Πρωτοβρόχια στη Θεσσαλονίκη

Ο Σεπτέμβρης είναι αναμφισβήτητα ο μήνας της Θεσσαλονίκης. Τον έχει κερδίσει με την αξία της, και τον κρατάει αιχμάλωτο με όλους της τους πόρους.

Οι μουσκεμένοι δρόμοι, ο συννεφιασμένος ουρανός, η γκρίζα θάλασσα δημιουργούν το κατάλληλο φόντο για την πολύχρωμη κοσμοπλημμύρα στους δρόμους, τις πλατείες, την παραλιακή (παλιά και νέα).

Δεν είναι μόνο οι μόνιμοι κάτοικοι, που γύρισαν από τις διακοπές και ξανάπιασαν δουλειά – όσοι ξανάπιασαν, τέλος πάντων. Δεν είναι μόνο οι οικογένειες με μικρά παιδιά που ετοιμάζονται για το σχολείο. Είναι κι όλος αυτός ο ετερόκλητος κόσμος που σηματοδοτεί το φθινόπωρο, την έναρξη της σεζόν, τη χειμερινή περίοδο.

Η Θεσσαλονίκη διατηρεί ανέπαφο όλο το μυστήριο και τη γοητεία του παρελθόντος. Οι θρύλοι κυκλοφορούν ελεύθερα στα στενά δρομάκια της Ανω Πόλης, κατεβαίνουν την κατηφόρα από τις Σαράντα Εκκλησιές, μπερδεύονται στα πόδια των περαστικών που, από την Εγνατία και κάτω, πυκνώνουν όλο και περισσότερο και ρέουν σε πυκνά κύματα μέρα και νύχτα.

Συναρπαστικές βόλτες μυστηρίου από τη μια και κόσμος, κόσμος παντού, συνθέτουν την εικόνα της φθινοπωρινής Θεσσαλονίκης. Πρωτοβρόχια. Φέτος ο καιρός μάς τα έκανε μούσκεμα από τόσο νωρίς. Ομως, η Θεσσαλονίκη, φρεσκοπλυμένη από τις ξαφνικές βροχές, δεν μοιάζει διατεθειμένη να αλλάξει τον γιορταστικό της χαρακτήρα. Εδώ, οι παρέες συνεχίζουν να γράφουν Ιστορία.

Πρώτα απ’ όλα είναι οι φοιτητές, που ξαναγυρίζουν νωρίς νωρίς, είτε έχουν εξεταστική είτε όχι, γιατί η Θεσσαλονίκη είναι η κατ' εξοχήν πόλη όπου πρέπει να βρίσκεται κανείς τον Σεπτέμβρη.

Επειτα, το Φεστιβάλ, το σημείο-κλειδί. Συγκεντρώνει τα βλέμματα του καλλιτεχνικού κόσμου, την αγωνία των υποψηφίων και αυτό το εκπληκτικό νεανικό κοινό που, στα χρόνια λειτουργίας του θεσμού, λειτούργησε παράλληλα με τις κριτικές επιτροπές, συχνά αυτόνομα, και κατέληξε να γίνει αποφασιστικός διαμορφωτής όχι μόνο της γνώμης των θεατών αλλά και μιας ανατρεπτικής αισθητικής.

Σε διαρκή αλληλεπίδραση με τον θεσμό, συνέβαλε σημαντικά στη βελτίωση και τον εκσυγχρονισμό του.

Είναι, τέλος, η Εκθεση. Η Εκθεση, στον λαμπρό της χώρο, συγκεντρώνει χιλιάδες επισκέπτες.

Ακόμα και όσοι δεν έχουν άμεση σχέση με το εμπόριο, τη βιομηχανία, την τεχνολογία, έχουν λόγους για να την επισκέπτονται: τα περίπτερα φροντίζουν να είναι θελκτικά για όλους – μικρούς και μεγάλους. Η Εκθεση γιορτάζει και σχεδιάζει το μέλλον.

Τη χαρά της γιορτής θα σκιάσουν, όπως πάντα, οι λόγοι των πολιτικών αρχηγών, που επιλέγουν την Εκθεση ως βήμα για να απευθυνθούν στους ψηφοφόρους τους. Φυσικά, δεν απευθύνονται άμεσα στους ψηφοφόρους, αφού μιλούν σε περιφρουρημένους χώρους και επιλεγμένο κοινό.

Ομως, για λόγους τήρησης της παράδοσης, οι πολιτικοί λόγοι που εκφωνούνται στην Εκθεση θεωρούνται η σύνοψη του παρελθόντος και η χάραξη του μέλλοντος του τόπου, έτσι αναμεταδίδονται αδιάκοπα από εφημερίδες, ραδιόφωνα και τηλεοράσεις.

Οσο κι αν προσπαθήσει να τους αποφύγει κανείς, πάντα κάπου θα τους ακούσει: στην τηλεόραση της αίθουσας αναμονής στον γιατρό, στο ραδιόφωνο οδηγώντας, ακόμα κι αν δεν ακούσουμε τους ίδιους τους λόγους, θα ακούσουμε τον απόηχό τους, γιατί οι λόγοι αυτοί θα σχολιαστούν λεπτομερώς, λέξη τη λέξη, για πολύ καιρό.

Οπως έγινε με τον προ διετίας λόγο του νυν πρωθυπουργού, έναν λόγο γεμάτο παλμό, ενθουσιασμό και συνθήματα, έναν λόγο που υποσχέθηκε την ελπίδα και γι’ αυτό ήταν τόσο πειστικός.

Οπως έγινε με τον περσινό λόγο του πρωθυπουργού, έναν λόγο με σπασμένα φτερά, με θλίψη και αυτοκριτική, αλλά τόσο γεμάτο με συναίσθημα ώστε έγινε και πάλι πειστικός.

Οπως θα γίνει με τον φετινό λόγο του πρωθυπουργού, που θα ξεχάσει το «εδώ και τώρα» και θα αφηγηθεί την ανάπτυξη της επόμενης δεκαετίας.

Ο αντιπολιτευτικός λόγος που θα ακουστεί στη Θεσσαλονίκη είναι ίδιος με αυτόν που ακούγεται όλα αυτά τα χρόνια. Μιλάει για το πόσο καλύτερη θα είναι η επόμενη κυβέρνηση. Δεν επιδέχεται σχολιασμό.