Ηταν, θυμάμαι, τέτοια εποχή που προβλήθηκε στο Παρίσι η πρώτη μου ταινία. Ηταν γαλλική, μεγάλου μήκους, και τη γύρισα στο πλαίσιο της μεταπτυχιακής μου εργασίας στο Πανεπιστήμιο. Οσο κι αν πέρασαν τα χρόνια, δεν ξεχνώ ποτέ ότι με δίδαξε τρία πράγματα που στάθηκαν πολύτιμος οδηγός στη μετέπειτα ζωή μου.
Το πρώτο: μάθε να συνεργάζεσαι, όταν υπάρχουν οι προϋποθέσεις κι έχεις βρει μια αδελφή ψυχή. Την ταινία τη γύρισα σε συσκηνοθεσία με τον εξαιρετικό θεωρητικό του κινηματογράφου και αγαπημένο φίλο Ντενί Λεβί. Και το εννοώ κυριολεκτικά: από το σενάριο, το ντεκουπάζ, το γύρισμα, το μοντάζ, τη μουσική – όλα τα κάναμε μαζί.
Μας έφτανε που ξεκινήσαμε από μια κοινή αρχή: να κάνουμε μια πολιτική ταινία (απόλυτα στο πνεύμα της δεκαετίας του ’70) που όμως ήταν... έμμεσα πολιτική. Θα τα έλεγε όλα, αλλά μέσα από ένα άλλο είδος, που μας άρεσε πολύ: το φανταστικό.
Θελήσαμε λοιπόν να μεταμορφώσουμε τον κλασικό αριστοκράτη βρικόλακα της φεουδαρχίας, τον Κόμη Δράκουλα, σε σύγχρονο εργοστασιάρχη με το όνομα Ντουραλάκ (αναγραμματισμός του Ντράκουλα). Η ηρωίδα μας, η Βερονίκ, επιστρέφει στην πόλη που γεννήθηκε. Οι γονείς της δεν ζούνε πια και το τοπίο έχει αλλάξει. Ενα εργοστάσιο φαρμακευτικών προϊόντων μολύνει την περιοχή, αλλά δίνει δουλειά στις γυναίκες. Ομως μια μυστηριώδης αρρώστια τις οδηγεί γρήγορα στον θάνατο. Η Βερονίκ ανακαλύπτει ότι τις νύχτες ο Ντουραλάκ καλεί τις εργάτριες στο γραφείο του, τις υπνωτίζει χάρη στον γοητευτικό υπηρέτη του, και τους ρουφάει το αίμα. Ο υπηρέτης ερωτεύεται τη Βερονίκ και προσπαθεί να τη γλιτώσει, οι αγρότες της περιοχής φαίνονται στην αρχή άβουλοι, αλλά είναι οι γυναίκες που θα τους παρασύρουν σ’ ένα κλασικό λυτρωτικό φινάλε.
Το δεύτερο μάθημα: κι όταν ακόμα δεν έχεις αρκετά λεφτά, βρες τρόπους για να κάνεις την ταινία. Αρκεί να την πιστεύεις πολύ. Κι εμείς την πιστεύαμε. Τη γυρίσαμε σε σούπερ 8 (πού να υπήρχαν ψηφιακές κάμερες τότε!) επιστρατεύοντας όλο το Πανεπιστήμιο. Φοιτήτριες έπαιξαν τις εργάτριες, καθηγητές κάποιους χωρικούς, ο Ντενί τον συμβολαιογράφο, η αδελφή μου τη γιατρό... Συνολικά, 60 πρωταγωνιστές, ένας χρόνος γυρίσματα τα Σαββατοκύριακα Παρίσι-Νορμανδία, κι ένα πραγματικό εργοστάσιο στη διάθεσή μας! Ο τίτλος; «L’ Usine du Vampire» (Το εργοστάσιο του βρικόλακα). Ηταν, κυριολεκτικά, το «Μπεν Χουρ» του σούπερ 8! Στην κινηματογραφική προβολή έγινε χαμός: ακόμα και οι πιο πολιτικοποιημένοι έτρεξαν να δουν μια ταινία πολιτική... με βρικόλακες!
Το τρίτο μάθημα: η ταινία αυτή συνδέθηκε με το Πανεπιστήμιο τότε, με πάθος, όνειρα, φιλοδοξίες και... μεγάλες προσδοκίες. Και οι προσδοκίες για έναν καλύτερο κόσμο μπορεί να ξεθώριασαν σήμερα, αλλά το πάθος, η πίστη στο όνειρο, τα σχέδια για δημιουργία, μένουν άσβηστα μέσα μου. Να αρχίζω πάλι, ξανά και ξανά. Μέχρι το τέλος. Το όποιο τέλος.
* σκηνοθέτης, διευθυντής Film Studies BA, MA New York College, Athens, University of Greenwich, UK
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας