Πόλεμος πάντων πατήρ

Η συζήτηση στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ για τη Συρία τελείωσε εκεί που είχε αρχίσει. Ολοι κατηγόρησαν όλους, απέδωσαν αμοιβαία ευθύνες, με την επίφαση της επιθυμίας για ειρήνευση στην περιοχή μίλησαν για τις απαιτήσεις τους και άκουσαν τις απαιτήσεις των άλλων βερεσέ, καθώς φανερά αγνοούσαν οι μεν τους δε.

Στα ρεπορτάζ των ανταποκριτών από αυτόν τον διάλογο κουφών διαφαίνεται ότι η μόνη βεβαιότητα των συμμετεχόντων, στην ωραία ποικιλμένη αίθουσα όπου γίνονταν οι συζητήσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας, ήταν πως το «σφάλμα» της συνέχισης του πολέμου βαραίνει τους άλλους. Οτι οι ίδιοι δεν έχουν καμιά ευθύνη και καμιά δυνατότητα να σταματήσουν αυτόν τον πόλεμο.

Οι εικόνες από την αίθουσα του Συμβουλίου ήταν τρομακτικές. Οι διαβουλευόμενοι με τα σκούρα τους κοστούμια και το σοβαρό ύφος πόζαραν σε πρώτο πλάνο, χτίζοντας ένα τείχος αδιαλλαξίας ανάμεσά τους. Το διακύβευμα δεν αναφερόταν με το όνομά του, αλλά διαφαινόταν ολοκάθαρο στην εικόνα.

Πίσω από τους συνομιλητές σχεδόν έβλεπε κανείς τον χορό των εκατομμυρίων, τις βιομηχανίες όπλων, τις πετρελαιοπηγές, κυρίως όμως την παγερή αδιαφορία για τις χιλιάδες άμαχων, για τα θύματα του πολέμου, τους ακρωτηριασμένους, τους νεκρούς, τις ερειπωμένες πόλεις, τους πρόσφυγες.

Ο πατέρας των πάντων, ο Πόλεμος, έβγαινε για ακόμα μία φορά θριαμβευτής σε πρώτο πλάνο. Αυτοί, όμως, οι απλοί θνητοί άνθρωποι που διαβουλεύονταν, τι στ’ αλήθεια περιμένουν ότι θα γεννήσει αυτή τη φορά ο Πόλεμος και σε τι θα ωφελήσουν την ανθρωπότητα τα γεννητούρια;

Αυτές οι σκέψεις, που αγγίζουν τα όρια της αφέλειας σε έναν κόσμο όπου όλα προδιαγράφονται με όρους της οικονομίας και δεν έχουν καμιά σχέση πια με τις ανθρώπινες αξίες, γεννιούνται αναπόφευκτα όταν βλέπει κανείς τις εικόνες των κορδωμένων «ισχυρών».

Καθισμένοι γύρω γύρω στη χρυσοποίκιλτη αίθουσά τους, διαπιστώνουν την αδυναμία τους να υποχωρήσουν, την πεποίθησή τους ότι ο πόλεμος δεν μπορεί παρά να συνεχιστεί.

Είναι φανερό ότι δεν έχουν ιδέα τι είναι ο πόλεμος. Καλοζωισμένοι και αυτάρεσκοι, πώς μπορούν να συζητάνε για κάτι που δεν τους έχει αγγίξει ποτέ;

Αυτοί μιλάνε για τον πόλεμο, χωρίς ποτέ να έχουν ακούσει βόμβες να πέφτουν, χωρίς να έχουν δει σπίτια να γκρεμίζονται, χωρίς να έχουν τρέξει αλλόφρονες στα καταφύγια, κρατώντας στην αγκαλιά τους αιμόφυρτα παιδιά.

Αυτοί έχουν χάσει το μέτρο της ανθρώπινης υπόστασής τους, έτσι όπως έμαθαν να μετράνε τις ζωές των άλλων ως ενοχλητικές κουκκίδες που (μερικές φορές) παραβλάπτουν την καθαρότητα των σχεδιασμών τους, έτσι όπως συνήθισαν να αναφέρουν τον θάνατο των άλλων ως παράπλευρη απώλεια.

Στο μεταξύ, οι άλλοι, τα θύματα των βαρύγδουπων συμμετεχόντων στο Συμβούλιο Ασφαλείας, κρυμμένοι στα μισογκρεμισμένα σπίτια τους, σε περικυκλωμένες ή στρατοκρατούμενες πόλεις, με εκρήξεις από βόμβες και ήχους αεροπλάνων να είναι πια η μόνη μουσική που ακούνε, μάταια περίμεναν τις προάλλες τα φορτηγά με την ανθρωπιστική βοήθεια, που χτυπήθηκαν καθ’ οδόν.

Μάταια θα περιμένουν πια οποιαδήποτε ανθρωπιστική βοήθεια, αφού ανεστάλησαν όλες οι επιχειρήσεις ανθρωπιστικής βοήθειας στη Συρία μετά το χτύπημα κοντά στο Χαλέπι.

Μάταια θα περιμένουν κάθε είδους βοήθεια από τους «μεγάλους», αφού ακόμα κι η εκεχειρία που αποφασίστηκε την περασμένη εβδομάδα αποδείχτηκε υποκριτική – υπονομεύτηκε την άλλη κιόλας μέρα από τους ίδιους αυτούς που την υπέγραψαν.

Οπότε ο πόλεμος στη Συρία θα συνεχιστεί, παρά τις επίσημες διαβεβαιώσεις της διεθνούς κοινότητας ότι επιθυμία όλων είναι να σταματήσει, να τελειώσει πια αυτός ο πόλεμος.

Φαίνεται πως το κουβάρι στην περιοχή δεν έχει ακόμα λυθεί, η μοιρασιά δεν έχει τελειώσει, φαίνεται ότι χρειάζεται ακόμα περισσότερες ισοπεδωμένες πόλεις και ακόμα περισσότερους νεκρούς για να καταλαγιάσει η πείνα (η δίψα, η λαχτάρα) αυτού του όρνιου που μάθαμε να προσωποποιούμε ως Πόλεμο, να βλέπουμε σ’ αυτό ανθρώπινες ιδιότητες, να τον αναγνωρίζουμε ως πατέρα των πάντων.