Η εποχή της τεχνολογίας - ή όχι

Στο Λονδίνο τής έκλεψαν την τσάντα με ταυτότητα και δίπλωμα οδήγησης. Το διαβατήριό της είχε λήξει εδώ και δύο χρόνια και για να το ανανεώσει, την πληροφόρησε η ελληνική πρεσβεία, έπρεπε να έχει ταυτότητα – που δεν είχε. Είχε όμως έναν και βάλε μήνα στη διάθεσή της, έτσι πρόφταιναν να της εκδώσουν πιστοποιητικό γέννησης και να της δώσουν ταξιδιωτικό έγγραφο για να ταξιδέψει.

Χρειάστηκαν εβδομάδες για να έρθει το πιστοποιητικό, με το ταχυδρομείο ή με το ταχυδρομικό περιστέρι, ποιος ξέρει, εκείνη όμως αναστέναξε με ανακούφιση. Είπαμε, είχε καιρό. Για το ταξιδιωτικό έγγραφο της είχαν πει να πάει τη μέρα πριν από την πτήση της. Πήγε με ό,τι της είχαν ζητήσει: το ληγμένο διαβατήριο, το πιστοποιητικό γέννησης, δύο φωτογραφίες, το αεροπορικό εισιτήριο, έναν μάρτυρα.

Πήγε, πρωί πρωί, για να την ενημερώσουν ότι δεν μπορούν να της εκδώσουν ταξιδιωτικό έγγραφο, γιατί το διαβατήριο έπρεπε να έχει λήξει τουλάχιστον πέντε χρόνια. Να μην ανησυχεί όμως γιατί μπορεί να ταξιδέψει για την Ελλάδα με το ληγμένο διαβατήριο και να ανανεώσει τα χαρτιά της εδώ.

Εκ γενετής Ελληνίδα, ξέρει από αυτά. Ετσι δεν έβρισε, δεν είπε βρε παιδιά γιατί δεν μου το λέγατε από την αρχή αυτό, γιατί με κουβαλήσατε εδώ δύο φορές να χάνω μεροκάματα, γιατί με βάλατε να εκδώσω πιστοποιητικό γέννησης – τίποτα. Μόνο έφυγε γρήγορα από την πρεσβεία κι έτρεξε στη δουλειά. Το άλλο βράδυ ταξίδεψε κανονικά, λίγο θλιμμένη ίσως, γιατί από τις δέκα μέρες των διακοπών της ποιος ξέρει πόσες θα έτρωγε για να βγάλει τα «χαρτιά».

Η ευχάριστη έκπληξη την περίμενε το πρώτο της πρωί στην Ελλάδα. Πάει στο αστυνομικό τμήμα της γειτονιάς και τι να δει! Η ελληνική αστυνομία, σε αντίθεση με την πρεσβεία στο Λονδίνο, έχει ανακαλύψει την τεχνολογία των υπολογιστών και έχει εκπαιδεύσει κατάλληλα διάφορα άτομα. Μια συμπαθέστατη κοπέλα στο τμήμα ταυτοτήτων, εννέα το πρωί, είχε μπροστά στο γραφείο της τρία άτομα.

Για τον ένα χρειαζόταν κάτι να διορθώσει στο αρχείο του ο δήμος. Το ζήτησε τηλεφωνικά και, περιμένοντας την απάντηση, αντί να αρχίσει να μιλάει στο τηλέφωνο, να ξύνει τα νύχια της ή να κοιτάζει απλανώς το ταβάνι, βάλθηκε να εξυπηρετεί τον δεύτερο. Αυτός έπρεπε να φέρει ένα παράβολο – από απέναντι, μη φανταστείτε τίποτε τρομερό.

Ωσπου να το φέρει, η κοπέλα ξεκίνησε με τον τρίτο. Σε δέκα λεπτά είχε τελειώσει και ο άνθρωπος έφυγε με την καινούργια του ταυτότητα. Ηρθαν και οι πληροφορίες του πρώτου. Λίγο αργότερα είχε κι αυτός καινούργια ταυτότητα. Ακολούθησε ο άνθρωπος με το παράβολο, που εξυπηρετήθηκε εξίσου γρήγορα και αποτελεσματικά.

Στο τμήμα διαβατηρίων η υποβολή της αίτησης πήρε πάνω-κάτω ένα πεντάλεπτο. Το διαβατήριο θα τυπωθεί, θα σφραγιστεί και θα παραδοθεί στην αιτούσα σε δύο εργάσιμες. Η αστυνομικίνα πήρε την αίτηση, πληκτρολόγησε κάτι, εκτύπωσε ένα χαρτί, δίκην απόδειξης για την «πελάτισσα», που δεν πίστευε στα μάτια της.

Βγαίνοντας από το τμήμα, κοίταζε και ξανακοίταζε την απόδειξη του διαβατηρίου και την καινούργια της ταυτότητα με έκπληξη και ευγνωμοσύνη. Με καινούργια εμπιστοσύνη στο ελληνικό Δημόσιο κατευθύνθηκε στο υπουργείο Συγκοινωνιών -ή όπως το λένε τώρα- για την αντικατάσταση του χαμένου διπλώματος.

Εκεί, ο κόσμος ξαναγύρισε στη θέση του. Μια ουρά αγανακτισμένων πολιτών έφταναν με ρυθμό χελώνας στο γκισέ, βρίζονταν με τους επίσης αγανακτισμένους υπαλλήλους κι όσοι τα κατάφερναν να καταθέσουν τα χαρτιά τους και την αίτησή τους πληροφορούνταν ότι θα πάρουν το δίπλωμα έπειτα από έναν μήνα τουλάχιστον.

Ανεξάρτητα από την έκβαση της διαπραγμάτευσης, για να πάψει η κακοδαιμονία, θα μπορούσε η ΕΛ.ΑΣ. να μοιραστεί την τεχνογνωσία και την ευελιξία της με το υπόλοιπο Δημόσιο.