Στους δρόμους του «όχι»

Οι προχθεσινές παρελάσεις ξύπνησαν τη νοσταλγία σ’ εμάς τους μεγαλύτερους. Πράγματι, όταν ήμασταν παιδιά, η καλύτερή μας ήταν να μας επιλέγουν για την παρέλαση. Τότε, αν σε επέλεγαν έπρεπε οπωσδήποτε να πας, δεν μπορούσες να πεις δεν θέλω, εκτός κι αν είχες χαρτί από τον γιατρό που να βεβαιώνει σοβαρούς λόγους για τη μη συμμετοχή σου.

Πήγαινες, λοιπόν, στην παρέλαση και ήταν τέλεια. Πρώτον, γιατί στις πρόβες έχανες ένα σωρό ώρες μαθημάτων και γελούσες με τους άλλους που ήταν κλεισμένοι στις τάξεις, ενώ εσύ έκοβες βόλτες στην αυλή. Δεύτερον, γιατί μετά το τέλος της παρέλασης μπορούσες νόμιμα και δικαιολογημένα να τριγυρνάς με την παρέα σου στην πόλη και να γυρίζεις ό,τι ώρα ήθελες σπίτι σου. Η στολή με τα εθνικά χρώματα ήταν δικαιολογία και απάντηση σε οποιαδήποτε ένσταση των γονιών για την καθυστέρηση.

Η δική μας παρέα, μετά την παρέλαση, έπαιρνε το λεωφορείο και πήγαινε για μπάνιο στις κοντινές παραλίες του Σαρωνικού. Το πρώτο μπάνιο στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου, το τελευταίο σ’ αυτήν της 28ης Οκτωβρίου, βρέξει-χιονίσει.

Στη γενιά των παιδιών μας, η παρέλαση έπαψε να είναι υποχρεωτική και τα παιδιά διαπραγματεύονταν μια θέση στην μπάντα ως προϋπόθεση για να συμμετάσχουν. Ετσι κι αλλιώς, όμως, δεν είχαν ανάγκη από παρελάσεις για να πάνε με τους φίλους τους για μπάνιο, ούτε χρειάζονταν και πολλές δικαιολογίες για να καθυστερήσουν να γυρίσουν σπίτι, από το σχολείο, το φροντιστήριο, το σινεμά… Οπότε η προθυμία για συμμετοχή συνέχισε να μειώνεται, ώσπου η παρέλαση περιορίστηκε στα έξι άτομα ανά σχολείο, σημαιοφόρος και πέντε παραστάτες, πολύ λίγοι για να γίνουν πραγματική παρέα, να απολαύσουν την ανέλπιστη ελευθερία τους ή να τρομάξουν τους επίσημους.

Υποχρεωτική είναι βέβαια η συμμετοχή των στρατευμένων στην παρέλαση, όμως δεν υπάρχει αμφιβολία ότι και αυτοί κάπως θα βγαίνουν ωφελημένοι, παίρνοντας ίσως κάποια τιμητική άδεια ή έστω βγαίνοντας από το στρατόπεδο και περπατώντας στους δρόμους. Φαντάζομαι ότι το σεργιάνι στους δρόμους, ακόμα και με τη μορφή παρέλασης, είναι πιο ενδιαφέρον από το σεργιάνι στον περιορισμένο χώρο του στρατοπέδου, όπου ώς εκεί που φτάνει το μάτι σου δεν βλέπεις παρά φαντάρους ίδιους με σένα.

Επίσης υποχρεωτική είναι η παρουσία των επισήμων που στέκουν όρθιοι πάνω σε μια πρόχειρη ξύλινη εξέδρα, παρακολουθώντας τους παρελαύνοντες για να διαπιστώσουν αν είναι ζωηροί και ετοιμοπόλεμοι.

Οι επίσημοι σίγουρα βαριούνται. Τους τρώει η ορθοστασία, πρέπει μάλιστα να στέκουν κλαρίνο, μην τους πιάσει κανένας φακός να χασμουριούνται ή να μιλάνε μεταξύ τους ή να ξύνονται ή απλά να κάθονται σε στάση ανάπαυσης, με τα χέρια σταυρωμένα, με τα πόδια ανοιχτά, με το κεφάλι γερμένο στο πλάι, με το βάρος στο ένα πόδι, στηριγμένοι στις κολόνες της πρόχειρης εξέδρας, σε κάποια τέλος πάντων φυσιολογική στάση που λογικά παίρνει ένας άνθρωπος όταν υποχρεωτικά μένει όρθιος για τόσες ώρες.

Είδαμε φέτος τον υπουργό Παιδείας, χωρίς τα ωραία πορτοκαλί και πράσινα μπλουζάκια που φορούσε στη Βουλή και τον έκαναν να ξεχωρίζει σαν τη μύγα μες στο γάλα. Με το νέο του λουκ, καλοραμμένο σακάκι, λευκό πουκάμισο, πραγματικά άλλος άνθρωπος ο υπουργός, δεν αρκέστηκε στην παρέλαση, αλλά επιθεώρησε και τα αγήματα! Τι είδε στα αγήματα ο υπουργός δεν ανακοινώθηκε, ο ίδιος όμως έκλεισε τη γιορτή με μια δήλωση για την αξία του «όχι».

Καθώς δεν διευκρίνισε για ποιο «όχι» μιλούσε, η δήλωσή του θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αμφίσημη, αν δεν επαναλάμβανε σχεδόν κατά λέξη τα λόγια της μακράς σειράς υπουργών που βρέθηκαν πριν από τον ίδιο στην ίδια θέση. Ησυχάστε, τίποτε δεν άλλαξε, σταθερά συνεχίζουμε, με τις παρελάσεις μας και με τα ωραία μας, βαδίζοντας στον δρόμο των προηγούμενων γενεών και χαράζοντας απαράλλαχτο τον δρόμο των επόμενων.