Το πιο πυκνό... σκοτάδι

Υπάρχουν ορισμένες ρήσεις στα ελληνικά πολύ έντονες και μαζί σαφείς. Μου θύμισε ορισμένες από αυτές το άρθρο του πρωθυπουργού Αντ. Σαμαρά σχετικά με το πυκνότερο σημείο του σκοταδιού.

Μου θύμισε το «ψυχή μαύρη σαν τα τάρταρα» και «σκοτεινός σαν την κόλαση».

Αλλά, διαβάζοντας το σημείωμά του κάπως προσεκτικότερα, διέκρινα στο κείμενο του κ. Αντ. Σαμαρά μια αγωνία για ποιητικές επιδόσεις, μια νοσταλγία αγνότητας.

Αραγε, μετά την εκποίηση της χώρας και τη δική του από την αφέντρα Μέρκελ θυμήθηκε τη «Σκοτεινιά» του Βύρωνα ή μήπως στίχους του τύπου «νύχτες σιωπής/παγωμένο το αίμα/προσπαθεί να κυλήσει».

Θεμιτή η επιλογή του τελευταίου, δεδομένου ότι μετά την ψυχρολουσία στο τελευταίο ταγκό στο Παρίσι από την τρόικα, κάπως έπρεπε να τονώσει τη λειτουργία των αρτηριών.

Το σημείωμα του κ. πρωθυπουργού κλείνει με ρητορικές αντιστίξεις: «Πόνταραν στην αποτυχία της Ελλάδας και διαψεύστηκαν», «Πόνταραν στο “ναυάγιο”… και διαψεύδονται επίσης». Πράγματι, διαψεύστηκε (ο ΣΥΡΙΖΑ, εννοεί) επειδή δεν πρόκειται για αποτυχία αλλά για καταβαράθρωση, όσο για το ναυάγιο της κυβέρνησης δεν επιπλέουν ούτε οι οδοντογλυφίδες της τραπεζαρίας. Γιατί δεν άφησε τον κ. Βενιζέλο να του γράψει το κείμενο, έστω να το χτενίσει; Γιατί δεν προσπάθησε να εμφυσήσει στους πολίτες ποιητικό οίστρο αντί να τους ανακαλεί πεζές εκφράσεις τεχνιτών όπως «μυαλό σα στόκος» ή το φοιτητικό «πιο λίγος και από τίποτε»;