Οταν σκέφτομαι ταινίες και βιβλία για τον πόλεμο, μου έρχονται στο μυαλό… παθιασμένες ερωτικές ιστορίες! Ετσι συνέβη και τώρα, σ’ αυτές τις ταραγμένες μέρες που ζούμε.
Στην ταινία «Μέσα από τα μάτια τους» («Insensibles», 2012), του Χουάν Κάρλος Μεντίνα, μια ομάδα παιδιών που είναι αναίσθητα στον πόνο γίνονται πειραματόζωα στη διάρκεια του ισπανικού εμφυλίου και κλείνονται σ’ ένα άσυλο. Ολες οι πολιτικές δυνάμεις που περνούν από εκεί προσπαθούν να τα εκμεταλλευτούν για τους δικούς τους σκοπούς.
Οι ναζιστές βρίσκουν το ιδανικό πειραματόζωο στο πρόσωπο του μικρού Μπενίνιο, που είναι βαθιά πληγωμένος από τον θάνατο της μικρής του φίλης Ινές και έχει αναπτύξει μια ιδιαίτερη επιθετικότητα. Τι καλύτερο γι’ αυτούς από το να τον εκπαιδεύσουν και να τον μεταμορφώσουν σε έναν αμείλικτο βασανιστή όσων αιχμαλώτων αντιστέκονται πολύ;
Μέχρι τη μέρα που μια κοπέλα, που αρνείται να ομολογήσει, οδηγείται δεμένη στο κελί του αγνώριστου πλέον Μπενίνιο. Και τότε γίνεται ένα θαύμα. Σαν να ξαναζεί μέσα του εκείνο το αγόρι που ήταν κάποτε και θρηνούσε τον θάνατο της μικρής του φίλης, κόβει με το μαχαίρι του τα σχοινιά που έδεναν τα χέρια της κοπέλας. Και οι κραυγές της στη θέα του μαχαιριού που την πλησιάζει γίνονται βουβό κλάμα, καθώς ο Μπενίνιο (με άλλο όνομα πλέον) την κοιτάζει σαν να έχει μπροστά του τη μικρή του φίλη. Ενας δυνατός έρωτας γεννιέται μέσα στο μισοσκότεινο κελί ανάμεσά τους, κόντρα σε όλους και όλα.
Κι ύστερα έρχεται στη μνήμη μου και το βιβλίο. Είναι το «Αποχαιρετισμός στα όπλα», του Χέμινγουεϊ, ένα χρονικό από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο που διαδραματίζεται στην Ιταλία. Κυρίως, όμως, είναι μια δυνατή αλλά τραγική ερωτική ιστορία ανάμεσα σε έναν Αμερικανό τραυματιοφορέα και μια Αγγλίδα νοσοκόμα, που πεθαίνει στο τέλος.
Τι ωραίο που είναι να μπορεί ο έρωτας να ανθήσει κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες και να είναι μια νίκη, μια υπέρβαση του ανθρώπου απέναντι στη βία και τη φρίκη του πολέμου, ακόμα κι όταν έχει τραγική κατάληξη…
Αυτές τις μέρες, λοιπόν, κατέβασα και το βιβλίο από τη βιβλιοθήκη μου ξαναδιαβάζοντας τις λίγες αράδες του τέλους, παρ’ όλο που τις ξέρω απ’ έξω. Λέγεται ότι ο Χέμινγουεϊ τις ξανάγραψε δεκάδες φορές «για να βρει τις σωστές λέξεις»:
– «Δεν μπορείτε να μπείτε τώρα», είπε μία από τις νοσοκόμες.
– «Μπορώ και παραμπορώ», είπα.
– «Δεν μπορείτε να μπείτε ακόμα».
– «Εσύ να βγεις έξω», είπα. «Και η άλλη επίσης».
Ομως, αφού τις έδιωξα και έκλεισα την πόρτα κι έσβησα το φως, ήταν ανώφελα όλα. Ηταν σαν να αποχαιρετούσα ένα άγαλμα. Υστερα από λίγο βγήκα έξω και αφήνοντας πίσω μου το νοσοκομείο πήρα τον δρόμο για το ξενοδοχείο μες στη βροχή.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας