Μια άλλη χώρα

Μετά τη συζήτηση στη Βουλή για τα θέματα διαφθοράς, ή ίσως στη διάρκειά της, κοιμήθηκα και ονειρεύτηκα μια άλλη χώρα. Εκεί, όταν σου λένε «γεια σου, Γιάννη», δεν απαντάς «κουκιά σπέρνω».

Το τάμα που κάνεις στην τρικυμία δεν το ξεχνάς στην ηρεμία. Εκεί, η τιμή τιμή δεν έχει και χαρά στον που την έχει. Εκεί, τα πολλά λόγια είναι φτώχεια ενώ τα λίγα λόγια ζάχαρη και τα καθόλου μέλι.

Να με σώσουνε τα όνειρα ή να με συντρίψουν –ένα τ’ ονομάζω, έγραφε ο Νίκος Καρούζος. Οταν ξύπνησα, έξω από το παράθυρο είχε έρθει ξανά η Ανοιξη.

Μετά, θυμήθηκα τα χτεσινά κι έφυγε πάλι η Ανοιξη. Δεν με νοιάζει που με εμπαίζουν, που προσβάλλουν τη νοημοσύνη μου, που αλλάζουν προβιές –ο λύκος βάζει του αρνιού και το αρνί του λύκου.

Ολα αυτά τα συνηθίζει κανείς σιγά σιγά, μαθαίνει να πορεύεται ανάμεσά τους, να περιμένει από τους άλλους μόνο αυτό που θέλουν ή μπορούν, ούτε μια στάλα παραπάνω.

Δεν με νοιάζει που δεν μπαίνουν στον κόπο να αλλάξουν φρασεολογία, συνθηματολογία, αφήνοντας έτσι ανεκμετάλλευτο τον πλούτο της γλώσσας μας. Υπάρχουν άλλοι που φροντίζουν να την καλλιεργούν τη γλώσσα και κάθε μορφή τέχνης –σε πείσμα των πολιτικών και της πολιτικής τους, συνεχίζουν να γράφονται και να εκδίδονται βιβλία.

Τα θέατρα γεμίζουν, οι μουσικές σκηνές αφθονούν, οι ερασιτεχνικές προσπάθειες στον χώρο του πολιτισμού συμβάλλουν δυναμικά στη δημιουργία μιας άνοιξης μέσα στο τέλμα του οικονομικού και πολιτικού χειμώνα.

Με νοιάζει όμως η κακόηχη φασαρία που σηκώνεται όταν οι εθνοσωτήρες διαλαλούν τα συνθήματά τους σαν εμπόρευμα στο παζάρι, χωρίς να νοιάζονται τι πουλάνε, επιθυμώντας μόνο να σκεπάσουν τη φωνή του άλλου.

Οσο κι αν θίγουν τους μύθους που έχω στον νου μου για τους θεσμούς και τους ναούς της Δημοκρατίας, δεν με νοιάζει που οι θεράποντες και οι θεραπαινίδες της ανταλλάσσουν ύβρεις και κατεξευτελίζονται μέσα στους ναούς, «Κάτσε κάτω, κυρά μου», «Μη μιλάς, αγόρι μου» «Τι λες, βρε αλήτη» και τέτοια.

Με νοιάζουν όμως εκείνοι που χαρακτηρίζουν αυτές τις αντιπαραθέσεις κοκορομαχίες, ενώ οι ίδιοι κάθονται απέξω από την αρένα και βάζουν στοιχήματα, ποντάρουν στον ένα ή στον άλλο από τους κόκορες και τους αφήνουν να αιματοκυλιστούν για να μετρήσουν τα κέρδη τους (καθαρίζοντας προσεχτικά από τα ρούχα τους τυχόν πιτσιλιές από το αίμα των κοκόρων).

Οσο και αν με εξοργίζει η ιδέα να αντιλαμβανόμαστε τους πρόσφυγες του πολέμου σαν πιθανούς επενδυτές, δεν με νοιάζει η αφελής προσήλωση του κάθε υπουργού στην ιδέα αυτή, ούτε το ξεφώνημα που τρώει από δικούς του και ξένους.

Με νοιάζει που ο Νεσίμπ και ο Αμπντουραχμάν με τις οικογένειές τους αποφασίζουν να ζητήσουν άσυλο στην Ελλάδα, «δεν θέλουμε να πάμε αλλού –να ζήσουμε εδώ θέλουμε, να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας σε έναν ειρηνικό τόπο», και οι υπηρεσίες ασύλου δεν είναι πουθενά παρούσες για να πάρουν την αίτησή τους, μόνο μια διεύθυνση στο σκάιπ τους δίνουν, που δεν απαντάει ποτέ.

Οσο κι αν μου φαίνεται παρανοϊκό όταν οι προηγούμενοι, οι ίδιοι που επινόησαν την εισφορά αλληλεγγύης, τον ΕΝΦΙΑ, τη μείωση των συντάξεων κατά 40%, βρίζουν τους επόμενους επειδή ακολουθούν την πεπατημένη και νομίζουν ότι θα σώσουν την Ελλάδα με αύξηση των φόρων και μείωση των συντάξεων, στο βάθος τούς συμπονώ βλέποντάς τους έτσι ανενδοίαστα να αυτοακυρώνονται –και οι μεν και οι δε.

Θυμώνω όμως πραγματικά όταν υφαρπάζουν τα όνειρά μου, τα κόβουν και τα ράβουν στα μέτρα τους. Οπως όταν είναι γνωστό ότι ο υποσιτισμός βλάπτει σοβαρά την ανάπτυξη, αλλά από τις στρατιές των πεινασμένων παιδιών στα σχολεία επιλέγονται μερικά για να ευεργετηθούν πιλοτικά (!) με γεύματα, δυο μήνες πριν από τη λήξη της σχολικής χρονιάς.