Ο αχόρταγος θεός

«Στα όπλα πολίτες», τραγουδούν απ’ άκρη σ’ άκρη του πλανήτη όλοι όσοι έφριξαν ζώντας, ακούγοντας ή διαβάζοντας για το αιματοκύλισμα στο Παρίσι. Εκεί, όπου καμιά δεκαριά νεαροί, είκοσι-εικοσιπέντε χρόνων, αφιονισμένοι πήραν τα όπλα και άρχισαν να δολοφονούν εν ψυχρώ συνομηλίκους τους, το βράδυ της περασμένης Παρασκευής.

Φωνάζοντας «Ο θεός είναι μεγάλος», για ένα τρομερό μισάωρο που φάνηκε αιώνας, σκόρπισαν τον θάνατο.

Συγκλονισμένοι, πενθούντες, τρομαγμένοι αλλά αποφασισμένοι να μη φοβηθούν, το ίδιο βράδυ οι Γάλλοι με πρωτοστάτη τον πρόεδρό τους τραγούδησαν «Εμπρός, παιδιά, για την πατρίδα».

Στην Τουρκία οι φίλαθλοι στον αγώνα της Εθνικής Τουρκίας με την Εθνική Ελλάδας γιουχάρισαν στο άκουσμα του ελληνικού εθνικού ύμνου.

Τίποτε παράξενο, αυτό είναι το κανονικό: στα γήπεδα οι άνθρωποι γίνονται οπαδοί, γιουχάρουν τον αντίπαλο, γιατί αυτοπροσδιορίζονται ως προς την ομάδα που υποστηρίζουν.

Ομως γιουχάρισαν και όταν τους ζητήθηκε ενός λεπτού σιγή για τα θύματα του «Ισλαμικού κράτους» στο Παρίσι.

Φαίνεται πως εδώ αντίπαλος ήταν ο αλλόθρησκος και οι Τούρκοι οπαδοί προσδιορίστηκαν ως προς τη θρησκεία τους.

Στην πλατεία της Δημοκρατίας στο Παρίσι, προχθές, ένας νεαρός με καλυμμένο πρόσωπο κρατούσε μια πινακίδα που έγραφε «Είμαι μουσουλμάνος. Θέλετε να με αγκαλιάσετε;».

Οι συγκεντρωμένοι τον αγκάλιαζαν με συγκίνηση. Μα τι συνέβαινε; Ο ίδιος διακήρυσσε την ετερότητά του και οι υπόλοιποι δέχονταν (για μια στιγμή) τον Αλλο ανάμεσά τους.

Πόσο πιο ωραίο, ανθρώπινο και παρήγορο για το μέλλον θα ήταν αν έγραφε στην ταμπέλα του «Είμαι 25 χρόνων. Θέλετε να με αγκαλιάσετε;» ή ακόμα καλύτερα

«Θέλετε να με αγκαλιάσετε;», έτσι απλά, χωρίς άλλες εξηγήσεις.

Ενώ τα πλήθη καταφεύγουν κάτω από τις σημαίες και τα τραγούδια και τις θρησκείες τους, οι «μεγάλοι» της Γης παίρνουν αποφάσεις γι’ αυτά τα πλήθη, ανταλλάσσοντας μεταξύ τους αβρότητες και ύπουλα χτυπήματα.

Οι επικεφαλής των πιο πλούσιων χωρών του κόσμου, που έχουν από μόνοι τους αποκτήσει το δικαίωμα να συσκέπτονται για την «ευημερία» των λαών, μετρούν χαμηλόφωνα τρεις το λάδι, τρεις το ξίδι.

Οταν τους βγαίνουν οι προσθέσεις χαμογελάνε μπροστά στις κάμερες, όταν δεν τους βγαίνουν θέτουν ζητήματα ελευθερίας και δημοκρατίας ή αλλιώς θρησκείας και πολιτισμού, φανατίζοντας τους λαούς τους.

Ομως τα πλήθη για μοναδική τους πολυτέλεια σ’ αυτόν τον κόσμο έχουν τη ζωή, δεν θα ’πρεπε να τσιμπάνε και να τη θυσιάζουν για θεούς και για σημαίες.

Γαλλικά και ρωσικά αεροπλάνα βομβαρδίζουν αλύπητα τις περιοχές του Ιράκ και της Συρίας που έχει καταλάβει το «Ισλαμικό κράτος».

Λέγεται πως οι κάτοικοι των περιοχών, όσοι έχουν απομείνει, φτάνουν στα δέκα εκατομμύρια – όσο μία Ελλάδα.

Ποιον βομβαρδίζουν οι Ρώσοι και οι Γάλλοι;

Λέγεται πως το «Ισλαμικό κράτος» γίνεται όλο και πλουσιότερο, ενώ πουλάει πετρέλαιο, φυσικό αέριο και άλλους θησαυρούς της γης για να αγοράζει όπλα.

Σε ποιον πουλάει τους θησαυρούς και από ποιον αγοράζει τα όπλα;

Η ιστορία της ανθρωπότητας είναι η ιστορία των φρικαλεοτήτων που διαπράττει, είχε πει κάποτε ο Κορνήλιος Καστοριάδης.

Δείτε τα σχολικά βιβλία της Ιστορίας: οι πόλεμοι κατέχουν περίοπτη θέση, ενώ οι λιγοστές σελίδες που αφορούν άλλα δευτερεύοντα πράγματα (στον πολιτισμό, π.χ.) συνήθως είναι εκτός ύλης.

Οι άνθρωποι από αιώνες συσπειρώνονται κάτω από σημαίες, καταλαμβάνονται από ρίγη εθνικής συγκίνησης ή δολοφονούν ασύστολα στο όνομα ενός αυτοσχέδιου θεού, κομμένου και ραμμένου στα μέτρα του ανθρώπινου επεκτατισμού.

Στη μικρή γωνιά του κόσμου που ζούμε, θύματα του ίδιου θεού, τον βλέπουμε να πλήττει ό,τι θα μπορούσε να μας επιτρέψει να σηκώσουμε κεφάλι.

Παλιότερα είχαν μπει στο στόχαστρό του η σταφίδα, το λάδι.

Σήμερα, ο αχόρταγος θεός βάλλει ενάντια στο κρασί και στα σπίτια μας που θα βγουν στο σφυρί.

Και εξουδετερώνει όσους με καθαρό βλέμμα ονειρεύτηκαν έναν κόσμο που θα μας χωράει όλους.