Μια Ακρόπολη σαν από χρυσό

Πριν από αρκετά χρόνια το Life, ένα από τα πιο σημαντικά περιοδικά του κόσμου –που έχει σταματήσει εδώ και τρεις-τέσσερις δεκαετίες να κυκλοφορεί κανονικά, αλλά βγάζει πού και πού κάποια τεύχη αφιερώματα που είναι αριστουργήματα– είχε ένα πολλών σελίδων αφιέρωμα με τίτλο «100 μέρη στη γη που αξίζει κανείς να έχει πάει στη ζωή του» – ή κάπως έτσι, αυτό πάντως ήταν το νόημα. Τα 30 από αυτά ήταν στην Αμερική και τα 70 από τον υπόλοιπο κόσμο. Ολα αυτά τα μέρη που μπορεί να ήταν πόλεις ή τοποθεσίες ή ένα συγκεκριμένο μνημείο είχαν από μία φωτογραφία και ένα κείμενο όχι μεγάλο αλλά δεν είχαν όλα τον ίδιο χώρο. Κάποια από αυτά είχαν μία και μιάμιση ή δύο σελίδες· κάποια και μάλιστα ονομαστά ήταν περίπου μονόστηλα...

Δεν θα ξεχάσω ποτέ το πόσο πολύ είχα εντυπωσιαστεί και συγκινηθεί –δεν το κρύβω– που το άνοιγμα του αφιερώματος με τα 70 μέρη του κόσμου, αφού τελείωναν τα 30 της Αμερικής, ήταν ένα 2σέλιδο με ίσως την πιο εντυπωσιακή φωτογραφία της Ακρόπολης, του Παρθενώνα, που έχω δει στη ζωή μου. Είχε τραβηχτεί από την πλευρά του Φιλοπάππου και είχε πετύχει μια στιγμή της ημέρας που ο ήλιος έπεφτε πάνω στην Ακρόπολη και στον Παρθενώνα με τέτοιο τρόπο που σε έκανε να πιστεύεις ότι ήταν από χρυσό. Φυσικά μιλάμε για το Life και δεν αποκλείεται ο φωτογράφος που ήρθε να τραβήξει αυτή τη μία και μοναδική φωτογραφία να κάθισε και καμιά βδομάδα σε κείνο το σημείο του Φιλοπάππου ή και σε άλλα σημεία και να έκανε «κλικ» στη μηχανή για ατέλειωτα μέτρα φιλμ για να πετύχει αυτό το μοναδικό αποτέλεσμα.

Εχω στη βιβλιοθήκη μου μαζί με άλλα αφιερώματα του Life αυτό το τεύχος και καμιά φορά το ανοίγω μόνο για να ξαναμαγευτώ από αυτήν τη φωτογραφία. Για την ιστορία τα 70 μέρη ανά τον κόσμο, εκτός από το πολύ τιμητικό άνοιγμα με τον Παρθενώνα είχαν και μια ολόκληρη σελίδα για τη Σαντορίνη με μια επίσης καταπληκτική φωτογραφία...

Γι’ αυτό όταν ακούω «υπερβολές του κιτρίνου Τύπου», που έλεγε και ο Νικολαΐδης στο «Δεσποινίς διευθυντής», ότι θα τρωθεί η σοβαρότητα της Ακρόπολης ή άλλων μνημείων, αλλά κυρίως της Ακρόπολης, αν θα πάει εκεί ο Ντιρο με τα μοντέλα του, από τη μια με πιάνει μελαγχολία για τη μιζέρια της αντιπολίτευσης κι από την άλλη γελάω...

Η Ακρόπολη απ’ όλα τα σπουδαία μνημεία της ανθρωπότητας έχει υποστεί πολλά επί 2.500 χρόνια για να είναι αυτή που είναι. Αν είναι να πάθει κάτι κάποιος –δηλαδή να ξεφτιλιστεί εντελώς– είναι αυτός που θα πάει εκεί και δεν θα τη σεβαστεί στα μέτρα του δυνατού του. Επιπλέον η φωτογραφία με τα μοντέλα του Ντιορ από το 1950 στην Ακρόπολη δεν μου φαίνεται ότι προσβάλλει ιδιαίτερα το μνημείο. Και στο κάτω κάτω, μπορεί ο Κριστιάν Ντιορ να έχει πεθάνει από το 1958, αλλά ο οίκος του διατηρεί τον κύρος του.

Α, και κάτι ακόμα ε; Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο η Ακρόπολη μας ταΐζει, μας ποτίζει, μας ντύνει ακόμα και μας διασώζει 2.500 χρόνια τώρα. Δεν χρειάζεται προστάτες, μόνο θαυμασμό χρειάζεται.