Μία φορά κι έναν καιρό ήταν ένα κόμμα που κάλεσε τον ελληνικό λαό, ζαλισμένος και διχασμένος καθώς ήταν, να πει «όχι» στα Μνημόνια που είχαν υπογραφεί με την πρωτοβουλία ενός άλλου κόμματος που είχε υποτιμήσει την ανταλλακτική αξία της χώρας, την οποία ονόμασε «Τιτανικό».
Η χώρα είχε διασυρθεί, αλλά δεν βυθίστηκε αύτανδρη, αφού οι χώρες δεν βυθίζονται ολοσχερώς από τα παράνομα παιχνίδια των αγορών, των χρηματιστηρίων και των φαντ, αλλά από φυσικές καταστροφές όπως είναι οι εκρήξεις ηφαιστείων ή οι σεισμοί. Αλλά και πάλι αφήνουν κάποιες βουνοκορφές που μετά από αιώνες αξιοποιούν τη νησιωτικότητά τους ως κερδοφόρα ύλη, όταν δεν πνίγονται από τα απόβλητα ή δεν απειλούνται από το αδηφάγο βλέμμα κάποιων γειτόνων.
Με το βάρος μιας απόφασης να πέφτει στους ώμους τους, οι πολλοί άνθρωποι στην Ελλάδα ψήφισαν το 2015 εκείνο το όχι που ήταν όπως αποδείχθηκε ένα ακόμα ναι. Το κόμμα έπεισε ωστόσο τους περισσότερους από αυτούς που στάθηκαν δίπλα του, παρά τις χαμένες ψευδαισθήσεις τους, ότι η εφαρμογή του μνημονίου θα γινόταν με τον καλύτερο τρόπο.
Εννοούσε στην πραγματικότητα την καλύτερη ανεργία, τους καλύτερους εξαφανισμένους μισθούς και συντάξεις, τις καλύτερες τιμές για να πάει όσο όσο η δημοπρασία της περιουσίας ατομικής και συνολικής των κατοίκων της χώρας. Βέβαια οι μπίζνες πήγαιναν από το καλό στο καλύτερο για μια τουλάχιστον μερίδα του κόμματος και των προμηθευτών του, οι οποίοι απόλαυσαν ένα διάστημα αυτό που θα πει μεγάλη ζωή, δηλαδή ζωή με αυτοκίνητα να σου ανοίγουν την πόρτα, με αστυνομία να σε φυλάει και με μετακλητούς που σώθηκαν από τη μακροχρόνια ανεργία τους. Με τόσα προνόμια πώς να σκεφτούν τους άλλους που η ζωή τους δεν ήταν πια ζωή, αλλά μια χαμοζωή χωρίς την πεποίθηση ότι πλήρωναν με αυτήν έστω κάτι το καλό για τη χώρα.
Ο πόνος και η απογοήτευση εκδηλώθηκαν ετεροχρονισμένα μόνον στις εκλογές του 2019, καθώς το μετατραυματικό σοκ αναδύεται συνήθως καιρό μετά το τραύμα. Μετά την παραλαβή της σκυτάλης από ένα άλλο κόμμα που συνεχίζει επιτυχώς και με ορμή πιο «ριζικές» πολιτικές, η διάλυση εκδηλώθηκε και με την επιτυχή εξαγορά του κόμματος από τον κύριο Κασσελάκη, αυτοδημιούργητο κυνηγό προβληματικών επιχειρήσεων. Και έτσι φτάσαμε στη σημερινή κατάσταση που αποτυπώθηκε στο πρόσφατο συνέδριο. Που μπορεί ίσως να αποδοθεί με τον όρο «πυκνές νεφώσεις».
Ενα απειλητικό νεφέλωμα από πρόσωπα, πάθη, συμφέροντα που κρύβονται πίσω από πλήθος εύγλωττων υπαινιγμών, καλοπροαίρετων απειλών, ευανάγνωστων προσωπείων που διαχέονται και στα Μέσα και στην κοινωνία. δυσκολεύοντας κάθε ελπίδα καθαρότητας. Καταγγέλλοντας την ψευδολογία που βασίλεψε και στη σταλινική περίοδο, ο Αρθουρ Κέστλερ θύμιζε τα λόγια του Χριστού: «Εστω δε ο λόγος υμών ναι ναι, ου ου». Να είναι το ναι σας ναι και το όχι όχι. Ας τον ακούσουμε μήπως και βγούμε από την ομίχλη.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας