Τη μέρα που γεννήθηκε ο Γιαννάκης

Τη Δευτέρα γεννήθηκε ο Γιαννάκης. Ηταν μια ωραία μέρα του Ιουλίου, λαμπερή και ζεστή, που οι τηλεοράσεις είχαν προαναγγείλει με μελανά χρώματα. Το τέρας του καύσωνα θα έτρωγε λέει όλους τους ανθρώπους, γι’ αυτό τα Μέσα έδιναν οδηγίες ώστε να τρομοκρατήσουν τους ήδη τρομοκρατημένους. Που θα νόμιζαν ότι ζεσταίνονται, παρά το βοριαδάκι που φυσούσε ευχάριστα, όλες αυτές τις μέρες του «εφιάλτη».

Που θα ξεχνούσαν ότι στην Ελλάδα τα καλοκαίρια είναι ζεστά. Που θα έτρεχαν να χωθούν σε κλιματιζόμενες αίθουσες, αυτοί που είχαν περάσει τα παιδικά τους χρόνια ιδρώνοντας κάτω από τη σκιά των πεύκων και απολαμβάνοντας το τρίξιμο των καρπουζιών και τα τζιτζίκια που διαλαλούσαν μέρα-νύχτα ότι ο βασιλιάς ο ήλιος ζει.

Στο φανάρι, το αυτοκίνητό μας σταμάτησε δίπλα σε μια από τις πολλές αυτοσχέδιες πιάτσες ταξί, που έχουν δημιουργηθεί παντού τα τελευταία χρόνια. Το πρώτο-πρώτο ταξί είχε αναμμένη τη μηχανή για να δουλεύει το ερ-κοντίσιον. Από το ανοιχτό του παράθυρο, ο Νταλάρας τραγουδούσε ότι «μια σημαία σ’ ένα μπαλκόνι αλλάζει χρώματα και με σκοτώνει». Τόσες αντιφάσεις σε μια μόνο εικόνα, τόση σπατάλη.

Στο δωμάτιο του μαιευτηρίου όλα αλλάζουν. Ο Γιαννάκης, ροδαλός και μικρούλης, η νέα μητέρα κουρασμένη, ιδρωμένη, γλυκοφιλούσα. Εδώ, επικρατεί μια γαλήνη που είχαμε σχεδόν ξεχάσει ότι μπορεί να υπάρχει. Χαμηλές φωνές, ελαφριά βήματα, πλατιά χαμόγελα αποτυπωμένα μόνιμα στα πρόσωπα όλων.

Οπου το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο είναι να ερμηνεύσουμε το βλέμμα του νεογέννητου, το άπλωμα του χεριού, το σφίξιμο της μικρής γροθιάς. Το βρέφος κλαίει, η συγκίνηση περισσεύει. Λίγων ωρών άνθρωπος, διεκδικεί ρωμαλέα τα ανθρώπινα δικαιώματά του. Η ευθύνη βαραίνει όλους τους παριστάμενους στο πρώτο αυτό γεύμα του.

Εξω η ανθρωποφαγία συνεχίζεται με αγριότητα. Οι κραυγές για το χακάρισμα των ΑΦΜ και τις μυστικές ομάδες στο υπΟΙΚ, φαιδρά ακραίες, στην πραγματικότητα επιδιώκουν να μας κατατρομοκρατήσουν, κάπως σαν τον «φονικό καύσωνα». Καταγγέλλουν σχέδια επί χάρτου για κάθε ενδεχόμενο. Οσο αγνοούσαν την ύπαρξή τους, οι ίδιοι αυτοί που τα καταγγέλλουν μιλούσαν για ανικανότητα ή αδιαφορία της κυβέρνησης.

Τώρα που τα έμαθαν, αυτοί οι τιμητές των πάντων δεν διστάζουν να μιλήσουν για εγκληματικές οργανώσεις και για εσχάτη προδοσία, ελπίζοντας ότι επενδύοντας με δραματικές νότες τη φανερή τους επιθυμία «αδειάστε μας τη γωνιά», θα συμπαρασύρουν με τις τερατολογίες τον κόσμο, να καταδικάσει αυτό που δεν είναι καταδικαστέο, να απορρίψει αυτό που δεν είναι απορριπτέο, να επιστρέψει εκεί απ’ όπου έφυγε οριστικά.

Θα πρέπει με κάποιον τρόπο να μπει ένα όριο σε όλα αυτά που δεν είναι και δεν πρέπει να είναι ανεκτά. Δεν είναι μόνο γελοίο και πέρα από κάθε λογική το να παραπέμπεται ο Βαρουφάκης επειδή έκανε τη δουλειά του, δηλαδή επεξεργαζόταν σχέδιο που θα μπορούσε να εφαρμοστεί αν δεν καταλήγαμε σε συμφωνία με τους δανειστές.

Είναι επίσης αντιδημοκρατικό και επικίνδυνο. Πρόκειται για ποινικοποίηση της ετοιμότητας, σαν να λέμε ότι αν βρέξει θα φταίνε αυτοί που κατασκευάζουν και πουλάνε ομπρέλες και γαλότσες ή ίσως αυτοί που τις χρησιμοποιούν. Δεν είναι μόνο γελοίο όσοι διερευνούν εναλλακτικές λύσεις να κατηγορούνται ότι είναι μέλη ύποπτων λόμπι που απεργάζονται ολέθρια σχέδια. Είναι και επικίνδυνο, γιατί αμφισβητεί την ουσία της δημοκρατίας, τη δημόσια έκφραση διαφορετικών ιδεών.

Δεν είναι μόνο γελοίο να κατατίθενται μηνύσεις και να επιδίδονται οι γνωστοί «διάφοροι» σε κυνήγι μαγισσών. Είναι και επικίνδυνο γιατί προάγει την αποσταθεροποίηση, με ύστατο στόχο να ξεχάσουμε γιατί φτάσαμε ώς εδώ και να υποταχτούμε καρτερικά στη μοίρα μας.

Ετσι υπονομεύεται κάθε προσπάθεια να βρούμε τον δρόμο μας, όπως οφείλουμε στον Γιαννάκη, που περιμένει από μας και δεν έχουμε δικαίωμα να τον αφήσουμε εκτεθειμένο.