Παραλίες και λουόμενοι

Πολύς θόρυβος ξέσπασε από τα ΜΜΕ σχετικά με τις παρανομίες στις παραλίες. Αίφνης ανακάλυψαν την Αμερική. Δεν έχουν και πολλές ειδήσεις μεσούντος του καλοκαιριού, οπότε κάνουν την ανάγκη φιλοτιμία. Το θέμα όμως πλέον έχει ξεφύγει, το τερματίσαμε.

Τα πάλαι ποτέ καλοκαίρια αποτελούν πλέον ασκήσεις προσομοίωσης. Στις ασκήσεις αυτές θα παρουσιάζονται εικόνες από κάποια άλλη εποχή με τις ελεύθερες παραλίες, την άμμο, τα βότσαλα και το θαύμα μιας δροσερής θάλασσας. Η χαρά του καλοκαιριού χάνεται στους αβυσσαλέους βυθούς της πλεονεξίας και του κέρδους πάνω από τις ανθρώπινες ανάγκες, πάνω από τις ανθρώπινες ζωές. Οι ελεύθερες παραλίες, οι ελεύθερες θάλασσες αποτυπώνονται πλέον σε κάτι ασπρόμαυρες φωτογραφίες χωμένες βαθιά στα συρτάρια.

Ολοένα και περισσότερο και σε βαθμό απελπισίας περιφράσσονται οι παραλίες και γίνονται λιγότερες για τον λαό. Κοστίζουν. Στα πολλά καθημερινά προβλήματα του λαού, όπως αβεβαιότητα, ανεργία, μεσαιωνικές εργασιακές σχέσεις, μείωση μισθών, χρέη, ελάχιστες ή μηδενικές διακοπές, προστίθενται οι παραλίες της Αττικής, απαγορευτικές για τον λαό και κερδοφόρες για κάποιους επιχειρηματίες. Αυτές οι παραλίες δίπλα μας, που αποτελούν το αποκούμπι του σκληρά εργαζόμενου και δοκιμαζόμενου λαού μας. Η ευλογία, δηλαδή, του φυσικού κάλλους, του φυσικού περιβάλλοντος μετατρέπεται σε κατάρα. Και δεν έχει τέλος. Η μια παραλία κλείνει μετά την άλλη και τώρα έρχεται η Αττική Ριβιέρα και το Ελληνικό να ολοκληρώσουν το κακό. Μια βόλτα στην περιοχή θα μας πείσει, αν δεν μας ρίξει σε βαριά κατάθλιψη.

Το κόστος δυσβάστακτο για ένα και μόνο μπάνιο. Ας ξεκινήσουμε από την είσοδο στη «σιδερόφρακτη» παραλία: το κόστος «μικρομεσαίας-λαϊκής» και όχι αριστοκρατικής κυμαίνεται το Σαββατοκύριακο κατά μέσο όρο στα 15 ευρώ. Συνεχίζουμε με τις ξαπλώστρες που απλώνονται σε όλη την παραλία και ενοικιάζονται έξτρα κάποιες φορές. Αν υποθέσουμε ότι κάποιος τολμήσει να προχωρήσει σε αναψυκτικά, καφέδες ή ακόμα χειρότερα σε εστίαση θα πρέπει να βάλει το χέρι του βαθιά στην τσέπη. Συνολικά μια οικογένεια με δυο παιδιά θα ξοδέψει με μέτριους υπολογισμούς πάνω από 50 ευρώ για ένα μόνο μπάνιο. Ελεος!!! Είναι τραγικό, αν σκεφτεί κάποιος τους μισθούς ή τις συντάξεις σήμερα.

Δεν μιλάμε βέβαια για τις προκλητικές τιμές που έχουν κάποιες «σιδερόφρακτες» παραλίες για τους λίγους και εκλεκτούς. Σε αυτές ο εργαζόμενος ενδεχομένως να δώσει όλο τον μισθό του για ένα μπάνιο (στον «Αστέρα Βουλιαγμένης» 80 € το σετ και για τα παιδιά 20 €!!!) Εκεί το μπάνιο έχει συγκεκριμένο τιμοκατάλογο που καθορίζεται από το lifestyle. Δεν γίνεται να εξευτελιστείς και να μη νοικιάσεις μισό στρέμμα ξαπλώστρες, στούντιο με κουρτίνες ν’ ανεμίζουν στο μελτέμι.

Το δημόσιο αγαθό, δηλαδή, μετατρέπεται σε εμπόρευμα και οι παραλίες, το δημόσιο κτήμα, παραδόθηκαν και συνεχίζουν να παραδίδονται στους επιχειρηματίες που τις μετατρέπουν σε μαγαζί τους ή σε προέκταση του μαγαζιού τους.

Ελάχιστες πλέον οι ελεύθερες παραλίες και αυτές σκόπιμα εγκαταλελειμμένες από θεούς και δαίμονες, από συγκοινωνία ώς καθαριότητα. Να φανεί δήθεν ότι αν δεν υπάρχει ο επιχειρηματίας δεν υπάρχει και σωστή παραλία. Το επιχείρημα απλό και πάντα πρόσφορο: «Δεν υπάρχει άλλη λύση. Το κράτος δεν έχει τη δυνατότητα να συντηρεί τους δημόσιους χώρους!».

*Πανεπιστημιακός, συγγραφέας