Ο πρόεδρος που τα ’χασε

Ούτε ψύλλος στον κόρφο του Γ. Παπακωνσταντίνου που δικάζεται μόνος του στην τεράστια αίθουσα του Ειδικού Δικαστηρίου. Απέναντί του υψώνονται τα έδρανα των δικαστών, δίπλα του πλανιούνται φαντάσματα κι ο ίδιος, αποφασισμένος να μη μιλήσει, παρακολουθεί τη δίκη του ωσεί απών. Ο κ. Παπακωνσταντίνου παραπέμφθηκε κατηγορούμενος ότι αλλοίωσε το περιεχόμενο της λίστας Λαγκάρντ, αφαιρώντας από αυτήν τα ονόματα τριών συγγενών του, και φαίνεται ότι μόνο γι’ αυτό το θέμα σκοπεύει να πει κάτι, ότι δηλαδή οι συγγενείς του δεν φοροδιέφευγαν, άρα ο ίδιος δεν είχε λόγο να παραποιήσει τη λίστα.

Δεν μας νοιάζει γιατί δεν μιλάει ο κ. Παπακωνσταντίνου για την ουσία, άλλωστε δικαίωμά του είναι να απαντήσει μόνο επί του κατηγορητηρίου και να προσπαθήσει να τη βγάλει καθαρή ως προς αυτό. Δεν κατηγορείται για τίποτε άλλο. Το συγκεκριμένο δικαστήριο γι’ αυτό θα τον κρίνει, επ’ αυτού θα αποφασίσει και δεν θα μπορεί να λοξοδρομήσει ό,τι κι αν ακούσουν τα αυτιά του.

Ετσι καθόλου δεν ίδρωσε το αυτί του κατηγορούμενου και των συνηγόρων του όταν την πρώτη κιόλας μέρα της διαδικασίας είδαν τον πρόεδρο, από το ύψος του ξύλινου Ολύμπου του, να παραμένει άφωνος και να επαναλαμβάνει δύο και τρεις φορές την ίδια ερώτηση, σαν να μην ήταν βέβαιος για την απάντηση που είχε εισπράξει. Αυτό συνέβη όταν εξετάζοντας τον (αρμόδιο) μάρτυρα πληροφορήθηκε ότι από τα δύο χιλιάδες τόσα ονόματα που περιέχονται στη λίστα Λαγκάρντ, εδώ και τέσσερα χρόνια έχουν ελεγχθεί τα τριάντα.

Τα τριάντα; ρωτούσε και ξαναρωτούσε κάνοντας, σίγουρα, νοερούς υπολογισμούς: αν για δέκα ονόματα χρειάζεται ένας χρόνος, για δυο χιλιάδες ονόματα πόσα χρόνια χρειάζονται; Μέτραγε, ξαναμέτραγε ο πρόεδρος, μα δεν του έβγαινε αυτό. Ετσι πέρασε στο επόμενο: με τι ποσόν έχει επιβαρυνθεί το Δημόσιο από τους συγγενείς του κατηγορουμένου; Με τίποτα, του απάντησαν. Ο έλεγχος έχει τελειώσει μόλις τον Ιούνιο του 2013. Σχεδόν δύο χρόνια, μέτρησε νοερά ο πρόεδρος. Αρα τι φόρος τούς έχει καταλογιστεί; Τίποτα ακόμα, ήταν η απάντηση. Αυτά τα πράγματα δεν πάνε τόσο γρήγορα.

Ασφαλώς η ιδέα που θα έχει ο πρόεδρος του Ειδικού Δικαστηρίου για την ταχύτητα διαφέρει πολύ από αυτήν των φοροελεγκτικών και φοροεισπρακτικών μηχανισμών. Ομως κάθεται ψηλά στη συγκεκριμένη έδρα του και δεν μπορεί να κάνει τίποτε για να αναπτύξει την ιδέα του. Δεν μπορεί καν να αγανακτήσει με αυτά που ακούει, γιατί πρέπει να παραμείνει αμερόληπτος και να διατηρήσει την αταραξία του. Πώς όμως;

Μα γιατί κάνατε τόσον καιρό; ρώτησε έναν μάρτυρα, μην μπορώντας να πιστέψει ότι σοβαροί άνθρωποι, και μάλιστα υψηλόβαθμοι δημόσιοι υπάλληλοι, του έλεγαν τέτοια πράγματα. Κάναμε έλεγχο σε βάθος δεκαπενταετίας, απάντησε εκείνος, σαν να μιλούσε για χίλια κι όχι για δεκαπέντε χρόνια. Επρεπε να συγκεντρώσουμε τα ανάλογα έγγραφα. Αφήνοντας να εννοηθεί ότι πριν από δεκαπέντε χρόνια, το 2000, δεν είχαν ακόμη εφευρεθεί οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές που έχουν τη δυνατότητα να κρατάνε αρχεία και να τα φέρνουν στην οθόνη μας με το πάτημα ενός κουμπιού. Τότε σκαλίζαμε ακόμα τα στοιχεία σε πήλινες πλάκες, ας πάει ο πρόεδρος μια βόλτα στις ανασκαφές να δει πώς είχαν τα πράγματα.

Παρ’ όλο που αυτό το δικαστήριο δεν μπορεί να κάνει τίποτα για το μπάχαλο, γιατί περιορίζεται να δικάσει με βάση τα αποδεικτικά στοιχεία, μπορεί όμως να συμβάλει τα μάλα στην αλλαγή που (υποτίθεται πως) θέλουμε πια να κάνουμε. Τα στοιχεία από τις μαρτυρίες και τις καταθέσεις ανοίγουν πεδίον δόξης λαμπρόν στον αρμόδιο υπουργό αν θελήσει να λύσει τον γόρδιο δεσμό του γραφειοκρατικού μας παραλογισμού, αρχίζοντας από τις εφορίες. Ετσι τουλάχιστον η δίκη στο Ειδικό Δικαστήριο δεν θα είναι πολύ κακό για το τίποτα.