Η γαλλική εφημερίδα Le Monde παρατήρησε και έγραψε ότι γυρίζονται πλέον πολλές ταινίες στην Ελλάδα. Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Μυτιλήνη είναι αυτή τη στιγμή τοπία που ίσως υποδύονται κάτι άλλο, αλλά μπορούν να ελπίζουν ότι θα υποδυθούν κάποια στιγμή και τον εαυτό τους. Θα αναρωτηθούμε τώρα τι είναι ακριβώς αυτός ο εαυτός. Υπάρχει πρόσωπο για τη Θεσσαλονίκη, πέρα από το σήμα κατατεθέν Λευκό της Πύργο; Και η Αθήνα έχει κάτι άλλο αναγνωρίσιμο πέρα από την Ακρόπολη; Αμ, η Μυτιλήνη;
Ποιες είναι οι πόλεις με χαρακτήρα που τον ξέρει όλος ο κόσμος ή τέλος πάντων αυτός που ενδιαφέρεται για τέτοια πράγματα; Εχουν οι πόλεις της Ανατολής δικό τους χαρακτήρα ή είναι κράματα από τον χαρακτήρα της Δύσης; Κάποτε πήγα στην Αγιοπετρούπολη και μπερδευόμουν, ο Πέτρος ο επονομαζόμενος Μέγας την είχε χτίσει εμπνευσμένος από τους Ολλανδούς, έτσι κατάφερε να τη στηρίξει σε λάσπη, κάπως όπως οι Βενετσιάνοι είχαν φτιάξει τη Βενετία πριν από κάμποσους αιώνες. Ωστόσο την έχτισε σε στιλ παρισινό και με φαρδιές λεωφόρους πριν καν το Παρίσι αποκτήσει τις δικές του φαρδιές λεωφόρους. Προφητεία του βαρόνου Οσμάν ο Πέτρος.
Η Μυτιλήνη τι χαρακτήρα έχει; Το εφήμερον της αρχοντιάς, πλούτος που επενδύθηκε σε υπέροχες προσόψεις και γρήγορα φυλλορρόησε. Αρχοντικά που ήσυχα φθείρονται, ένας τρούλος στο λιμάνι λίγο σαν ρωσικός, λίγο σαν γαλλικός, λίγο σαν κάτι άλλο. Δικό του στιλ, καταδικό του. Να γινόταν σκηνικό πολλών πολλών ταινιών, να μαθευόταν η ομορφιά της, να μπορούσε να στηρίξει μόνη της όλο αυτό το φθαρμένο μεγαλείο. Κάποτε ήταν πρωτεύουσα των αφίξεων από την Ασία, τα προϊόντα της ανάρπαστα, η γειτονική ήπειρος σε απόσταση αναπνοής. Εκτοτε πληρώνει τις κακές σχέσεις με τη γείτονα. Ας την έσωζε το σινεμά.
Η Θεσσαλονίκη έχει τη θάλασσα. Με μανία έπεσαν επάνω της οι νέοι κάτοικοι να την αλλάξουν, να την οικειοποιηθούν, να ξεχάσουν το παρελθόν της. Υστερα το μετάνιωσαν και δεν ήταν εντελώς αργά, κάτι σώθηκε. Τι υποδύεται στα τωρινά γυρίσματα δεν ξέρω. Συγκλονιστική πόλη, θα της άξιζαν οι δικές της ιστορίες. Δεν γράφτηκαν ακόμα αρκετές, ή απλώς δεν τολμάμε να τις αγγίξουμε.
Κι η Αθήνα; Αχ, μέγας πόνος. Το όνειρο των ρομαντικών αρχαιολατρών που το εκδικούμαστε μέρα- νύχτα. Πώς λέει ο στίχος: και θα λάβουνε τα όνειρα εκδίκηση; Ε, αλλάξτε το υποκείμενο. Εκδικούμαστε τα όνειρα. Για σινεμά δεν ξέρω.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας