Μικρά υπέροχα τίποτα

Βαριά εποχή η άνοιξη. Ολα γύρω φουντώνουν: δέντρα και λουλούδια, οι ανθρώπινες καρδιές και τα ανήσυχα πνεύματα. Μαζί με τις ορμόνες που γλεντούν πάνω στη λογική, κι όλα τα άλλα γύρω βράζουν. Τα όνειρα σκάβουν βαθιά στις επιθυμίες και ξεθάβουν μυστικά - κι εκείνες μειδιούν κρυφά. Ακόμη και οι ασθένειες φουντώνουν, οι αδύναμοι ίσως να μη δουν το καλοκαίρι… Ολο αυτό όμως δεν έχει τίποτα να κάνει με τον τρόπο που καίγονται οι τσιμεντένιες πόλεις το καλοκαίρι με τις μεγάλες ζέστες, ούτε με τη δύναμη που σκάνε τα κύματα όταν φυσάει αγριεμένος άνεμος.

Υπάρχει μια υπόγεια δύναμη σε όλα, σαν μια καλά κρυμμένη και άσβεστη φλόγα κάτω από τον πάγο. Τον λιώνει σιγά σιγά και από μέσα. Κρύβεται πίσω από τη φύση και εξατμίζει το νερό με αργό και αδιόρατο για τα μη εκπαιδευμένα μάτια ρυθμό, ώσπου να χαθεί και η τελευταία σταγόνα. Τότε η κόκκινη φλόγα θα αναδειχθεί ένδοξη και τροπαιοφόρα. Ιχνος στάχτης δεν θα αφήσει, σε καμιά πληγή δεν θα μπορέσουμε να βάλουμε το δάχτυλο οι άπιστοι Θωμάδες.

Η φλόγα θα έχει κάνει τη δουλειά της πάντως. Ο,τι υγιές έχει χαϊδέψει θα λάμπει με το ζωηρό ροδοκόκκινο της ζωής, θα μυρίζει σαν ανθισμένο μπουκέτο και θα φέρει τη γεύση αρωματικού ημίγλυκου αφρώδους κρασιού. Ζητά πολλά όμως για να αποκαλυφθεί.

Δεν επιλέγει τους δειλούς, που μετράνε τις στιγμές, τα λόγια, τα τραγούδια σαν κέρματα· ούτε αυτούς που νομίζουν ότι είναι ήρωες. Αγνοεί όσους περνούν τον καιρό αναλογιζόμενοι τη σημαντικότητά τους, που στολίζονται για να την υποδεχτούν ή που μελετούν πολύ για να μην πιαστούν αδιάβαστοι. Οσοι την αναζητούν περισσότερο και με μανία τη βλέπουν να φεύγει από τα χέρια τους ή την εγκαταλείπουν απογοητευμένοι - τους έχει προδώσει, νομίζουν. Κι αυτοί που την αντιμετωπίζουν σαν ένα απλό βήμα πριν από το καλοκαίρι, το μακρύ, το καυτό, με τις μεγάλες νύχτες κάτω από τα αστέρια, και δεν της δίνουν τη σημασία που της αξίζει, μένουν πάντα ανικανοποίητοι.

Για να έρθει και να μείνει, βασική απαίτησή της είναι η μη προετοιμασία, η ανοιχτή καρδιά και ένα συναίσθημα αυτάρκειας: να μπορείς να ζήσεις χωρίς να την περιμένεις, ακόμη και χωρίς καν να γνωρίζεις την ύπαρξή της. Κι όταν σου αποκαλυφθεί, αν και αμάθητος και αδαής, να είσαι έτοιμος από καιρό να την αγκαλιάσεις, να τη μυρίσεις, να τη γευτείς και να ντυθείς στα χρώματά της.

Ανοιξη. Εποχή δύσκολη. Κανένα δέντρο δεν θα θεριέψει, ούτε θα δώσει καρπούς, αν οι ρίζες του βρίσκονται σε λάθος ή σε λίγο χώμα. Καμιά ασθένεια δεν θα γιατρευτεί αν ο ασθενής φοβηθεί το σαράκι. Και κανένα καρποφόρο καλοκαίρι δεν θα ωριμάσει αν τα φυτά δεν αφήσουν τα λουλούδια τους να ανθίσουν.

Υπάρχει πάντως γιατρειά. Και είναι πολύ απλή, αλλά εξίσου αποτελεσματική: εκείνα τα μικρά υπέροχα τίποτα. Η βόλτα με τους φίλους στη θάλασσα - δεν χρειάζεται να κολυμπήσεις, αρκεί να βρέξεις τα πόδια στο νερό. Ενα φλιτζάνι καφές στο μπαλκόνι με συντροφιά την ησυχία. Να περπατάς με κοντομάνικο φανελάκι στον ήλιο και να αφήνεις να σε κοιτάξει στα μάτια χωρίς γυαλιά. Να αγοράζεις εισιτήρια για τις πρώτες συναυλίες. Να ανοίγεις το ραδιόφωνο κάθε πρωί και να αφήνεις το μυαλό να περιπλανιέται σε εκείνο το παλιό τραγούδι. Α, ναι, και να τρως, όποτε το επιθυμείς, ένα χωνάκι με δυο μπάλες παγωτό σοκολάτα, χωρίς να σε νοιάζει αν θα λερωθείς.

Και αν τα κάνεις όλα αυτά, ασυνεπής στην προσπάθεια για σοβαρές σκέψεις, για μεγαλεπήβολα σχέδια και μελλοντικά βραβεία, τότε θα έρθει η στιγμή που θα γυρίσεις το κεφάλι σε ένα βλέμμα που δεν περίμενες, θα ακούσεις μια καινούργια φωνή και θα γράψεις ένα ακόμα μικρό κεφάλαιο στο προσωπικό σου μυθιστόρημα.