Το πρώτο πράγμα που μαθαίναμε στο μάθημα Τεχνικών στο σχολείο ήταν τα ονόματα των χρωμάτων. Το θυμήθηκα όταν συζητούσαμε για την κατάργηση της μίας τελευταίας ώρας Τεχνικών από τα Γυμνάσια, το θυμάμαι και τώρα που έμαθα τον θάνατο της δικής μας καθηγήτριας Τεχνικών, της αγαπημένης μας κυρίας Επης Πρωτονοταρίου. Ή μάλλον προσπαθώ να θυμηθώ εκείνο τον κατάλογο που μου προκαλούσε έντονα και ανάμικτα συναισθήματα.
Κόκκινο καρμίνι, μπλε ουλτραμαρίν, σιέν μπριλέ… Πόσο παράξενα ονόματα έχουν τα χρώματα, σκεφτόμουν, και τι σημαίνουν και πόσο θέλω να τα γνωρίσω σε βάθος, να τα αφήσω να με παρασύρουν στον κόσμο τους, να φτιάξουν έναν κόσμο για μένα, κι από την άλλη πόσο πολλά είναι, οι γονείς μου θα βογκήξουν πάλι, είναι πανάκριβα…
Μιλάμε για τον εαυτό μας πάντα όταν μιλάμε για κάποιον που χάθηκε, ειδικά αν δεν τον ξέραμε καλά, κι ακόμα πιο ειδικά αν μας έκανε να γνωρίσουμε πλευρές του εαυτού μας. Αλλά νομίζω ότι όταν μιλάμε για δάσκαλο, και μάλιστα σε μάθημα τόσο υποτιμημένο, έχει νόημα η αναφορά. Η Επη Πρωτονοταρίου δεν μας έμαθε μόνο τα χρώματα, αλλά κυρίως να ξεπερνάμε τον φόβο μπροστά στο λευκό χαρτί και μπροστά στο ενδεχόμενο να μην είμαστε αρκετά καλές, έξυπνες ή ταλαντούχες.
Αυτοί είναι οι σπουδαίοι δάσκαλοι, όχι μόνο να δουλεύουν με τους καλούς και ταλαντούχους μαθητές και να τους βοηθούν να αποκτούν εμπιστοσύνη στο ταλέντο τους και να προχωρούν, αλλά και στους κακούς και τους ατάλαντους να βρίσκουν τη χαραμάδα που οδηγεί στην εμπιστοσύνη και χτίζει τη σχέση μαθητή και δασκάλου και ανοίγει τους ορίζοντες προς άλλες σχέσεις, όπως η σχέση με την Τέχνη για μια ολόκληρη ζωή.
Ετσι, εμένα, που ήμουν στα Τεχνικά έως τότε με το αίσθημα του καταδικασμένου στον προθάλαμο, με πήρε από το χέρι και με έβαλε στο σαλόνι όπου γινόταν η γιορτή, να χαρώ και να καταλάβω, να λερώσω τα χέρια και να αγγίξω την ψυχή μου, τη δική μου και των άλλων.
Θυμήθηκα, μόλις έμαθα τον θάνατό της, τη λαχτάρα μου στο θρανίο, περιμένοντας να περάσει και με δυο κουβέντες να με βοηθήσει λίγο ακόμα να βρω νόημα στα σχέδια που είχα ξεκινήσει, στα χρώματα που δοκίμαζα και την αγωνία μου, μήπως δεν προλάβει. Είναι ταλέντο άραγε να είναι κανείς τόσο καλός δάσκαλος που να αλλάζει τους ανθρώπους ή είναι κάτι που καλλιεργείται κάπως;
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας