Η πόλη μετέωρη

Τώρα που μαζεύονται όλοι στην Κυψέλη, εγώ εξερευνώ άλλες γειτονιές, κάτω από την Πατησίων, πέρα από το ποτάμι, κάτω από τις γραμμές του τρένου. Βρίσκω ήσυχες και καθαρές πλατείες, γαλήνη σχεδόν επαρχιακή, ωραία δέντρα με φρέσκο φύλλωμα, μικρά παλιά σπιτάκια που ήσυχα ερειπώνονται. Δυο βήματα από εκεί που μένω, αλλά σε άλλη κατεύθυνση από τις συνήθεις διαδρομές. Πάντα πηγαίναμε προς το κέντρο, όπως πάντα ταξιδεύαμε προς την Ευρώπη. Και να μην έχω δει ποτέ τις Πυραμίδες στην Αίγυπτο, να μην έχω πάει ποτέ για καφέ στον λόφο Σκουζέ.

Φυσικό είναι, έτσι είμαστε οι άνθρωποι, μας έλκει το καλύτερο, ή αυτό που νομίζουμε καλύτερο. Για να φτιάξει το κέφι μου έκανα συνήθως βόλτα στην Ερμού, στο κέντρο, στο Κολωνάκι, μέχρι που το φάρμακο μας φαρμάκωσε. Εξερευνήσεις βέβαια κάθε τόσο επιχειρούσα, κι όπως είχα περάσει πολλές φορές τις γραμμές, ας πούμε ότι προσπαθούσα να περάσω κι από την άλλη μεριά της θλίψης. Γιατί δεν είναι κι εύκολο να βλέπεις, για παράδειγμα, τον Σταθμό Πελοποννήσου και να μη σου σφίγγεται η καρδιά. Αυτές δεν ήταν οι εγκαταστάσεις που στοίχισαν κάποτε την πτώχευση του κράτους και την πολιτική μοίρα του Τρικούπη; Το «δυστυχώς επτωχεύσαμεν»; Είχαμε πτωχεύσει για να αποκτηθούν τρένα και σταθμοί που γρήγορα αφέθηκαν στη φθορά, κι ενώ στοίχιζαν πάντα πολλά, δεν προλάβαιναν τις προσδοκίες.

Πάντως, περνάω τις γραμμές και περιδιαβαίνω τον Κολωνό με τον λόφο του, όπου ο Οιδίπους είχε πατήσει σε τόπο ιερό χωρίς να το ξέρει, και οι αθλητές σκοποβολής του προηγούμενου αιώνα είχαν βάλει σημάδι τη λήκυθο με την καρδιά του Λενορμάν, Γάλλου αρχαιολόγου που ανέσκαψε και την Αίγυπτο και την Πελοπόννησο πριν γίνει λοξή λεωφόρος στην Αθήνα. Φωτογραφίζω ξανά τα μικρά σπιτάκια που είχα φωτογραφίσει πριν από δέκα χρόνια, ή πριν από δέκα μέρες. Μερικά τα έχουν ανακαινίσει, άλλα τα έχουν εντελώς εγκαταλείψει. Γιατί δεν έπιασε η πόλη εδώ κάτω; Γιατί δεν έρχεται κανείς να μείνει εδώ, να πάει βόλτα εδώ, να συναντήσει φίλους εδώ; Γιατί δεν περίσσεψε φιλοδοξία για τέτοια μέρη, γιατί την κατάπιαν ολόκληρη τα βόρεια προάστια;

Ονόματα, αιτήματα, περιγραφές, συζήτηση, ρεπορτάζ, όλα βρίσκονται αλλού. Μήπως είναι για καλό αυτό ωστόσο; Μήπως τόσο κραυγαλέα και άγρια που έχουν γίνει τα ονόματα, τα αιτήματα, τα ρεπορτάζ, οι συζητήσεις, περάσει σε άλλη εποχή αλώβητος ο Κολωνός και κάμποσα παρόμοια; Μήπως αναδυθούν ως πόλη από τη βίαιη και φωνακλάδικη φάση μας σε κάποια καλύτερη;