Ποίηση και συμβάντα

Ο προσεκτικός αναγνώστης της «Εφ.Συν.», ο κ. Νίκος Κοκκούλας, μας γράφει (δεν ξεχνάμε ότι μόνοι εργοδότες της εφημερίδας είναι οι αναγνώστες): «Δεν ξέρω πόσο καλά το έψαξε η φιλόλογος συνομιλήτριά σας, αλλά εγώ στάθηκα πιο τυχερός. Η λέξη νωδότης υπάρχει στον τόμο “Συμπλήρωμα του Μεγάλου Λεξικού της Ελληνικής Γλώσσης” (συμπλήρωμα του λεξικού των Liddel & Scott, εκδόσεις Ι. Σιδέρης, σελίδα 314)». Εχει και συνέχεια: «Επ’ ευκαιρία, το κείμενο για τα καζανίσματα συνέβη, όντως, στα Εξάρχεια ή το γράψατε ποιητική αδεία;».

Ευχαριστούμε, έτσι κι αλλιώς. Στην εφημερίδα δεν χωράνε ιεροφάντες ή διδασκαλίσκοι, ματαιόδοξοι και μνησίκακοι. Η καθημερινή επαφή με απαιτητικούς αναγνώστες είναι άσκηση φυσικής και πνευματικής αγωγής· ό,τι είναι ψεύτικο και μίζερο χάνεται στην κεντρόφυγο καταγωγή του. Βεβαίως και συνέβησαν τα καζανίσματα και ήταν απόγευμα, αλλά ίσχυε το απαγορευτικό του αλκοόλ.

Ο,τι μεταφέρεται στην εφημερίδα είναι προϊόν βιωμάτων. Ποιητική αδεία παρεισφρέουν, ενίοτε, δύσχρηστες ή επίπλαστες έννοιες για να δείξουν απλώς την πλαστικότητα και τη χαρά της ελληνικής γλώσσας. Οφείλουμε να χορεύουμε, με τις έννοιες, ή να μάθουμε να γράφουμε χορεύοντας· μπορούμε; Εχουμε συμφωνήσει σ’ αυτή την εφημερίδα να αποφεύγονται προσδιορισμοί που άθελά τους προφανώς θίγουν συνανθρώπους με μειονεκτικά, σε σχέση με τα πρότυπα υγείας, χαρακτηριστικά. Να ο ραχιτισμός και να ο αυτισμός (κ.ά.) από ανθρώπους, μάλιστα, που κόπτονται για την ορθή και απλή γραφή. Εντάξει, τι να πεις.

Οταν ο διάολος δεν έχει δουλειά εύκολα βρίσκει.

Πρέπει να είμαστε ευγνώμονες στους οδοντιάτρους για το πλάσιμο της έννοιας νωδότης· πώς να αποκαλούσαν την απώλεια των οδόντων, φαφουτιά μήπως; Και οφείλουμε να χειροκροτάμε εκείνες τις πρωτοβουλίες που απαγορεύουν την εισδοχή στην κάθε μέρα μας της μιζέριας και της κατάθλιψης· της παραίτησης από το ζείδωρο παρελθόν, από την αναζωογονητική δύναμη της παράδοσης τέλος πάντων.

Τα καζανίσματα μεταφέρουν βαθιά σοφία αιώνων, σπέρνουν τη συμμετοχή και τη χαρά, μας δίνουν την ευκαιρία να βρεθούμε έστω για λίγο μερικούς πόντους πάνω από τη γη. Δεν είναι απλώς μια έκφραση λαϊκού ελληνικού πολιτισμού, είναι απόδειξη θα έλεγα συλλογικότητας και φιλίας· θα πρόσθετα και προσευχής, πολύ φοβούμαι όμως ότι οι ορθολογοκριτές μας θα βρουν ακόμη ένα πάτημα για να δικαιολογήσουν τη μίζερη παρουσία τους.

Δικαίωμα του καθενός να αντλεί έννοιες από τις πιο βαθιές ρίζες της ελληνικής γλώσσας αλλά και από τα τουρκικά, τα αρβανίτικα, τα σλαβικά, τα ιταλιάνικα, όταν βέβαια το κάνει με παιγνιώδη (που είναι σοβαρή) διάθεση.

Ολα ξεκινάνε από την παιγνιώδη αυτή διάθεση, από την ευθυμία ακόμη κι όταν όλα γύρω μας γκρεμίζονται. Η ευθυμία προαπαιτεί καλό γούστο, καλή παρέα, καλή πέψη και πολλά που δεν είναι απαραίτητο να αναφερθούν (τρόπος ενδυμασίας, χώρος διαμονής, κλίμα...).

Πάνω απ’ όλα η συνύπαρξη απαιτεί έκθεση στα κοινά, στην αγορά, στο παιχνίδι, στην πολιτική σύγκρουση, στην πολιτισμική αύρα της παράδοσης της χώρας και των συμβάντων. Χωρίς ανθρώπους ουδέν συμβαίνει. Η έκθεση βέβαια είναι προϊόν τόλμης και γενναιότητας -και πού να βρεθούν τούτα τα δυσεύρετα;

Η ποίηση είναι παντού· το ξέρουμε;