Την περασμένη εβδομάδα, μια φίλη, ανταποκρίτρια φινλανδικής εφημερίδας στο Βερολίνο, μου έστειλε ένα ενθουσιώδες sms για να μου πει ότι η Φινλανδία έγινε η 12η χώρα στην οποία ο νόμος επιτρέπει πλέον σε ομόφυλα ζευγάρια να παντρεύονται και να κάνουν οικογένεια. Ολοι οι συνάδελφοί της περίμεναν με μεγάλη αγωνία το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας, που διεξήχθη το βράδυ της περασμένης Παρασκευής. Λίγο νωρίτερα ο κεντροδεξιός πρωθυπουργός της χώρας, Αλεξάντερ Σταμπ, είχε μεταξύ άλλων δηλώσει ότι «η φινλανδική κοινωνία οφείλει να αγωνίζεται κατά των διακρίσεων και να σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα...»
Από τη Φινλανδή συνάδελφο έμαθα κάτι ακόμη πιο ενδιαφέρον: ο αρχιεπίσκοπος της Λουθηρανικής Εκκλησίας -στην οποία ανήκει το 75% των Φινλανδών- εξέφρασε τη χαρά του για την εξέλιξη, προσθέτοντας πως «και σε ό,τι με αφορά θεωρώ ότι πρέπει η Εκκλησία να επανεξετάσει τη θέση της για την έννοια του γάμου», υπονοώντας ότι ο ίδιος θα υποστήριζε και την τέλεση θρησκευτικών γάμων ομόφυλων ζευγαριών, πράγμα για το οποίο δεν νομοθετεί η Βουλή.
Από εκείνη την ώρα έως σήμερα 13.000 άνθρωποι εγκατέλειψαν την Εκκλησία – άρα σταματούν και να πληρώνουν τον εκκλησιαστικό φόρο. Ο αρχιεπίσκοπος Κάρι Μάκινεν γνώριζε ότι τα λόγια του θα εξόργιζαν και θα αποξένωναν μια μερίδα πιστών. Αλλά φαίνεται ότι οι αρχές και ο προσωπικός του κώδικας αξιών τού επέβαλαν να συνταχθεί με τους υποστηρικτές των ατομικών ελευθεριών.
Ενώ θεωρώ ότι ανήκω στους ανοιχτόμυαλους ανθρώπους, στους υποστηρικτές της ανοιχτής κοινωνίας και του δικαιώματος όλων μας στον αυτοπροσδιορισμό, τις τελευταίες μέρες συνειδητοποίησα ότι μάλλον έχω υπερβολικά καλή ιδέα για τον εαυτό μου – εξηγούμαι: εκείνο που με αιφνιδίασε δεν ήταν τόσο το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας, αλλά η ειλικρινής συγκίνηση της Φινλανδής συναδέλφου μου, η οποία ένιωσε ότι η πατρίδα της έγινε κατά τι καλύτερη, κατά τι πιο δίκαιη και ανθρώπινη. Ενώ εγώ, λίγες μόνο μέρες αργότερα, άκουσα με ένα αίσθημα παραίτησης τις σοκαριστικές δηλώσεις του δικού μας υπουργού Δικαιοσύνης περί σεβασμού στην ανθρώπινη φύση. Και φυσικά δεν θα μου περνούσε από το μυαλό ότι θα ήταν ποτέ δυνατό ο προκαθήμενος της Εκκλησίας να εκφράσει τέτοια ευγενή αισθήματα.
Το χειρότερο, εκείνο που με ενοχλεί σε προσωπικό επίπεδο και με κάνει να ντρέπομαι, είναι ότι έχω μάθει να θεωρώ αυτήν την πραγματικότητα δεδομένη. Οσο θυμάμαι τον εαυτό μου, η ελληνική κοινωνία δεν ήταν ποτέ «ώριμη» – κι αυτή εξακολουθεί να είναι μια συνθήκη που αποδέχονται και οι προοδευτικότεροι ανάμεσά μας. Κι όμως, όπως αποδεικνύει το φινλανδικό παράδειγμα, δεν είναι ούτε η Δεξιά, ούτε η Εκκλησία το πρόβλημα, αλλά το σύστημα αξιών μας.
Αυτές τις μέρες αναγκάστηκα να αναγνωρίσω και να παραδεχτώ ότι, σε αντίθεση με τη Φινλανδή συνάδελφο, εγώ έχω μεγαλώσει σε μια κοινωνία όπου ο σεβασμός στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια είναι αξία σχετική. Κι έχω μάθει να θεωρώ δεδομένο ότι ο πήχης θα είναι πάντα χαμηλά. Σε αντίθεση με την καλή μου φίλη, δεν έχω λοιπόν κανέναν λόγο να νιώθω περήφανη.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας