Τώρα που πάω παντού με τα πόδια ανακαλύπτω λεπτομέρειες στις γειτονιές της Αθήνας. Κάτι πλατείες στα Πατήσια επιμελώς κρυμμένες, κάτι δρομάκια όπου βλέπεις στη σειρά μονοκατοικίες με μικρές αυλές, πεζούλια, εξωτερικά σκαλιά, λίγο χώρο για ψάθινες πολυθρόνες πριν από την εξώπορτα, πέτρινες πέργκολες, λεμονιές που τα κρύβουν σεμνά όλα τούτα. Στέκομαι και αναπνέω βαθιά, λες και μπορώ να εισπνεύσω αυτές τις εικόνες. Ποτέ δεν έμεινα σε τέτοιο σπίτι· μεγάλωσα σε διαμέρισμα πολυκατοικίας. Ομως με κρατούσε καμιά φορά η γιαγιά μου στο δικό της, ή η θεία μου σε ένα παρόμοιο. Πηγαίναμε επισκέψεις. Κι από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου έκανα το ίδιο πράγμα, περνούσα αργά το κατώφλι ανασαίνοντας βαθιά, κοίταζα γύρω μου μη μου ξεφύγει τίποτε, προσπαθούσα να αναπνεύσω αυτά τα σπίτια.
Τι ήταν που ασκούσε τόση γοητεία επάνω μου; Γιατί ακόμα με πιάνει χτυποκάρδι με τα ασπρόμαυρα πλακάκια, τα πράσινα κάγκελα που κανένας πια δεν φτιάχνει, την γκρίζα τσιμεντοκονία που αγκαλιάζει τις πέτρινες κουπαστές; Μου θυμίζουν κάτι όλ’ αυτά, ή είναι απλώς το παρελθόν που με τραβάει, ο χρόνος που έχουν ενσωματωμένο όλα αυτά τα πράγματα; Το παρελθόν όχι ως παιδική εμπειρία, γιατί εγώ αυτά στο δικό μου σπίτι δεν τα γνώρισα, αλλά απλώς ως παρελθόν. Απλό και νέτο σκέτο.
Υπάρχει άραγε κάποιου είδους ζωτική ανάγκη να συνδεόμαστε με το παρελθόν; Προσωπικά έχω καταλήξει σ’ αυτό το συμπέρασμα, αλλά δεν ξέρω πώς να το ερμηνεύσω. Νομίζω ότι χρειαζόμαστε λίγο παρελθόν στο χτισμένο περιβάλλον, στην πόλη που ζούμε, όπως χρειαζόμαστε αλάτι στο φαγητό. Οχι μόνο το αρχαίο παρελθόν, κι όχι μόνο το μεγαλειώδες, αλλά το πρόσφατο και το λιγότερο πρόσφατο, και το περισσότερο, όλα τα στάδια. Αχ να βρισκόταν ένας ευεργέτης που θα έλεγε, επί τη ευκαιρία των 200 χρόνων σύγχρονης Ελλάδας, θα αναλάβω τη σωτηρία των παλιών μονοκατοικιών μερικών τετραγώνων της τάδε γειτονιάς!
Προς το παρόν, οι ευεργέτες μας είναι οι ιδιοκτήτες αυτών των λίγων μονοκατοικιών, που τις συντηρούν και προσφέρουν τη θέασή τους στον άγνωστο περιπατητή. Και οι ενοικιαστές τους, βέβαια. Να μην ξεχάσω μνεία σε ωδεία, ινστιτούτα ξένων γλωσσών και φροντιστήρια, που επίσης διασώζουν παλιά μεγάλα κτίρια. Ερχόμαστε έτσι στον ρόλο του κράτους: αν είχε τέλεια δημόσια παιδεία, δεν θα υπήρχαν όλ’ αυτά. Οπότε, κάτι χρωστάμε και στο κράτος.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας