Ολισθήματα

Μέρες τώρα απασχολεί τους πολιτικούς μας το γλωσσικό ολίσθημα του υπουργού Μεταναστευτικής Πολιτικής. Ο υπουργός αποκάλεσε γείτονα χώρα με το όνομα που η ίδια έχει επιλέξει (Μακεδονία) και όχι με το όνομα της πρωτεύουσάς της που χρησιμοποιούμε εμείς στον δημόσιο λόγο (Σκόπια), ούτε με το παρατσούκλι που επιβάλαμε διεθνώς (ΠΓΔΜ).

Η θύελλα αντιδράσεων που σηκώθηκε δεν έχει κοπάσει ακόμα. Κι όμως, δεν λαμβάνει υπόψη της τα ιστορικά γεγονότα, μια σειρά λαθών και παραλείψεων της Ελλάδας, που έχουν οδηγήσει στο σημερινό αδιέξοδο.

Οτι, δηλαδή, ο Τίτο το 1942 ονόμασε Δημοκρατία της Μακεδονίας την τότε Επαρχία του Βαρδάρη κι εδώ στην Ελλάδα κανείς δεν ταράχτηκε. Οτι το 1991, που η Δημοκρατία αυτή αποσχίστηκε από τη Γιουγκοσλαβία και ανεξαρτητοποιήθηκε με το (προφανές) όνομα Μακεδονία, εμείς εδώ προσφύγαμε στους διεθνείς οργανισμούς ζητώντας να μην την αποκαλούμε τη χώρα με όνομα, αλλά με αρχικά.

Κι ενώ ο τότε υπουργός Εξωτερικών, ο Αντώνης Σαμαράς, έτρεχε ανεπιτυχώς από σύσκεψη σε σύσκεψη, ο ίδιος ο πρωθυπουργός, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, είχε παρατηρήσει κυνικά ότι σε δέκα χρόνια κανείς δεν θα θυμάται αυτή την ιστορία με το όνομα. Σήμερα, δυστυχώς, αποδεικνύεται ότι είχε πέσει έξω ο επίτιμος.

Την ιστορία με το όνομα τη θυμόμαστε, σε τέτοιο βαθμό ώστε να απειλείται η κυβερνητική συνοχή, ενώ το ίδιο το δεξί χέρι του Σαμαρά, ο Φ. Κρανιδιώτης, προσφέρεται να βοηθήσει για να εκτελεστεί στο Γουδί ο απρόσεκτος υπουργός.

Για την ιστορία, αξίζει να σημειωθεί ότι εμποδίσαμε τη γειτονική χώρα να κατοχυρώσει διεθνώς ένα όνομα επειδή εμείς, την κρίσιμη στιγμή, τότε το 1991, δεν μπορούσαμε να συνεννοηθούμε μεταξύ μας για το όνομα που θα έπρεπε να προτείνουμε.

Και ότι ζητήματα επεκτατισμού ή/και αλυτρωτισμού από τη μεριά της δεν τέθηκαν τώρα, απλώς εμείς τώρα θυμηθήκαμε να ανακινήσουμε το θέμα του ονόματος. Χρειάστηκε μια απείθαρχη φράση του υπουργού, για την οποία ο ίδιος έσπευσε να ζητήσει συγγνώμη, για να ανοίξει ο ασκός του Αιόλου και να πλημμυρίσουν με λόγια τα ραδιόφωνα, τα κανάλια, οι εφημερίδες, το διαδίκτυο.

Λόγια, λόγια. Τόση ευρηματικότητα στη χρήση τους, τόση χάρη στις αποστροφές τους, τόση λαγνεία όταν οι λέξεις βγαίνουν από το στόμα, την πένα ή το πληκτρολόγιο και φτάνουν στον ακροατή και τον αναγνώστη. Λόγια που παράγουν μεστές εικόνες κενές νοήματος.

Για ποια κυριαρχικά δικαιώματα που τάχα προσέβαλε ο αμετροεπής υπουργός κάνουν λόγο όλοι αυτοί που φλυαρούν και κορδώνονται; Μια χώρα βουτηγμένη ώς τον λαιμό στο χρέος, με τον κόσμο συμπιεσμένο, την ανεργία και τη φτώχεια να ανεβαίνουν ως δείκτες και να πετάνε πάνω από τις πόλεις και τα χωριά, χαμηλά-χαμηλά, απειλώντας όλο και περισσότερους...

Για ποια κυριαρχικά δικαιώματα μιλάμε; Εχοντας τόσο εκχωρήσει την εθνική κυριαρχία μας στους δανειστές, ώστε όταν νομοθετούμε να τους αφήνουμε να επιβάλλουν όχι μόνο το περιεχόμενο των νόμων αλλά και τη διαδικασία της ψήφισής τους· έχοντας τόσο υποκύψει, ώστε να ανεχόμαστε κάθε είδους προσβολή που μας απευθύνουν με τη μορφή παράλογων ή και ανήθικων απαιτήσεων, για ποια εθνική κυριαρχία μιλάμε, που τάχα θίχτηκε -όχι από τους Σκοπιανούς, αλλά από τον υπουργό που αποκάλεσε τα Σκόπια Μακεδονία;

Απ’ αυτούς που σήμερα ωρύονται, οι περισσότεροι έχουν βάλει το χεράκι τους στα Μνημόνια που εδώ και έξι χρόνια πλήττουν τα κυριαρχικά δικαιώματά μας. Θεωρώντας μας κουφιοκέφαλο πολιτικό ακροατήριο, ενεργοποιούν γαλανόλευκα αντανακλαστικά, για να συνεχίζουμε να παραβλέπουμε την πραγματική εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας, που πραγματώνεται όσο κρατάει η διαπραγμάτευση με τους δανειστές.

Ομως σήμερα που ο κόσμος όλος αλλάζει, όλο και λιγότεροι είναι οι Ελληνες που τσιμπάνε σε συνθήματα -δεν είναι τυχαίο ότι στα δύσκολα ανασκουμπώνονται τόσο πολλοί και αναλαμβάνουν ευθύνες, αφήνοντας πίσω τους τούς εθνοπατέρες να ανταλλάσσουν τιτιβίσματα.