Η Ευρώπη του πολιτισμού

Τι μπορεί να σημαίνουν οι δείκτες και τα διαγράμματα που αναλύουν την κατάρρευση της Ντόιτσε Μπανκ είναι ζήτημα οπτικής. Αλλα βλέπουν σ’ αυτούς οι οικονομολόγοι, άλλα οι αριθμολάγνοι, άλλα οι πολιτικοί.

Τις τελευταίες μέρες, από τότε που ανακοινώθηκε ότι η Ντόιτσε Μπανκ είναι πολύ μεγαλύτερη φούσκα από αυτήν της Λίμαν Μπράδερς που έσκασε το 2008 και έκανε την παγκόσμια οικονομία άνω-κάτω, πολλές αναλύσεις είδαν το φως της δημοσιότητας, παραλληλίζοντας την κρίση της γερμανικής τράπεζας με την ελληνική κρίση.

Η Γερμανία, αποφασισμένη να σώσει τη μεγαλύτερη τράπεζά της, ξεκίνησε με τη συνταγή σωτηρίας που έχει δοκιμαστεί χρόνια τώρα στην Ελλάδα, με κραυγαλέα αποτυχία, τουλάχιστον όπως την εισπράττουν οι Ελληνες, δηλαδή με αποτελέσματα αντίθετα των αναμενομένων (από μας): λιτότητα και περικοπές δαπανών.

Από την πρώτη στιγμή της διαφαινόμενης χρεοκοπίας, η τράπεζα απέλυσε 23.000 υπαλλήλους. Θα ακολουθήσει μείωση των μισθών, συρρίκνωση των παρεχόμενων υπηρεσιών, ενώ το κράτος θα μετακυλίσει στους πολίτες το κόστος για την επιχείρηση διάσωσης, δηλαδή θα αυξήσει τη φορολογία.

Η Γερμανία μπορεί να ευημερεί, η Ντόιτσε Μπανκ μπορεί να σωθεί, όμως ο γερμανικός λαός, όσο κι αν δεν τραβάει τα πάνδεινα όπως οι λαοί του ευρωπαϊκού Νότου, θα δει το κοινωνικό κράτος να μειώνεται κι άλλο και τις απολαβές του να περιορίζονται, στο πλαίσιο της λιτότητας που στην πλούσια αυτή χώρα διαρκεί περισσότερα από είκοσι χρόνια.

Τι μπορεί να σημαίνει το κλείσιμο των συνόρων και η απαγόρευση διέλευσης προσφύγων και μεταναστών στα κράτη της κεντρικής Ευρώπης είναι ζήτημα ερμηνείας. Ολο και περισσότερες είναι οι φωνές που μιλώντας για τους πρόσφυγες αναγνωρίζουν ότι άνθρωποι είναι κι αυτοί αλλά…

Αυτό το αλλά εκτείνεται από την αποστροφή του βλέμματος μέχρι τους φράχτες στα σύνορα για να αποκλειστεί το πέρασμα των προσφύγων. Καταλήγει, μετά από μακρόσυρτες διαδικασίες κωλυσιεργίας, στις αρμόδιες ευρωπαϊκές επιτροπές, στην έγκριση της ιδέας να αναλάβει το ΝΑΤΟ με τα πολεμικά του καράβια το έργο να εμποδίσει τους πρόσφυγες να πατήσουν το πόδι τους σε ευρωπαϊκό έδαφος.

Μέχρι να φτάσουμε εκεί, η Ελλάδα, γνωστός αδύναμος κρίκος που συχνά τείνει να χρησιμοποιείται ως αποδιοπομπαίος τράγος, απειλήθηκε με πολλά, από την επιβολή κυρώσεων μέχρι την αποπομπή από τη Συνθήκη Σένγκεν. Κατηγορήθηκε από τους υπόλοιπους Ευρωπαίους ότι δεν κάνει ό,τι πρέπει, της προτάθηκε μέχρι και να στέλνει τους πρόσφυγες από κει που ήρθαν, ακόμα κι αν κινδυνεύουν να πνιγούν.

Τι μπορεί να σημαίνει η έκθεση της Τιράνα Χασάν, διευθύντριας Αντιμετώπισης Κρίσεων της Διεθνούς Αμνηστίας;

Σ’ αυτήν μιλάει για την κακοποίηση, τις απειλές, την οικονομική εξαπάτηση αλλά και τους εκβιασμούς ή τον εξαναγκασμό σε σεξουαλικές επαφές που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες πρόσφυγες, όχι μόνο στα χέρια των διακινητών, όχι μόνο στη διάρκεια του επικίνδυνου ταξιδιού, αλλά και όταν πια πατήσουν στο ευρωπαϊκό έδαφος, εκεί όπου θα έπρεπε να είναι ασφαλείς και να αντιμετωπίζονται με σεβασμό και ευαισθησία.

Οι άθλιες συνθήκες διαβίωσης στα διάφορα κέντρα, η κράτηση από τις αρχές, η αστυνομική βία προκύπτουν άραγε μόνο εξαιτίας της έλλειψης πόρων και προσωπικού;

Αυτά τα παραπάνω δεν είναι παρά τρία στιγμιότυπα μιας Ευρώπης που καταρρέει. Η τεχνητή οικονομική κρίση, η ανισοκατανομή του πλούτου, η συμπίεση των δικαιωμάτων των πολιτών, η αδιαφορία για τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι τα κυρίαρχα σημερινά χαρακτηριστικά της γηραιάς ηπείρου.

Ετσι όπως έχει εξελιχθεί, δεν είναι τυχαίο που αυτή η Ευρώπη των τριακοσίων εκατομμυρίων ανθρώπων αρνείται να δεχτεί τα τρία εκατομμύρια θύματα ενός πολέμου για τον οποίο και η ίδια έχει ευθύνες. Και είναι απορίας άξιο ότι, σύμφωνα με έρευνα που δημοσιεύτηκε στα «Νέα», οι περισσότεροι Ελληνες πιστεύουν πως η Ευρώπη που δεν μας ωφέλησε οικονομικά έχει συμβάλει στην προαγωγή του πολιτισμού μας.