Aνιση μάχη

Αλλο πράμα να το ακούς, η φωτιά, κι άλλο να το βλέπεις, να απλώνει ο καπνός κι εκεί που λες πως έσβησε να ξαναφουντώνει. Να εκτείνεται το σημείο από όπου οι φλόγες ξεπετάγονται, κι από πάνω να φαίνονται τα αεροπλάνα και τα ελικόπτερα μικρούτσικα σαν μυρμήγκια. Αυτή η τύχη μάς έλαχε τη Δευτέρα το πρωί, να δούμε το μέτωπο του δρυμού από την παραλία του Σουνίου, κι εκεί πέρα από τα λόγια και τις ειδήσεις και τις φωτογραφίες και τις υποθέσεις και τα αναθέματα που είχαμε ακούσει και παρακολουθήσει μέρες τώρα, εκεί καταλάβαμε με τα μάτια μας τη διαφορά των δυνάμεων. Από τη μια η ανέμελη κι αδιάφορη φύση, α ναι, εμείς την αγαπάμε αλλά δεν το ανταποδίδει, να φροντίζει τον εαυτό της μόνη της και να ανταποκρίνεται στα τρυφερά ονόματα που της δίνουμε: καλοκαίρι. Δηλαδή όλα καλά και ο καπετάνιος να κάθεται, όπως δείχνει το καινούργιο φεγγάρι. Απλώς να τον παραλύει η ζέστη τον καπετάνιο, καθώς και το πλήρωμα. Ούτε ανεμοστρόβιλοι, θύελλες, κρύο, τίποτε βίαιο, μόνο αυτό το αποχαυνωτικό, ελκυστικό, χαμογελαστό, απέραντο γαλάζιο καλοκαίρι, που σε υποχρεώνει γλυκά να τα παρατάς όλα και να τρέχεις στη θάλασσα. Μόνο αυτή η ατελείωτη, ήσυχη κι απαθής ζέστη, όλο και πιο σταθερή κι αδιάκοπη η ηλιοφάνεια, όλο και πιο λίγα τα σύννεφα. Μήνες και μήνες ελάχιστα τα σύννεφα, καμία βροχή να μη χαλά τις βόλτες, να μην κατεβάζει το θερμόμετρο, να μην ποτίζει τα μακρινά χώματα, τα πέρα από τη ζωή μας. Τόσο ευχάριστη, ωραία η χώρα. Η ωραιότερη του κόσμου.

Και ιδού, από την πολλή καλοκαιρία, την πολλή ομορφιά, τη διαρκή κι αδιάκοπη ηλιοφάνεια, έρχεται η καταστροφή χειρότερη από θύελλες και καταιγίδες και ανεμοστρόβιλους. Από τη μια λοιπόν αυτή η υπέροχη φύση που μας έχει πλάσει ανέμελους, μας έχει ποτίσει με εμπιστοσύνη, αυτήν να εμπιστευόμαστε περισσότερο από κάθε και καθένα, από την άλλη οι πυροσβέστες, τα επιτελεία, τα ελικόπτερα, τα αεροπλάνα, οι εθελοντές, οι αντλίες, οι ξένοι βοηθοί. Τα δέντρα που ποθήσαμε και καμαρώσαμε, τα βουνά που μας παρηγόρησαν, όλα τα αγαπημένα μέρη εχθροί μας. Ανιση μάχη.

Αν τουλάχιστον αρχίζαμε να εκπαιδευόμαστε, αν εκπαιδεύονταν οι νέοι, αντί για στρατιωτική θητεία 12 μηνών να οργανώνονταν σεμινάρια αρχίζοντας από τους πιο ευάλωτους τόπους, μήπως δεν θα ήταν τόσο αργά να τη φέρουμε τη μάχη στα μέτρα μας;