Ελπίζω να ζω όταν τελειώσει ο ποδηλατόδρομος ώς το Σούνιο και να τον πάρω με τα πόδια. Οταν φτάσω στο Σούνιο κι ανέβω στον ναό του Ποσειδώνα, θα στρίψω προς Λαύριο και θα συνεχίσω στον άδοξο μικρότερο δρόμο που περνάει δίπλα από τα κρυμμένα μέσα στα πεύκα εξοχικά και συγκροτήματα. Ελπίζω -άλλη μια ελπίδα- ότι ώς τότε θα έχουν ζωντανέψει με κάποιον τρόπο και τα μπαγκαλόου που ερειπώνονται στον λόφο, απέναντι από τον ένδοξο αρχαιολογικό χώρο, με τρόπο πολύ ασεβή απέναντι σε αρχαίους και νέους θεούς, καθώς και στο τοπίο.
Εκεί, στρίβοντας προς το Λαύριο λοιπόν, με τα νησιά απέναντι να ορίζουν τις αποχρώσεις του γαλάζιου και τα συρματοπλέγματα των ιδιοκτησιών ένθεν κακείθεν να ορίζουν την επικίνδυνη περιήγηση, θα αναρωτηθώ άλλη μια φορά γιατί έπρεπε να γίνει τόσο στενός αυτός ο δρόμος, ώστε να μην μπορεί ένας πεζός να περάσει απολαμβάνοντας τον περίπατό του. Αφού τόσοι άνθρωποι έρχονται εκεί μόνο για τις διακοπές τους, γιατί εξαρχής απέκλεισαν αυτή τη μορφή αναψυχής; Κολυμπούν το καλοκαίρι, αλλά τον χειμώνα και τις άλλες εποχές δεν είχαν φανταστεί ότι θα ήταν ευχάριστο, ενδιαφέρον, ψυχωφελές και υγιεινό να περπατούν ανάμεσα στο βουνό και τη θάλασσα και να τονώνουν το κυκλοφορικό, το αναπνευστικό και τα υπόλοιπα συστήματά τους;
Φαίνεται πως όχι. Επικράτησε και σ’ αυτή την οριοθέτηση η παλιά διαμάχη του δημόσιου με το ιδιωτικό, με το δημόσιο να υποχωρεί στο μονίμως παραπονεμένο κι αχόρταγο ιδιωτικό, που έχει και τα πεύκα και τους φράχτες, και τα μονοπάτια και τις βεράντες. Δεν είχε φανταστεί ότι κάποτε ο γιατρός θα συνταγογραφούσε περπάτημα για όλα τα καρδιαγγειακά κι όπως δεν περπατούσε ποτέ για λόγους αρχής, το ιδιωτικό και οι ιδιώτες, βρέθηκε να κάνει γύρους στο κτήμα και στη βεράντα, γιατί πέρασμα στον δρόμο δεν έχει. Μόνο πάνω από έναν γκρεμό κάποτε το δημόσιο, ίσως και σε συνεργασία με το ιδιωτικό, αν μπόρεσε ποτέ να γίνει τέτοιο πράγμα, αναγκάστηκε να φτιάξει ένα μέτρο πεζοδρόμιο για να εμποδίσει μάλλον την κατολίσθηση. Κι εκεί, αν καταφέρει να βρεθεί κάποιος ριψοκίνδυνος περιπατητής και βαδίσει για πενήντα μέτρα -τόσο είναι το μήκος-, ίσως φανταστεί όλη τη διαδρομή, καμιά δεκαριά χιλιόμετρα μεταξύ Σουνίου και Λαυρίου, με ένα μέτρο πεζοδρόμιο να περπατά σαν άνθρωπος. Και τότε θα ρίξει ένα δάκρυ αλμυρό σαν το πέλαγος.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας