Συμπάθεια για τους γονείς του Ωραιοκάστρου

Μια βδομάδα τώρα τους βρίζουν, τους χλευάζουν, τους λοιδορούν, τους κουνάνε το δάχτυλο, ενώ κατ’ ιδίαν κουνάνε με αποδοκιμασία το κεφάλι, όλα τα Μέσα κι όλα τα έξω. Οι ίδιοι αυτοί που εδώ και μήνες τους βομβάρδιζαν με «ειδήσεις»-απειλές για τη ζωή, την υγεία και τη μακροημέρευσή τους.

Σήμερα, οι γονείς του Ωραιοκάστρου είναι «ρατσιστές». Μέχρι χθες, ήταν επιλεγμένα θύματα ενός καλά καμουφλαρισμένου ρατσισμού, που διοχετευόταν ύπουλα στις φλέβες τους, επενδυμένος με τη φροντίδα της τάξης, της ασφάλειας και της δημόσιας υγείας.

Για πολύ καιρό, ακούγαμε και διαβάζαμε παντού για τις επιδημίες και για την απουσία της πολιτείας από το μέτωπο των δεκάδων ασθενειών που μας απειλούσαν. Οχι, εκεί δεν γινόταν κουβέντα για τους πρόσφυγες, τουλάχιστον όχι ξεκάθαρα.

Εκεί, πηχυαίοι τίτλοι, ανήσυχα βλέμματα, μια βαθιά ρυτίδα στο πρόσωπο αντιπολιτευόμενων πολιτικών, όλα μαζί έσπερναν τον πανικό. «Θερίζει η επιδημία της ελονοσίας», διάβαζε κανείς στα μεγάλα μαύρα γράμματα σε εφημερίδες, τηλεοράσεις και δημόσια πρόσωπα. «Και δεύτερος νεκρός από ελονοσία!!!»

Στη συζήτηση που ακολουθούσε, ανακατεύονταν όλα τα θέματα: ο περιορισμός των δαπανών για την Υγεία, το χρέος, οι πρόσφυγες.

Καθώς πλησίαζε η μέρα για να ανοίξουν τα σχολεία, ο βομβαρδισμός έγινε πυκνότερος. Μόνο που δεν περιείχε πληροφορίες, αλλά όλο και μεγαλύτερες δόσεις φόβου. Ο στόχος ήταν πολύ εύκολος: η μεγάλη ομάδα των γονιών.

Οποιος έχει κάνει γονιός ξέρει πολλά πράγματα: ότι το παιδί της καρακάξας τραγουδάει πιο όμορφα από το παιδί του αηδονιού, ότι δουλειά της κάθε καρακάξας είναι να ανησυχεί για το βλαστάρι της και να μην ασχολείται με τα βλαστάρια των άλλων – να μην τα βλέπει καν, σαν να μην υπάρχουν.

Εμείς, οι παλιότεροι γονείς, έχουμε μακρά πείρα από τις θλιβερές αυτές ιστορίες: ανεμοβλογιά, ψείρες, ιώσεις του αναπνευστικού και γαστρεντερίτιδες απειλούν όλα τα παιδάκια που πάνε στο σχολείο, σε όποιο σχολείο, από το Ωραιόκαστρο ώς το κέντρο της πόλης.

Για να αντιμετωπίσουμε τις απειλές, ξέρουμε πως έναν μόνο τρόπο βρήκαμε: την απομόνωση. Ή που δεν στέλναμε τα παιδιά μας στο σχολείο ή που απαιτούσαμε να απομονωθεί ο φορέας.

Γι’ αυτό, οι γονείς των παιδιών με ψείρες, αντί να ξεψειρίσουν το παιδί τους και να ενημερώσουν το σχολείο, για να πάρουν και οι άλλοι γονείς τα μέτρα τους, έκρυβαν το «επονείδιστο» γεγονός, με αποτέλεσμα οι ψείρες να διαδίδονται σαν… ψείρες και να ταλαιπωρούν όλα τα παιδάκια στο Δημοτικό, προς μεγάλη τέρψη των εταιρειών με τα ψειροφάρμακα.

Ακόμα χειρότερα ήταν τα πράγματα με τις εισαγόμενες αρρώστιες: τις τρελές αγελάδες, τη γρίπη των πουλιών ή πιο πρόσφατα τον ιό Ζίκα.

Οι ιοί και τα συμπτώματά τους διαφημίστηκαν όσο τίποτε άλλο, παίζοντας πάντα ως πρώτες ειδήσεις σε ραδιόφωνα και τηλεοράσεις, και έγιναν όπως κάθε τι σε αυτόν τον τόπο αντικείμενα πολιτικής εκμετάλλευσης. Οι έρμοι γονείς, που τρομάζουν ακόμα κι όταν δουν το παιδί τους με γρατζουνισμένο γόνατο, έζησαν χρόνια πανικού κοιτάζοντας με δυσπιστία, τρόμο και σχεδόν μίσος κάθε άλλο παιδάκι που έβηχε ή πονούσε η κοιλίτσα του.

Τώρα έχουμε την ελονοσία και την ηπατίτιδα. Λέξεις με βεβαρημένο παρελθόν που από μόνες τους σπέρνουν τον φόβο. Πολύ περισσότερο όταν τα Μέσα τις αναπαράγουν με τη γνωστή τρομολαγνεία και οι πολιτικοί, αντί να ενημερώνουν τον κόσμο, τον τρομοκρατούν για ίδιον όφελος.

Ομως γιατί να ξέρει ένας γονιός, από το Ωραιόκαστρο ή από οπουδήποτε αλλού, πώς μεταδίδεται η ελονοσία και οι ηπατίτιδες Β και C.

Ο γονιός είναι γονιός και βλέπει παντού απειλές για το παιδί του – υπαρκτές ή ανύπαρκτες. Αντί να τον βρίζουμε, καλό θα ήταν να τον κρατάμε ενήμερο. Για τις αρρώστιες και για τα παιχνίδια που παίζονται (για ακόμα μια φορά) στην καμπούρα του.