Σε έναν μικρό κόλπο, στα παράλια της Αττικής, όχι πολύ μακριά από την Αθήνα, κάνει μπάνιο μια μεγάλη οικογένεια προσφύγων. Δεν είμαι σίγουρη πως είναι οικογένεια με την κλασική έννοια του όρου. Αλλά φροντίζουν ο ένας τον άλλον σαν να είναι. Μοιράζονται λιχουδιές, σάντουιτς, νερό, μα κυρίως μοιράζονται χαρά. Είναι από αυτές τις στιγμές που είμαι περήφανη για τη χώρα που γεννήθηκα και ζω. Εδωσε σε αυτούς τους ανθρώπους μια θέση στον υπέρλαμπρο και ξακουστό ήλιο της. Επέτρεψε στα μικρά παιδιά που πλατσουρίζουνε στα καταγάλανα νερά της να χαίρονται επιτέλους την ηλικία τους μακριά από τον πόλεμο και την καταστροφή.
Εδωσε δουλειά στους γονείς τους για να μπορούν να έχουν φαγητό και αξιοπρέπεια. Κι ύστερα βλέπω τις γυναίκες που σαν περνάει η ώρα βγάζουν τις μαντίλες τους και τα όμορφα μαλλιά τους αστράφτουν. Ναι, σκέφτομαι, είμαι περήφανη για τον τόπο μου. Κι ας υπάρχουν και φωνές μίσους και μισαλλοδοξίας. Η αλληλεγγύη τις έχει σβήσει ή τις έχει κάνει να μιλούν σιγότερα. Μπορεί να διανύσαμε μεγάλο δρόμο, φοβισμένοι κι εμείς από το άγνωστο που δεν ξέρουμε να διαχειριστούμε, αλλά φαίνεται πως δεν ξεχάσαμε από πού ερχόμαστε. Από πολέμους και διωγμούς, από σκλαβιά και υποδούλωση, από λύπες και απώλειες. Οχι δεν ξεχάσαμε.
Απλώσαμε το χέρι σε αυτούς που το είχαν ανάγκη. Τους αγκαλιάσαμε σαν τον μικρό κόλπο που αγκαλιάζει αυτή την οικογένεια. Μπορούν να ελπίζουν, να μιλούν, να γελούν και να ονειρεύονται κάτω από τον ουρανό μας. Τους δώσαμε τη δύναμη να φτιάξουν μια άνοιξη, ένα καλοκαίρι. Τον «ανθό του γιαλού» μας. Τους κοιτώ και σκέφτομαι ότι αυτή η θάλασσά μας, το μεγάλο Αιγαίο, αυτή η ασταμάτητη θάλασσα, ταξιδεύει τα όνειρά τους. Από τον «κόλπο της ελπίδας» παίρνουν τη ζωή στα χέρια τους ξανά. Πλησιάζω ένα πιτσιρίκι που σκάβει πλάι τους, εδώ και ώρα, μια μεγάλη τρύπα στην άμμο. «Ελα, έλα» μου φωνάζει και μου δίνει ένα φτυαράκι να σκάψουμε μαζί. Πώς να του χαλάσεις χατήρι; Σκάβω λοιπόν κι εγώ, σκάψε κι εσύ, να χτίσουμε ένα σπίτι μεγάλο, να μας χωράει όλους. Αλλωστε το ’πε κι ο «Καπετάν Μιχάλης»: αν δε δει ο Θεός χέρι ανθρώπου, δε βάζει μήτε κι αυτός το δικό του.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας