Ζεστή κρέμα με κανέλα

Μικρή τρελαινόμουν για την κρέμα της μαμάς. Μου άρεσε όπως έβγαινε ζεστή, σχεδόν καυτή, με μπόλικη κανέλα. Η γεύση αυτή, όπως τόσες άλλες, έχει πια χαθεί. Πού πήγαν αλήθεια τόσα πράγματα, φωνές, τραγούδια, βλέμματα, ο χειμωνιάτικος ήλιος που ζέσταινε το πρόσωπό μου όταν ξάπλωνα στο πάτωμα τ’ απομεσήμερα της Κυριακής, ο γάτος μου ο Πιτσίκος, που έτρωγε τις ελιές κι άφηνε ολοκάθαρο, γλειμμένο το κουκούτσι, ο μικρός κόκορας που έβγαζα βόλτα με το καροτσάκι, σαν κούκλα, στην ταράτσα και του τραγουδούσα «κοκορίκο, κοκορίκο, πετεινέ μου πιτσιρίκο»! Μαζί με τ’ αγαπημένα πρόσωπα «μετακόμισε» κι ένας κόσμος ολόκληρος, ιλαρός, οικείος και ζεστός...

Ο παππούς από την πλευρά της μητέρας μου ζούσε σ’ ένα μικρό χωριό κοντά στα Χανιά. Στην πόλη χάζευα το λιμάνι με τον φάρο του και τα γύρω στενοσόκακα μου θύμιζαν λαβύρινθο. Αυτό που με ενθουσίαζε όμως πάντα ήταν μια βόλτα στη δημοτική αγορά. Μαγαζιά γεμάτα χρώματα κι ο κόσμος που περιφερόταν, έκανε τα ψώνια του, έτρωγε, έπινε και οσφραινόταν όλες αυτές τις μυρωδιές, με τη μύτη να πιπερίζει από τ’ αρώματα των μπαχαρικών που «πετούσαν» σαν σε ιπτάμενο χαλί στον αέρα...