Ολα όσα έκαναν μόδα το «στιλ Μπέλα»

Oποιος έχει παρακολουθήσει την Εμα Στόουν ως Μπέλα Mπάξτερ στο συναρπαστικό ταξίδι χειραφέτησης, απελευθέρωσης και αυτογνωσίας στην ταινία του Γιώργου Λάνθιμου «Poor Τhings» αδύνατον να μην εντυπωσιαστεί από τα κοστούμια της Χόλι Γουάντινγκτον, όπου η βικτοριανή υπερβολή συναντά τη δυναμική του φουτουρισμού. Είναι κοστούμια σχεδόν οργανικά, που ζουν, αναπνέουν και κινούνται μαζί με την ηρωίδα, εκφράζοντας την ιδιαίτερη προσωπικότητά της. Oχι τυχαία τόσο η Εμα Στόουν όσο και η Χόλι Γουάντινγκτον σάρωσαν τα Οσκαρ και τα Bafta, κάνοντας μόδα το «στιλ Μπέλα». Σύντομα θα το θαυμάσουμε και από κοντά, εκτός οθόνης, καθώς στο Μουσείο Μπενάκη έρχονται 12 από τα πρωτότυπα, χειροποίητα κοστούμια της βραβευμένης ταινίας έτσι όπως αυτά φορέθηκαν όχι μόνο από την Εμα Στόουν (Bella Baxter), αλλά και από τους Γουίλεμ Νταφόε (Godwin Baxter), Μαρκ Ράφαλο (Duncan Wedderburn), Ραμί Γιουσέφ (Max McCandles), Βίκι Πεπερντίν (Mrs Prim), Κάθριν Χάντερ (Swiney) και Τζέροντ Καρμάικλ (Harry Astley).

Η έκθεση «Poor Things. Τα κοστούμια» οργανώνεται στο Μουσείο Μπενάκη Ελληνικού Πολιτισμού από τις 12 Ιουνίου έως τις 29 Σεπτεμβρίου, ενώ όταν είχε παρουσιαστεί πριν από λίγους μήνες στο Βarbican του Λονδίνου, η βραβευμένη σχεδιάστρια στις συνεντεύξεις της εξέφραζε τον θαυμασμό της για τον Γιώργο Λάνθιμο. Παράλληλα, αποκάλυπτε τα μυστικά της συνεργασίας τους σε αυτή τη μαύρη κωμωδία όπου η Μπέλα ανασταίνεται από τον Γκόντγουιν με το μυαλό του παιδιού που κυοφορούσε και σταδιακά μεταμορφώνεται σε σεξουαλικά και κοινωνικά απελευθερωμένη γυναίκα, σε μια περιπέτεια περιπλάνησης σε όλες τις ηπείρους.

Η Γουάντινγκτον, που από μικρή ντυνόταν με vintage ρούχα, σπούδασε ενδυματολογία, σκηνογραφία αλλά και σχέδιο, ειδικεύτηκε στα ρούχα εποχής στο Angels the Costumiers του Λονδίνου και ξεχώρισε στις ταινίες «Το άλογο του πολέμου» (2011) και «Λαίδη Μάκμπεθ» (2016). Για το «Poor Things» διάβασε πολλές φορές το σενάριο, ερεύνησε την περίοδο που διαδραματίζεται η ταινία, τέλη του 19ου αιώνα, συζήτησε με τον Λάνθιμο θέματα ακραίας πατριαρχίας και τον ρόλο των γυναικών εκείνη την εποχή και τον φόρτωσε σε πολλές εικόνες για να καταλήξουν στο ύφος των κοστουμιών της Μπέλα, όπου κυριαρχούν τα τεράστια, φουσκωτά μανίκια.

Το πιο απελευθερωτικό για την ίδια είναι ότι κατάργησε τους κορσέδες, σύμβολο καταπίεσης του γυναικείου σώματος. Οπως λέει σε βίντεο που αναρτήθηκε στο σάιτ του Barbican: «Αυτή είναι μια φεμινιστική ταινία. Δεν ταιριάζει πολύ εννοιολογικά η έμφαση στον κορσέ που ωθεί το σώμα σε ένα εξιδανικευμένο σχήμα. Από την αρχή ο Γιώργος ένιωσε ότι θα ήταν γελοίο... Η κίνηση της Μπέλα μοιάζει με ενός μικρού παιδί. Είναι απείθαρχο και εκτός ελέγχου. Υπάρχει όλη αυτή η χορογραφία που σκέφτηκε η Στόουν και δεν θα μπορούσε να τη δουλέψει με τον κορσέ... σίγουρα θα είχε σκίσει τον κορσέ και θα τον είχε πετάξει στο πάτωμα!».

Τα κοστούμια βασίζονται στο βικτοριανό ύφος, απογυμνώνοντάς το. «Διασκεδάσαμε παίζοντας με αυτή την ιδέα, πόσο ντυμένη ή ξεντυμένη θα έπρεπε να είναι η πρωταγωνίστρια. Σκεφτείτε ένα πεντάχρονο κορίτσι που φοράει τα ρούχα της μαμάς της, τέτοια ακαταστασία. Η ταινία μιλάει για σεξουαλική αφύπνιση. Η Εμα νιώθει πολύ άνετα με τον εαυτό της και τα ρούχα το ενισχύουν. Είναι πολύ αισθησιακά. Υπάρχουν πολλά υφάσματα που είναι μεταξένια, ελαφρά και αέρινα, που δημιουργούσαν την αίσθηση του οργανικού. Είναι ένα απείθαρχο, ζωντανό δημιούργημα που αναπνέει. Συγκέντρωσα στοιχεία για οργανισμούς που ζουν κάτω από τη θάλασσα, περίεργα πλάσματα, κοιτάζοντας τις απτικές επιφάνειές τους, δίνοντας αυτή την αίσθηση του καθετί που αναπνέει και ζει».

Οσο για την εμφάνιση του Νταφόε βασίζεται «λίγο χαλαρά» στον Αλασντερ Γκρέι, συγγραφέα του βιβλίου όπου βασίστηκε η ταινία. «Οταν αναζητούσαμε μια οπτική γλώσσα για τα ρούχα του, ο Γιώργος άρχισε να μου στέλνει φωτογραφίες του Αλασντερ. Ηταν λίγο μαζεμένος, με έναν πραγματικά έντεχνο τρόπο, σαν να μη σκέφτεται καν τα ρούχα του. Προσπαθούσαμε αυτό να το εκφράσουμε. Βάλαμε και λίγο Ρότσενκο/ρωσικό κονστρουκτιβισμό επειδή ο Μπάξτερ είναι πολύ ωφελιμιστής».

Το αγαπημένο κοστούμι της Γουάντινγκτον είναι αυτό που φοράει η Μπέλα στη Λισαβόνα, με το κίτρινo σορτσάκι και το γαλάζιο σακάκι με τα τεράστια μανίκια. «Μου αρέσει αυτή η δήλωση», λέει η βραβευμένη σχεδιάστρια. «Μου αρέσει επίσης ο τρόπος που κινείται η Εμα Στόουν με αυτό το κοστούμι. Υπάρχει μια φρεσκάδα στην Μπέλα. Είναι γεμάτη χαρά για τον κόσμο και ανοιχτή σε όλα. Με την ανοιχτή αθωότητα ενός παιδιού. Γι’ αυτό τα παιδιά έχουν ατελείωτη έμπνευση, ενώ κάποια στιγμή όταν μεγαλώνουμε χάνουμε το ενδιαφέρον μας και ο κόσμος γύρω μας δύσκολα μπορεί να μας θαμπώσει. Θα ήθελα οι θεατές να εμπνέονται από αυτή την αίσθηση ελευθερίας και να είναι πιο ανοιχτοί και περίεργοι για τον κόσμο».

Οσο για τον Γιώργο Λάνθιμο μόνο θετικά έχει να πει: «Σέβεται πολύ κάθε συνεργάτη του και τη δημιουργική διαδικασία του. Ηθελε να παίξουμε, να δημιουργήσουμε και να πειραματιστούμε. Και νομίζω ότι έτσι βρίσκει την πολύ ιδιοσυγκρασιακή γλώσσα του».