Αρχίζει το ματς

Πότε, στ’ αλήθεια, κρίνεται η τύχη της Ευρώπης; Σε μια, δυο, τρεις μέρες, σε καμιά βδομάδα, άντε σε κανένα μήνα, με το κλείσιμο της ελληνικής αξιολόγησης και την οριστική εξαφάνιση της λέξης Grexit από το ευρωπαϊκό λεξιλόγιο; Στις 23 Ιουνίου, με την απόφαση των Βρετανών για παραμονή ή μη στην Ευρωπαϊκή Ενωση, όπου την παραμονή υποστηρίζουν οι προοδευτικοί και την έξοδο οι πέραν του Κάμερον συντηρητικοί;

Στις 26 Ιουνίου, με τις ισπανικές εκλογές και τη διαφαινόμενη επικράτηση των Unidos Podemos, που θα επιδιώξουν τη συνέχιση της ελληνικής άνοιξης σε ισπανικό έδαφος; Ή μήπως τελικά στις 10 Ιουλίου, βραδιά της απονομής του πανευρωπαϊκού Κυπέλλου στο ποδόσφαιρο;

Ισως να κρίνεται κι από σήμερα η τύχη της Ευρώπης, αν τα γαλλικά γήπεδα γεμίσουν με φιλάθλους που, χωρίς τον φανατισμό οπαδών, θα κάνουν τις τέσσερις εβδομάδες των ποδοσφαιρικών αναμετρήσεων αυτό που υποτίθεται ότι είναι: μια γιορτή συμφιλίωσης ανάμεσα στους λαούς της Ευρώπης, συνεργασίας και συναγωνισμού.

Ο καλύτερος θα αναδειχτεί πρώτος μεταξύ ίσων (οι άλλοι, η πλέμπα, έχουν ήδη αποκλειστεί από τη διοργάνωση, αν και Ευρωπαίοι).

Στο τέλος κάθε αγώνα, νικητές και ηττημένοι θα αγκαλιάζονται και θα φιλιούνται, χαρούμενοι που τους δόθηκε η ευκαιρία να συνυπάρξουν. Για τέσσερις εβδομάδες στη Γαλλία θα είναι γιορτή: η γιορτή της Ενωμένης Ευρώπης.

Πίσω από τους μεγάλους προβολείς που φωτίζουν τους αγωνιστικούς χώρους, πίσω από τα φώτα της δημοσιότητας γενικά, υψώνονται σωροί σκουπίδια, σαν ένα αλλόκοτο σουρεαλιστικό τοπίο.

Οι οδηγοί των απορριμματοφόρων είναι από μέρες σε απεργία. Λίγο πριν αρχίσει η γιορτή, ανέλαβε ο στρατός να μαζέψει τα σκουπίδια που πλημμύριζαν το Παρίσι του φωτός, αλλά την κρίσιμη στιγμή άρχισαν απεργία συμπαράστασης και οι εργαζόμενοι στις χωματερές.

Πουθενά δεν έχει να πετάξει τα σκουπίδια ο στρατός, θα μείνουν να ξεχειλίζουν στους κάδους και να αιωρούνται στον αέρα, πολύχρωμα και πολύσχημα να θυμίζουν το άλλο πρόσωπο της Ευρώπης.

Αυτό το πρόσωπο που αμφισβητούν οι περισσότεροι Ευρωπαίοι, απαντώντας σε αμερικανική έρευνα που έδειξε ότι μόνο το 47% των Ευρωπαίων (και το 27% των Ελλήνων) έχουν θετική εικόνα για την Ευρωπαϊκή Ενωση, έναντι του 80% πριν από δέκα χρόνια.

Αυτό το πρόσωπο στο οποίο αντιδρούν με σθένος οι Γάλλοι που απεργούν, παρά τις πλημμύρες, τα χαλάζια, τα φουσκωμένα ποτάμια και τα ποδόσφαιρα, αγνοώντας τη συμβουλή του Ολάντ να μάθουν ότι πρέπει να σταματούν οι απεργίες όταν η Γαλλία, παρά την οικονομική της κρίση, είναι πρόθυμη να θυσιάσει την ευημερία των Γάλλων για να διοργανώσει τη φιέστα που θα την αναδείξει τον νούμερο ένα τουριστικό προορισμό παγκοσμίως.

Ο στόχος αυτός κάτι μας θυμίζει. Τις θριαμβολογίες για το άνοιγμα δρόμων, τη δημιουργία υποδομών, τα έργα που θα μείνουν στη χώρα. Τις φλυαρίες για την αδελφοσύνη των λαών, το τέλος των πολέμων, την αξία του αθλητισμού ως συμβόλου ή κριτηρίου για την παγκόσμια ειρήνη.

Κι εμείς τα ακούσαμε όλα αυτά, που δεν τα πιστεύουν ούτε αυτοί που τα λένε, πολύ περισσότερο μάλιστα αν είναι από αυτούς που ξέρουν πώς παίζεται το παιχνίδι. Μας τα απήγγελλαν πειστικά, υπνωτιστικά πες, όταν η δική μας χώρα ετοιμαζόταν πυρετωδώς για τους Ολυμπιακούς το 2004. Ακόμα πληρώνουμε.

Υποθέτω, όμως, ότι οι Γάλλοι θα δείξουν μεγαλύτερο σεβασμό στις αθλητικές «υποδομές» τους. Θα αξιοποιήσουν τα καινούργια ή τα ανακαινισμένα στάδιά τους, που κόστισαν ένα σωρό λεφτά, και δεν θα τα αφήσουν να σαπίσουν ανεκμετάλλευτα.

Υποθέτω, ακόμη, ότι θα έχουν διδαχτεί από την ιστορία και δεν θα εγκαταλείψουν τις υπόλοιπες διεκδικήσεις τους, επειδή τους έτυχε να διοργανώσουν το ευρω-πρωτάθλημα ποδοσφαίρου.

Μέχρι τώρα δείχνουν σκεπτικισμό απέναντι στα επιχειρήματα της κυβέρνησής τους. Και συνεχίζουν τον αγώνα κατά της αντεργατικής ευρω-μεταρρύθμισης του Ολάντ. Θα δούμε…