Το άλλο μονοπάτι

«Πήρα άλλο μονοπάτι κι όχι αυτό που μου χαράξαν», τραγουδούσε. Τον σκότωσαν, σαν σήμερα δυο χρόνια πριν. Είναι ντροπή να ξεχνάμε τον Παύλο Φύσσα, είναι ντροπή να μη μας έχει αλλάξει καθόλου εκείνη η νύχτα της ποίησης και της μουσικής που έκλεισε με την άγρια εν ψυχρώ δολοφονία του.

Ακούσαμε προσεκτικά τους λόγους όλων αυτών που ζητούν την ψήφο μας την Κυριακή. Σε όλους η φροντίδα για τη Δικαιοσύνη, αν αναφέρθηκε, ήταν χαμένη στα ψιλά γράμματα ή εκφωνήθηκε σαν τίτλος, σαν «πιασάρικο» σύνθημα, χωρίς να εξειδικεύεται.

Ομως είναι ανθρώπινο δικαίωμα να προχωρούν γρήγορα οι δίκες, να λύνονται τα προβλήματα των σχέσεων, ιδιαίτερα μάλιστα τα ποινικά ζητήματα: να καταδικάζονται οι ένοχοι και να αθωώνονται οι αθώοι. Οι στρεψοδικίες που κατατρώνε τον χρόνο του συστήματος απονομής της δικαιοσύνης, με το πρόσχημα της διασφάλισης δικαιωμάτων, είναι απλώς παραβιάσεις αυτού του οικουμενικού δικαιώματος.

Αυτά που έχουμε δει μέχρι σήμερα στη δίκη της Χρυσής Αυγής, μετά την προφυλάκιση και την απελευθέρωση των υποδίκων επειδή έληξε ο χρόνος προφυλάκισης, είναι προσχηματικές καθυστερήσεις που θα μας έκαναν να γελάμε αν δεν ήταν τόσο προκλητικά εξοργιστικές. Οταν έχουμε άτομα που κατηγορούνται για τη φυσική ή την ηθική αυτουργία σε δολοφονίες, δεν έχουμε περιθώρια για αγκυλώσεις, σαν αυτές που άφησαν να περάσουν δύο χρόνια από τον θάνατο του Παύλου Φύσσα χωρίς ακόμα να έχει αρχίσει ουσιαστικά η δίκη των δολοφόνων του.

Δεν έχουμε το περιθώριο να κυκλοφορούν σήμερα ελεύθεροι οι περισσότεροι κατηγορούμενοι, αναλαμβάνοντας μάλιστα με θράσος την πολιτική ευθύνη για τη δολοφονία, ενώ η Δικαιοσύνη λαβωμένη περιμένει στην αίθουσα του δικαστηρίου μέχρι την επόμενη δικάσιμη, στις 29 Σεπτεμβρίου.

Η δίκη της Χρυσής Αυγής άρχισε την περασμένη άνοιξη. Μπήκε το φθινόπωρο και βρισκόμαστε ακόμα στο οιονεί προδικαστικό στάδιο των ενστάσεων. Η τελευταία δικάσιμη, αρχές Σεπτεμβρίου, στην οποία ήταν προγραμματισμένη η έναρξη των καταθέσεων των μαρτύρων, αναλώθηκε και πάλι σε διαδικαστικά θέματα. Με την αναβολή που πέτυχαν, οι κατηγορούμενοι μπόρεσαν να επιδοθούν στην προεκλογική εκστρατεία τους ανεμπόδιστοι. Μετά τις εκλογές, ποιος ζει ποιος πεθαίνει.

Αυτή η λογική του άδηλου μετεκλογικού τοπίου άφησε αυτό και πολλά άλλα θέματα να σέρνονται. Δραματικό παράδειγμα, η παράλειψη πλήρωσης των κενών θέσεων στα σχολεία, λες και για ακόμη μια φορά οι κυβερνώντες αιφνιδιάστηκαν με την έλευση του Σεπτέμβρη και την έναρξη της σχολικής χρονιάς.

Φυσικά και δεν είναι η πρώτη φορά. Παλιότερα ήταν ακόμη χειρότερα, αφού ούτε οι δάσκαλοι ήταν αρκετοί ούτε τα σχολικά βιβλία έτοιμα. Θυμάμαι για πολλά χρόνια το υπουργείο Παιδείας να διαφημίζει τον «αγώνα δρόμου» που άρχιζε στα τέλη του καλοκαιριού, για να προλάβει να καλύψει τα κενά.

Λες και δεν θα μπορούσε –κάθε χρόνο– να αρχίζει η δουλειά από τα τέλη της προηγούμενης άνοιξης ή, ακόμα καλύτερα, του προηγούμενου χειμώνα. Ας μη δικαιολογούν την ανοργανωσιά με τις οικονομικές δυσκολίες: αν δεν είχαν τα λεφτά τέλος Αυγούστου, πώς θα τα έχουν τέλος Σεπτεμβρίου που λένε ότι θα καλύψουν τα κενά;

Με μνημόνια ή χωρίς, πολλά μπορούν να αλλάξουν για να αποκτήσουμε επιτέλους μια ευνομούμενη πολιτεία. Αν πρέπει οπωσδήποτε να ψηφίσουμε, ας διεκδικήσουμε με την ψήφο μας τα απλά, καθημερινά πράγματα που θα κάνουν τη ζωή μας ευκολότερη σ’ αυτό το ανθρωποφαγικό πλαίσιο του μνημονίου που θα εφαρμοστεί, αφού το έχουν ψηφίσει σχεδόν όλοι και έχουν δεσμευτεί να το εφαρμόσουν.

Ας διεκδικήσουμε την εύρυθμη λειτουργία των βασικών δομών: της Παιδείας, της Υγείας, της Δικαιοσύνης. Την ανατροπή της γραφειοκρατίας. Τον εξοβελισμό του ρουσφετιού. Την ανάδειξη του σεβασμού για τον πολίτη και για τον χρόνο του σε υπέρτατη αξία. Αφού θα ψηφίσουμε, ας έχει η ψήφος μας ένα νόημα.