Στο Le Τemps en Ruines (Ναοί κι Ερείπια, 2003), ο Augé προσφέρει μια διορατική ανάγνωση μιας περίεργης μνήμης του Ζίγκμουντ Φρόιντ όταν επισκέφθηκε την Ακρόπολη στην Αθήνα το 1904. Με τον στρεψόδικο τρόπο της ψυχανάλυσης και της ιστορίας, βιώνει μέσα από την «άρνησή» του να αποδεχτεί τα ερείπια ως «υπαρκτά» αυτό που ο Kiossev υποστήριξε ότι χαρακτηρίζει τα Βαλκάνια, με κορωνίδα την Ελλάδα: την επώδυνη παρουσία μιας απουσίας.
Την αίσθηση πως είμαστε θραύσματα, ποτέ ολόκληροι, ποτέ αρκετοί, μισό κράτος, μισή δικαιοσύνη, μισή επανάσταση, μισοί πολίτες, μισή ηθική. «Η ειρωνεία και η ιστορία φαίνεται να συνδέονται περίεργα μεταξύ τους» υποστήριξε ο Κίρκεργκααρντ. Η ανακολουθία συνδέεται με την ειρωνεία, κι άρα τη μόνη σοβαρότητα: ΜΜΕ που δεν είχαν γράψει μια ερευνητική λέξη για τα Τέμπη, την ίδια Δευτέρα άρχισαν να κανοναρχούν όλα μαζί «νέα ερευνητικά δεδομένα» με φράσεις πανομοιότυπες λες και είναι μία η πηγή, ενώ ομάδες αλήθειας που εμπλέκονται με τον ύψιστο δημόσιο θεσμό χρηματοδοτούνται από ιδιώτες.
Ελλάδα, σήμερα, 204 χρόνια μετά την επανάσταση που σηματοδότησε τη νεότερη «ίδρυση» κι «επανεφεύρεσή» της: η ίδια αίσθηση της παρουσίας μιας επώδυνης απουσίας. Το ίδιο πολιτιστικό διακύβευμα που εκρήγνυται σε όλες του τις εκφάνσεις, η νεοελληνική φαρσοκωμωδία και τραγωδία μαζί. Ενα είδος γνωστικής, συναισθηματικής σχέσης που μας θυμίζει ότι το «αντικείμενο» που είδε ο Φρόιντ είναι σαν την Ελλάδα και πως το κέρδος εξαρτάται από ένα πράγμα: όσο περισσότερο καταστρέφεται ή όσο λιγότερο μπορείς να το έχεις, τόσο περισσότερο είναι. Τέμπη, Πύλος, επικοινωνιακές αντεπιθέσεις εν χορώ, αλλά κι αλληλεγγύη ταυτόχρονα από κάποιους που ρημάζουν αγάλματα με φτηνή μπογιά.
Φαντάσματα του Φρόιντ, φαντάσματα του Οιδίποδα, όπου μπορείς να επαναδημιουργήσεις τον εαυτό σου μονάχα σκοτώνοντας τους προγόνους σου: Φτου ξελευθερία! Εχει επισημανθεί ότι ο αυτο-προβληματισμός είναι συστατικός για την τραγωδία και απολύτως απαραίτητος στην κωμωδία. Η ίδια χώρα «σοκάρεται» αν η Ακρόπολη χρησιμοποιηθεί για ταινία. Βέβαια συνεπάγεται ότι στην τραγωδία η τραγική ποιότητα του περιεχομένου που παρουσιάζεται έχει τη βάση της στη βαθύτερη απουσία της μορφής του. Ολα φαρσοκωμωδία. Εκεί που γίνονται πόστερ αλύγιστες κολόνες πρέπει να λυγίσουν οι λίγοι όρθιοι άνθρωποι. Ανάμεσά τους κάποιοι/ες που πήραν τα παιδιά τους σε σακούλες. Ποιες συνθήκες πιθανότητας υπάρχουν, όχι για την πρόσβαση στη γνώση, αλλά για τις συνθήκες που περιορίζουν την αδυναμία της; «Ωστόσο, όλοι προσπαθούν να αποφύγουν την άβυσσο. Ολοι διστάζουν στο κατώφλι.» Μα, αυτή δεν είναι που μας κοιτά από μέσα ενόσω κοιτιόμαστε και κοιτάμε; Ελλάδα 2025, ποιοι οι «Ναοί», ποια τα «Ερείπια»;
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας