Τόσες γιορτές και πανηγύρια πια, λες και θα καλοκαίριαζε την επομένη των Χριστουγέννων, ενώ επισήμως χειμωνιάζει. Και να λείπει κάτι συνεχώς, η γιαγιά, ή απλώς η εμπιστοσύνη προς το ανθρώπινο γένος. Πόσο δύσκολο να ευχαριστηθούμε εμείς οι δυτικοί. Μελαγχολούμε μέσα στην αφθονία. Απαράδεκτοι. Σκεφτείτε τι τραβάει τόσος κόσμος για να φτάσει στις ευρωπαϊκές ακτές, για να μελαγχολεί παρέα.
Βγαίνω βόλτα να με χτυπήσει αέρας στο πάρκο, να συνέλθω από την κραιπάλη του πακέτου και της πιατέλας, αλλά πού να βρεις ησυχία: έχει έρθει το ενιαύσιο παζάρι, ευτυχώς αραιωμένα φέτος περίπτερα, τρενάκια, κούνιες, αυτοκινητάκια, ό,τι μπορεί να εγγυηθεί φτήνια και κακογουστιά. Διασχίζω μουτρωμένη τη φωτεινή αλέα, αποφασισμένη να σνομπάρω τα πάντα, με καθυστερεί το πλήθος.
Ενα παιδάκι, σκυμμένο στα παιχνίδια, διαλέγει με τις ώρες, ενώ η μαμά του παζαρεύει ήδη με τον πωλητή. Μετανάστες μαμά και πωλητής, αλλά από άλλες χώρες, αναγκαστικά ελληνικά συνεννοούνται. Χωρίς να θέλω, με πιάνει ενδιαφέρον για την επιλογή του παιδιού, έχει τόσο σοβαρό ύφος, σα να παίζεται κάτι πολύ σημαντικό για τη ζωή του ανάμεσα στα κουτιά με τις πλαστικούρες. Σκύβω κι εγώ άθελά μου, τον βλέπω να σηκώνει αποφασιστικά ένα κουτί απ’ αυτά που είναι σαν βιτρινούλες, πλαστικό μπροστά, χαρτόνι πίσω, να το δείχνει στη μαμά του.
- Αυτό!
- Είσαι σίγουρος; Εκείνη έχει τις αμφιβολίες της.
- Ναι, επιμένει, χαμηλώνοντας με σοβαρότητα τα μακριά του τσίνορα.
Η μαμά αναστενάζει. Εγώ αγωνιώ, θα το πάρει το παιχνίδι;
- Τι είναι; Υποκύπτω στον πειρασμό να ρωτήσω.
Το σηκώνει και το δείχνει. Χελωνονιντζάκια. Υπάρχουν ακόμα! Αρεσαν τόσο στα παιδιά μου, νόμιζα, όμως, πως είχαν ξεπεραστεί. Ακόμα κρατάνε.
Η μαμά πληρώνει κι απομακρύνεται με τον θησαυρό αγκαλιά, μέσα στη χαρά. Πλησιάζει ο επόμενος πελάτης, κοριτσάκια κι αγοράκια με τα μάτια λαμπερά, όλο λαχτάρα, ρουφώντας την ατμόσφαιρα της γιορτής, με τις επιθυμίες έτοιμες να εκδηλωθούν. Α, η χαρά των παιδιών τι όμορφη που είναι!
Θυμάμαι, ο πατέρας μου με πήγαινε σε παρόμοιο πανηγύρι πάγκων, όταν ήμουν πολύ μικρή, κι η ευτυχία να του τραβάω το χέρι και να του δείχνω παιχνίδια, αφήνοντας το φως να με ζεσταίνει, ήταν από τα ωραιότερα πράγματα στη ζωή μου. Εφτασαν ώς εδώ με μύρια βάσανα οι γείτονές μας, αλλά βρήκαν το σωστό λιμάνι. Μια αλέα με πάγκους φωτισμένη στη χειμωνιάτικη νύχτα, η ευρωπαϊκή μας αγκαλιά, ο θησαυρός μας.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας