Ως ταίριαζαν πολύ...

Τον συνάντησα στη λεωφόρο Αλεξάνδρας. Προσπαθούσε να κατεβεί το άθλιο ρείθρο ενός πεζοδρομίου με τη βοήθεια μιας πατερίτσας.

Περίμενα να ακούσω από τα χείλη του αυτό το μονότονο, το ανησυχαστικό «πεινάω» που με κυνηγά και το βράδυ, τις ώρες της αγρύπνιας, όταν ξαναμετρώ την ημέρα, τι έγινε, τι έπρεπε να κάνω, ποιος κοροϊδεύει και ποιος πένεται, ποιος δεν πάει άλλο τη ζωή του και ποιον η ζωή τον πάει. Αλλού. Εκεί που δεν έχει γυρισμό.

Στην τρέλα, στο πεζοδρόμιο, στο περιθώριο κάθε απόφασης. Δεν βγήκε τίποτα τέτοιο από τα χείλη του.

Με το ριγέ παντελόνι του στερεωμένο να μην του πέσει, αλλά γεμάτο την παλιά του αξιοπρέπεια, ύφασμα γερό που αντέχει τις τρικυμίες της ζωής, και το περιποιημένο παλιό του σακάκι που έχει δει καλύτερες μέρες και ώρες, ακουμπούσε στην πατερίτσα του και στο άλλο του χέρι κρατούσε λουλούδια.

Ταπεινά λουλούδια που η ένταση του κίτρινου και η φρεσκάδα του σπασμένου λευκού τούς χάριζε τη μεγαλοπρέπεια της αυταξίας και όχι του είδους τους.

Αυτό που στα ανθρώπινα το λέμε κοινωνική τάξη.

Περίμενα να κατεβεί μόνος το πεζοδρόμιο και του έδωσα το χέρι μου για να διασχίσουμε μαζί τον ανηφορικό δρόμο.

Με βλέπεις πώς έγινα; Βίδες για τα σκουπίδια. Μου λέει.

Τι όμορφα που είναι τα λουλούδια σας, τον διακόπτω από θαυμασμό και από μια δεύτερη σκέψη να μιλήσουμε για τα θετικά πράγματα.

Ετσι όπως κάνουμε με τα παιδιά και τους ηλικιωμένους που δεν αντέχουμε το βάρος τους.

Είναι για τη γυναίκα μου, λέει εκείνος. Τα βάζω κάτω από τη φωτογραφία της. Γιατί να φύγει πριν από εμένα; Γιατί να μην την προλάβω;

Δάκρυα στα μάτια του που δεν σταματάνε την απόφασή του να πάει τα λουλούδια που κρατά στον προορισμό τους.

Ωραία λουλούδια κι άσπρα, ως ταίριαζαν πολύ, που έλεγε και ο Καβάφης.

Μιλήσαμε άλλο λίγο και τον άφησα. Πήγαινε, μου είπε. Θα αργήσεις.

Αργούμε πάντα. Να κάνουμε κάτι που αν δεν σώσει, θα δώσει ίσως μια ανάσα σε κάποια ζωή.

Και βιαζόμαστε πάντα. Για να αφαιρέσουμε την ανάσα αυτήν.

Κάτι τέτοιο μάθαμε ότι έχει συμβεί με τους πολιτικούς άρχοντες όλων των βαθμίδων και των πολιτικών αποχρώσεων. Ολων!

Μιλώ για την αναίρεση με βάση τον νόμο 4387/2016 του επιπλέον ποσοστού 8% για την προσφορά αλληλεγγύης.

Η προσφορά αυτή θεσπίστηκε από την αρχή των δανειακών συμβάσεων και όταν ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας δεν είχε ακόμα ευνουχιστεί και ήταν έτοιμο να προσφέρει.

Το 2014 ψηφίστηκε μια επιπλέον επιβάρυνση 8% για τους ταγούς του έθνους.

Μαθαίνουμε ετεροχρονισμένα σήμερα ότι επί αριστερής αλληλέγγυας κυβέρνησης και αυτό καταργήθηκε.