Βρίζοντας το κοινό

Γιατί μας μιλάνε έτσι; Χωρίς να λένε τίποτα ουσιαστικό, αραδιάζοντας τα σκισμένα τους συνθήματα, κοιτάζοντας το κενό, δηλαδή την κάμερα, οι εφτά πολιτικοί αρχηγοί στην πολυσυζητημένη τηλεμαχία της Τετάρτης έφαγαν τρεις ώρες από τη ζωή μας. Και τώρα θέλουν από μας να τους ψηφίσουμε την άλλη Κυριακή, για να τους δώσουμε ξανά το δικαίωμα να αποφασίζουν για την τύχη μας, με αποφάσεις άδηλες, κρυμμένες πίσω από τα άδεια τους πρόσωπα, τα προσωπεία τους.

Τα πέντε έβδομα από αυτούς υποστηρίζουν τη συμφωνία με τους δανειστές ως τον βέβαιο τρόπο για έξοδο από την κρίση. Τα υπόλοιπα δύο έβδομα θεωρούν ότι υπάρχει λύση χωρίς τους δανειστές, αλλά δεν μας εξηγούν τα βήματα ή το χρονοδιάγραμμά της. Και οι εφτά κατέχουν τη λύση –σιγουράκι το ‘χουν. Θεωρούν ότι είναι ζήτημα διαχείρισης, κακώς εμείς λαχταράμε να μιλήσουμε για την ουσία.

Η τηλεοπτική «αναμέτρηση» ήταν άνευρη και βαρετή, γιατί ακολούθησε μια διαδικασία που τα ίδια τα κόμματα είχαν επιλέξει, μετρώντας τη δημοκρατία με το χρονόμετρο. Παρακολουθώντας την με όση προσοχή επέτρεπε το σκηνικό και η σκηνοθεσία –επιλογής των κομμάτων επίσης- διαπίστωνε κανείς ότι και οι εφτά μιλούσαν σαν όλα στον τόπο να δούλευαν ρολόι.

Σαν να είχαν συνομολογήσει ένα success story που δεν είχε αφήσει πίσω του συντρίμμια. Σαν τα θέματα που μας απασχολούν να ήταν μόνο ο ΕΝΦΙΑ και το 23% στα ιδιωτικά σχολεία.

Σαν να είχαν πάψει να υπάρχουν στρατιές ανέργων, ανθρώπων που τρώνε στα συσσίτια, άστεγων. Σαν κανείς να μην είχε αυτοκτονήσει, κανείς να μην είχε πάθει κατάθλιψη, κανείς να μην είχε δει τις σχέσεις του να διαλύονται κάτω από το βάρος της οικονομικής πίεσης. Σαν οι κόποι της ζωής όλων να αβγάτιζαν πια και να αποδίδανε, και οι άνθρωποι να χαίρονταν τη δημιουργική ευημερία τους ή τα ξεκούραστα γερατειά τους.

Σαν το μέλλον των παιδιών να διαγραφόταν ρόδινο. Σαν οι αριθμοί που εκσφενδόνιζαν, 25 δισ., 90 δισ., 300 δισ., να μη μας αφορούσαν, να μην επιμερίζονταν στον καθένα από μας, σαν να ήταν μόνο λογιστικά ζητήματα, κι εκείνοι να διαγκωνίζονταν για να αναθέσουμε στο δικό τους γραφείο τη δουλειά.

Περιμέναμε απ’ αυτούς την αλήθεια. Τι έχει συμβεί μέχρι τώρα, πώς οδηγηθήκαμε στην υπογραφή μιας συμφωνίας που όλοι όσοι την ψήφισαν την κατακρίνουν. Ποιο είναι το πρόγραμμα –και όχι οι θεωρίες και οι ιδέες που το υποστηρίζουν- για την αναβίωση της οικονομίας και κυρίως για την αποκατάσταση της κοινωνικής δικαιοσύνης.

Τους ακούσαμε να καταγγέλλουν το δυσλειτουργικό κράτος, αλλά ούτε οι «παλιοί» που το δημιούργησαν απολογήθηκαν για τη δημιουργία του, ούτε οι «νέοι» αποκάλυψαν τις πραγματικές δυσλειτουργίες του και το αν και πώς ξεκίνησαν να τις θεραπεύουν. Μίλησαν για τους πρόσφυγες ποντάροντας στο θυμικό, σαν να νόμιζαν πως ο τρίχρονος Αϊλάν ήταν το μόνο παιδάκι που πνίγηκε, επειδή ήταν το μόνο που φωτογραφήθηκε.

Μετά, αφού περιαυτολόγησαν λίγο, άρχισαν να μας βρίζουν κατάμουτρα. Ο ένας μάς είπε ότι στις προηγούμενες εκλογές ψηφίσαμε εκδικητικά, ο άλλος ότι πειραματιστήκαμε. Ο τρίτος μάς είπε ότι τρολάραμε ψηφίζοντας, αλλά εντάξει, πάλι φίλοι θα είμαστε τώρα που ήρθε η ώρα να σοβαρευτούμε.

Καθισμένοι στους καναπέδες μας, ξοδεύοντας για να τους δούμε ένα από τα πρώτα φθινοπωρινά βράδια με την ωραία δροσούλα, που θα έπρεπε να μας βρει στις βεράντες, στα θερινά σινεμά ή έστω στις πλατείες, πληροφορηθήκαμε από τους πιο έγκυρους ομιλητές, τους αρχηγούς των κομμάτων, ότι ως κυρίαρχος λαός έχουμε αποτύχει, γιατί κάνουμε λάθος επιλογές. Βλέπαμε τις επιλογές μας να καμαρώνουν στις μικρές μας οθόνες και σκεφτόμαστε ότι, πάλι καλά: άλλοι θα είχαν σκεφτεί να μας βάλουν στον γύψο.