Είναι ωραία στην πλατεία

Πλατεία ημέρα πρώτη. Πολλοί μεσήλικες, αρκετά ηλικιωμένα ζευγάρια, λίγα παιδιά. Φαίνεται πως τέτοια ώρα τα περισσότερα βρίσκονται ακόμα στα υπερθερμασμένα γραφεία τους, στις παγωμένες πολιτείες του Βορρά. Χιόνια στο Λονδίνο, μείον πέντε στη Βιέννη. Στη δική μας την πλατεία ενθουσιασμός και ζεστασιά. Βοηθάει βέβαια κι ο καλός καιρός, η πολλοστή αλκυονίδα ημέρα – πολλοί από τους συναθροισμένους δεν φοράνε ούτε παλτό. Ομως, όσο κι αν τις τελευταίες μέρες το ντύσιμο έγινε αντικείμενο κουτσομπολίστικων σχολιασμών αλλά και σημειολογικών αναλύσεων σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, στ’ αλήθεια δεν έχει σημασία τι φοράει ο κόσμος στην πλατεία. Οπως δεν έχει σημασία τι μάρκα είναι το μπουφάν του Βαρουφάκη, τι χρώμα έχει το παντελόνι του Τσακαλώτου, μέχρι πού κουμπώνει το πουκάμισο ο Τσίπρας. Σημασία έχει τι λένε, στους δρόμους ή στις αίθουσες των επίσημων συνομιλιών.

Η καρδιά της πλατείας χτυπάει σε αντιγερμανικό ρυθμό. Μια κοπέλα κρατάει ένα πλακάτ με το «Οχι». Το φρόνημα υψηλό, παραπέμπει στους θρύλους με τους οποίους έχουμε γαλουχηθεί: η λιονταριού καρδιά και τέτοια. Η πλατεία συμπαραστέκεται στη νέα κυβέρνηση, παίρνοντας θέση στα χαρακώματα ενός πολέμου που δεν έχει καν κηρυχτεί. Πράγματι, η κυβέρνηση αποφεύγει επιμελώς ορολογίες αντιπαράθεσης, αποκαλεί σταθερά τους δανειστές μας εταίρους, και μάλιστα ο υπουργός Οικονομικών αναφέρει τον Σόιμπλε ως συνάδελφό του και δόκτορα, παραπέμποντας σε άλλου είδους συγγένειες. Η πλατεία όμως δεν χαμπαριάζει, τέτοιοι διπλωματικοί χειρισμοί την αφήνουν παγερά αδιάφορη. Η πλατεία ξέρει ποιος είναι ο εχθρός κι έχει μαζευτεί, έτοιμη να προτάξει το στήθος της απέναντι στα όπλα του.

Συνηγορούν και τα ΜΜΕ ή μάλλον καθοδηγούν: ραδιόφωνα, τηλεοράσεις, εφημερίδες και σελίδες στο διαδίκτυο μιλούν και γράφουν για ρουκέτες, φαρέτρες, ωρολογιακές βόμβες. Κατονομάζουν εμπροσθοφυλακές, περιγράφουν επιθετικές και αμυντικές στρατηγικές. Επί ποδός πολέμου και οι τηλεθεατές, πηδάνε από κανάλι σε κανάλι, ανεβάζοντας τη μετεκλογική τηλεθέαση σε ύψη που ξεπερνούν κατά πολύ τα από παράδοση υψηλά προεκλογικά νούμερα.

Η πρόσκληση δημοσιεύτηκε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και ανταποκρίθηκαν πολλοί. Είναι ωραία η πλατεία, γεμάτη κόσμο που χαίρεται γιατί επιτέλους τα πράγματα λέγονται με το όνομά τους: η ανεργία, η φτώχεια, η ταπείνωση και μετά το «όχι», η λαϊκή εντολή, η κυβέρνηση που ανέλαβε να την εκτελέσει. Ολα αυτά έχουν τη χροιά και το άρωμα της δημοκρατίας. Τότε γιατί αυτό το πολεμικό σάλπισμα;

Νυχτώνει και τα φώτα της πόλης ανάβουν, απέναντι η αφύλαχτη Βουλή, παρέες-παρέες οι άνθρωποι ανταλλάσσουν άγνωστες λέξεις, κολάτεραλ, σουάπς, περπέτσουαλ μποντς, που τις παίζουν τώρα πια στα πέντε δάχτυλα. Οι συζητήσεις δίνουν και παίρνουν, υπάρχει πείσμα και ενθουσιασμός, επιχειρήματα και βεβαιότητες. Η πλατεία νιώθει δικαιωμένη γιατί έγινε ξανά ορατή, κι ο λόγος της μπορεί να ακουστεί και να έχει βαρύτητα. Τότε γιατί οι πολεμικές ιαχές;

Φοβάμαι λίγο το πολύχρωμο, χαρούμενο πλήθος που διαδηλώνει την υποστήριξή του στη νεοεκλεγμένη του κυβέρνηση. Είναι αλήθεια ότι σε λίγες μόνο μέρες ξαναβρήκαμε το χαμόγελό μας, μαζί με την περηφάνια ότι «ορθώσαμε το ανάστημά μας». Βρήκαμε ξανά ήρωες, τους στήσαμε σε βάθρα, τους ζητωκραυγάζουμε με αμετροέπεια και χωρίς τσιγκουνιές, με την ένταση και το πάθος που μας χαρακτηρίζουν.

Είναι αλήθεια όμως επίσης ότι παραμονεύουμε την κάθε τους κίνηση, μετράμε το κάθε τους βλέμμα, ζυγίζουμε την κάθε τους λέξη, έτοιμοι να τους γυρίσουμε την πλάτη από τη μια στιγμή στην άλλη. Ετοιμοι ίσως αυτή την «εθνική προσπάθεια διάσωσης» να τη στηρίξουμε μόνο όσο κρατάει το πανηγύρι. Φεύγοντας από την πλατεία, φοβάμαι μην ξαναζωντανέψουμε τις παλιές μας συνήθειες, μη γεμίσουμε το ντουλάπι με τρόφιμα και μην παραχώσουμε τα λίγα ή περισσότερα ευρώ μας κάτω από το στρώμα. Για καλό και για κακό.