόμους της πόλης, παραδίδοντας πακέτα και προβάροντας συνεχώς την ψεύτικη ιστορία που πρέπει να πει, έπειτα από παρότρυνση ενός μεσάζοντα, που τον βοηθάει να τακτοποιήσει τα χαρτιά του και τον καθοδηγεί στη διαδικασία αίτησης ασύλου, ώστε να συγκινήσει τον οργανισμό που εξετάζει την αίτησή του.

Ο Λοζκίν αφηγείται μια ιστορία απλή, που έχει ειπωθεί ξανά, αλλά εδώ δεν διστάζει καθόλου να την κινηματογραφήσει με μια φρεσκάδα, εστιάζοντας κυρίως στον πρωταγωνιστή του. Με τη βοήθεια του εξαιρετικού διευθυντή φωτογραφίας, Τριστάν Γκαλάν, που έχει την κάμερα συνεχώς στο χέρι, ακολουθεί τον Σουλεϊμάν σε μια ξέφρενη πορεία επιβίωσης, μέσα σε μια απρόσωπη πόλη. Η αμεσότητα της σκηνοθεσίας, σε συνδυασμό με μια εξαιρετική ηχητική επεξεργασία, που αφήνει στην άκρη τη μουσική επένδυση και δίνει βάρος στην καταγραφή της ανάσας του πρωταγωνιστή -όταν γυρίζει με ορμή τα πετάλια, όταν τρέχει να προλάβει το λεωφορείο, όταν αγωνίζεται αδιάκοπα για την επιβίωσή του. Ετσι, η ταινία ξεχωρίζει από μια απλή καταγραφή της ζωής ενός μετανάστη που ελπίζει να νομιμοποιηθεί και να εργαστεί. Γίνεται κάτι πολύ περισσότερο: βίωμα της αγωνίας του, της κόπωσης και της ελπίδας του.

Ο Λοζκίν αναδεικνύει τις θεματικές του μέσα από την ακριβή και σιωπηλά δυνατή καταγραφή της καθημερινότητας του Σουλεϊμάν. Η εκμετάλλευση των μεταναστών, η αναλωσιμότητά τους σε επαγγέλματα όπως η διανομή φαγητού, όπου δεν υπάρχουν δικαιώματα, παρά μόνο αμείλικτες υποχρεώσεις, τα πενιχρά ημερομίσθια, οι εξαντλητικές ώρες εργασίας, αλλά και η υποκρισία ενός συστήματος που ζητά με ψεύτικες ιστορίες να το συγκινήσεις, για να προσφέρει τη βοήθειά του, ενσωματώνονται οργανικά στην αφήγηση. Χωρίς μελοδραματισμούς, χωρίς ωραιοποίηση, χωρίς καμία διάθεση εκμετάλλευσης του δράματος.

Στην καθαρτική σκηνή του φινάλε, ο Σουλεϊμάν μιλά. Εξωτερικεύει όλη την ένταση που κουβαλούσε και που εμείς, ως θεατές, βιώσαμε μαζί του. Στο τέλος, καταλαβαίνουμε τι βλέπαμε: η κόπωση του ήρωα γίνεται και δική μας. Το σώμα μας σχεδόν πονά από την τόση ορθοπεταλιά, το άγχος, τη διαρκή σύγκρουση με μια ανελέητη πραγματικότητα. Και ενώ εμείς ίσως να νιώθουμε σωματικά και ψυχικά εξαντλημένοι, ο Σουλεϊμάν παραμένει στο κάδρο -αγέρωχος, παρών, καθηλωτικός-, ερμηνεύοντας έναν συγκλονιστικό μονόλογο. Είναι μια στιγμή κινηματογραφικής δύναμης, που λειτουργεί ταυτόχρονα ως λύτρωση και αφύπνιση.

▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬

Baby
(Βραζιλία, Γαλλία, Ολλανδία, 2024, 107’)
★★★☆☆

● Σκηνοθεσία: Μαρσέλο Καετάνο
● Ηθοποιοί: Ζουάο Πέδρο Μαριανό, Ρικάρντο Θεοντόρο, Ανα Φλάβια Καβαλκάντι

Η δεύτερη μεγάλου μήκους του Μαρσέλο Καετάνο («Corpo Elétrico», 2017, 95’) είναι ένα queer δράμα, που ξεδιπλώνει την ιστορία ενός δεκαοχτάχρονου, ο οποίος αποφυλακίζεται από το ίδρυμα ανηλίκων. Αναζητώντας την οικογένειά του, μαθαίνει ότι εκείνη έχει φύγει από το Σάο Πάολο και περιπλανιέται στους δρόμους της πόλης, βρίσκοντας καταφύγιο σε διάφορα πορνοσινεμά. Εκεί θα γνωρίσει τον 42χρονο Ρονάλντο, ο οποίος τον «συστήνει» στον κόσμο της σεξεργασίας, ενώ ταυτόχρονα αναπτύσσουν ερωτική σχέση.

Κοινωνικός ρεαλισμός, δράμα ενηλικίωσης και μια αφήγηση που, με ωμή ειλικρίνεια αλλά και διακριτική τρυφερότητα, σκιαγραφεί τη σύνθετη σχέση των δύο αντρών. Μέσα από τη διαφορετική προσέγγιση των γενεών στα queer ζητήματα, την αστυνομική βία και την εκμετάλλευση –σωματική και ψυχική– του νεαρού πρωταγωνιστή, το «Baby» φωτίζει την ανάγκη για αποδοχή και στοργή.

Με φόντο το χαοτικό και αντιφατικό Σάο Πάολο, ο δεκαοχτάχρονος Γουέλινγκτον –που σύντομα αποκτά το παρατσούκλι «Baby»– αναζητά την ταυτότητά του, την αγάπη και την αίσθηση του ανήκειν. Η ταινία σκιαγραφεί ένα πολυφωνικό πορτρέτο της queer ζωής στην πόλη, εναλλάσσοντας εικόνες από drag balls, σάουνες, πορνοσινεμά και τις πολυτελείς συνοικίες των πλούσιων πελατών. Μέσα από αυτή την αντιπαραβολή, αποτυπώνονται οι δύο όψεις της αστικής πραγματικότητας: η φτώχεια και η περιθωριοποίηση από τη μία και η ευμάρεια από την άλλη.

Αν και ο Καετάνο «φορτώνει» την ταινία του με ποικίλα θεματικά και αισθητικά στοιχεία, καταφέρνει να εστιάσει με συνέπεια στον πυρήνα της: τη σχέση μεταξύ των δύο αντρών. Μέσα από αυτή τη συνεξάρτηση, αναδεικνύει δύο ανθρώπους που βιώνουν τη ζωή μέσα από εντελώς διαφορετικά πρίσματα. Ο Ρονάλντο είναι βαθιά χειριστικός, ενώ ο «Baby» αγωνίζεται να πείσει τον εαυτό του πως μπορεί να υπάρξει σε μια σχέση αλλά και σε μια κοινωνία χωρίς να πληγωθεί. Ωστόσο, η ευθραυστότητά του και τα τραύματα του παρελθόντος παραμένουν εμφανή.

Οι δύο πρωτοεμφανιζόμενοι πρωταγωνιστές, Ζοάο Πέδρο Μαριανό και Ρικάρντο Θεοντόρο, φέρνουν ζωντάνια και αμεσότητα στο φιλμ, με ερμηνείες που αποπνέουν αυθεντικότητα και φυσικότητα. Ωστόσο, παρά τη φρεσκάδα και τη χημεία τους, το υποκριτικό τους εύρος δεν αρκεί για να αποδώσει τη βαθύτερη, πολυεπίπεδη ψυχοσύνθεση των χαρακτήρων τους. Ο Καετάνο μένει αρκετά αποστασιοποιημένος από τον ψυχικό κόσμο των πρωταγωνιστών. Δεν ρισκάρει, οι queer θεματικές της ταινίας «αγγίζονται» επιφανειακά και το σενάριο μοιάζει να μην έχει ωριμάσει αρκετά, ώστε να μετατρέψει τον λόγο σε πραγματικά δυνατή εικόνα.

ΠΑΙΖΟΝΤΑΙ ΑΚΟΜΑ

Το βράδυ υποχωρεί
(Ελλάδα, Γαλλία, 2024, 70’)

● Σκηνοθεσία: Τίμωνα Κουλμάση
● Εμφανίζονται: Σάββας Μιχαήλ, Μάνος Ζαχαρίας, Πίτερ Φοργκάς, Ηλίας Νικολακόπουλος

Το ντοκιμαντέρ αφηγείται την κοινή ζωή και διαδρομή δύο σπουδαίων δημιουργών του 20ού αιώνα, του διεθνώς αναγνωρισμένου γλύπτη Μέμου Μακρή και της πολύπλευρης καλλιτέχνιδας Ζιζής Μακρή.

▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬

Μιλώντας για το τέλος
(Ελλάδα, 2025, 80’)

● Σκηνοθεσία: Παντελής Σκουρλάς
● Ηθοποιοί: Eφη Παπαθεοδώρου, Δέσποινα Παπαχριστοπούλου, Δήμος Μυλωνάς, Eφη Ρασσιά, Γιάννης Καπετάνιος

Μια εκνευριστική περαστική και ιστορίες που παραπέμπουν στα επτά θανάσιμα αμαρτήματα καυτηριάζουν την τρέλα της σύγχρονης ζωής.

▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬

Until Dawn
(ΗΠΑ, 2025, 94’)

● Σκηνοθεσία: Ντάβιντ Φ. Σάντμπεργκ
● Ηθοποιοί: Eλα Ρούμπιν, Μάικλ Τσιμίνο, Οντέσα Α’ζάιον, Τζι-γιονγκ Γιου

Εναν χρόνο μετά την εξαφάνιση της αδελφής της, η Κλόβερ και οι φίλοι της ψάχνουν απαντήσεις στην απομακρυσμένη κοιλάδα, όταν ένας μασκοφόρος αρχίζει να τους καταδιώκει και να τους σκοτώνει. Κάθε φορά, ξυπνούν στην αρχή της ίδιας βραδιάς, αναγκασμένοι να την ξαναζήσουν, αλλά όλο και πιο τρομακτική.

▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬

Ο λογιστής 2
(The Accountant 2, Η.Π.Α., 2025, 124’)

● Σκηνοθεσία: Γκάβιν Ο’κόνορ
● Ηθοποιοί: Μπεν Αφλεκ, Τζον Μπέρνθαλ, Σίνθια Αντάι-Ρόμπινσον

Ο Κρίστιαν Γουλφ, εξαιρετικά ταλαντούχος στην επίλυση σύνθετων προβλημάτων, αναλαμβάνει μια επικίνδυνη υπόθεση, όταν ένας παλιός του γνωστός δολοφονείται.

▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬

Ο πειρατής Μαυροδόντης και η κόμισσα του Γκρελ
(Captain Sabertooth and the Countess of Grel, Νορβηγία, 2025, 77’)

● Σκηνοθεσία: Α. Οστνες, Γ. Μοράλι & Ρ.Α. Σίβερτσεν
● Με τις φωνές των: Β. Στρατηγάκου, Μ. Χάνου, Π. Μανωλά, Μ. Χαριτόπουλου, Φ. Ριμένα.

Η Ρέιβεν, αποφασισμένη να ξαναβρεί τον Πίνκι, ξεκινά μια περιπέτεια με τον πειρατή Μαυροδόντη, έναν δράκο και έναν μάγειρα, για να αντιμετωπίσουν την κακιά Σιβύλλα και να σώσουν τον φίλο της.

ΕΠΑΝΕΚΔΟΣΗ

Star Wars: Επεισόδιο ΙII – Η εκδίκηση των Σιθ
(Star Wars: Episode III - Revenge of the Sith, Η.Π.Α., 2005, 140’)

● Σκηνοθεσία: Τζορτζ Λούκας
● Ηθοποιοί: Χέιντεν Κρίστενσεν, Γιούαν ΜακΓκρέγκορ, Νάταλι Πόρτμαν, Ιαν ΜακΝτίαρμιντ