Ο κόσμος ανάποδα

Την Κυριακή πήγα στο θέατρο. Υπάρχουν άλλοι καταλληλότεροι που γράφουν για το θέατρο, έτσι δεν θα πω τίποτε για το έργο, την παράσταση, τους συντελεστές.

Πολύ θα ήθελα να παινέψω τον κομψό, αριστοτεχνικό σκηνοθετικό σχεδιασμό και την αναπαράσταση της πραγματικότητας, όμως θα αποφύγω να μιλήσω για την αποθέωση του ρεαλισμού και για τις θαυμαστές επιδόσεις των ηθοποιών – κι ας αξίζει να μην ξεχνάμε ότι έχει πια εδραιωθεί μια νέα γενιά ηθοποιών που είναι ο ένας καλύτερος από τον άλλο, πράγμα που εξηγεί σε έναν βαθμό γιατί, μέσα στη βαθύτερη κρίση, τα θέατρα είναι γεμάτα.

Είδα λοιπόν την Κυριακή στο θέατρο μια εξαιρετική, ρεαλιστική ανάγνωση ενός λογοτεχνικού κειμένου.

Από όλα είχε ο μπαξές. Δυνατές φωνές, δυνατά φώτα, δυνατή μουσική.

Σεξ σε (σχεδόν) πραγματικό χρόνο επί σκηνής, κάπως ανθυγιεινό γιατί οι πρωταγωνιστές έβγαζαν βιαστικά τα εσώρουχά τους, τα πετούσαν στο πάτωμα, τα κλοτσούσαν και τα πατούσαν και μετά τα ξαναφορούσαν έτσι βρόμικα και ποδοπατημένα.

Είχε ακόμα ξυλοδαρμούς, βασανιστήρια και αίματα, με τις ανάλογες κραυγές που φαντάζομαι ότι θα αντηχούσαν μέχρι έξω από την αίθουσα.

Κι ένα παιδάκι.

Ενα παιδάκι εννιά-δέκα χρόνων που έπαιζε με σοβαρότητα τον ρόλο του.

Δεν ήταν -προφανώς- παρόν στις σκηνές του σεξ και της βίας, αλλά αναμφίβολα άκουγε από τα παρασκήνια τους ήχους του σεξ και της βίας. Βογκητά, φωνές, ουρλιαχτά.

Το παιδάκι αυτό, στο τέλος της παράστασης, πιάστηκε χέρι χέρι με «ματωμένους» ενήλικες και υποκλίθηκε με χάρη.

Ενα μέρος του ρόλου είχε αποτυπωθεί στο πρόσωπο του παιδιού, γιατί δεν χαμογελούσε καθώς υποκλινόταν, ζώντας ίσως ακόμα τον αντιπαθητικό χαρακτήρα που είχε ερμηνεύσει.

Φίλη ηθοποιός μού εξηγούσε μετά πόσο πολύ την ώρα της πρόβας απομυθοποιούνται όλα αυτά τα τρομερά που συμβαίνουν επί σκηνής.

Ηταν βέβαιη, είπε, ότι το παιδάκι θα διασκέδαζε με τις μπογιές-αίματα και τα υφάσματα-επιδέσμους.

Ούτε θα άκουγε τίποτα από τις κραυγές της αγωνίας ή τους εκκωφαντικούς ήχους, γιατί στα παρασκήνια φεύγεις από την ατμόσφαιρα της σκηνής.

Κουβεντιάζεις με τους «συναδέλφους» σου, διορθώνετε ο ένας το κοστούμι του άλλου, τα μαλλιά, πουδράρετε τον ιδρώτα – τέτοια χαρούμενα κι ανάλαφρα πράγματα που δεν έχουν σχέση με το δράμα που θα αναπαραστήσετε σε λίγο μπροστά στο κοινό.

Ισως είναι έτσι. Ομως η εικόνα; Κι αν όχι η εικόνα της σκηνής, η συνολική εικόνα του κόσμου που περιγράφει το έργο πώς γράφεται στο μυαλό του παιδιού;

Πώς κοιμάται αυτό το παιδάκι τη νύχτα χωρίς να βλέπει εφιάλτες;

Εξάλλου, φεύγοντας αργά το βράδυ από το θέατρο, πώς ξυπνάει το πρωί για να πάει σχολείο;