Η Κέρκυρα βάζει τους όρους της. Η ομορφιά, η αρχοντιά και η παράδοσή της, για να μην πούμε οι ίδιοι της οι κάτοικοι, καθένας κι ένας ολοκληρωμένος μελομανής, δεν σηκώνουν καλλιτεχνικά ημίμετρα. Οχι μόνο σε όπερες, οπερέτες και φιλαρμονικές. Ακόμα και στο μη μουσικό θέατρο.
Το δικό τους Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο θα πρέπει να είναι εστέτ. Υψηλού επιπέδου. Πρωτότυπο. Ανήσυχο. Διαφορετικό, ίσως, από τα άλλα.
Και είναι. Ή μάλλον, έγινε. Αφού πέρασε μια μικρή κρίση και περίοδο αφάνειας, το ΔΗΠΕΘΕ Κέρκυρας απέκτησε τον Απρίλιο νέα καλλιτεχνική διευθύντρια, την άξια και δυναμική Βαρβάρα Δούκα, και το νερό μπήκε στ' αυλάκι κελαρυστό.
Και να μου το έλεγαν δεν θα το πίστευα ότι θα έπεφτα στην Κέρκυρα πάνω σε μία από τις ωραιότερες παραστάσεις που έχω δει τα τελευταία χρόνια. Kαι να φανταστείτε ότι ήταν στην Παιδική της Σκηνή, ότι ο «Σολωμός» απευθυνόταν σε παιδιά Δημοτικού και Γυμνασίου!
Και ότι, μια χρονιά που η Μαρία Κάλλας είναι πολύ της μόδας, θα έβλεπα στην Ιόνιο Βουλή, εκεί όπου το 1863 ψηφίστηκε η ένωση των Επτανήσων με την Ελλάδα, το «Θυμάμαι τη Μαρία», μια τόσο μοντέρνα, χάι τεκ, αισθαντική και συγκινητική παράσταση για την ντίβα, που μακάρι η παράσταση να ’ρθει κάποια στιγμή στην Αθήνα – έχει άραγε κενά στο νέο του πρόγραμμα το «Ολύμπια»;
Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Ενα ΔΗΠΕΘΕ είναι δύσκολη δουλειά. Αν δεν ήταν, ο θεσμός θα πήγαινε τρέχοντας με τα χίλια από τότε που τον δημιούργησε η Μελίνα Μερκούρη. Θα είχε φέρει προ πολλού τη θεατρική άνοιξη στην επαρχία.
Εμπλέκονται, όμως, τόσο πολλοί (υπουργείο Πολιτισμού, δημοτικοί άρχοντες, περιφέρειες) και όχι αναγκαστικά των αγνότερων προθέσεων, που οι καλλιτέχνες οφείλουν να έχουν υπομονή και διπλωματικές ικανότητες για να μην τα βροντήξουν ή ψαλιδίσουν τα σχέδιά τους.
Σήμερα, πάντως, τα ΔΗΠΕΘΕ βρίσκονται σε ένα νέο ξεκίνημα χάρη στις προγραμματικές συμβάσεις που προώθησε η πρώην υπουργός Πολιτισμού Λυδία Κονιόρδου και έχουν αρχίσει να υπογράφονται μεταξύ υπουργείου και δήμων.
Οχι ότι δεν υπάρχουν προβλήματα. Η Βαρβάρα Δούκα είναι κατηγορηματική: «Η Μυρσίνη Ζορμπά οφείλει να φωνάξει τάχιστα όλους τους καλλιτεχνικούς διευθυντές των ΔΗΠΕΘΕ και να προχωρήσουμε αμέσως σε απολύτως απαραίτητες αλλαγές. Τα θέατρα πρέπει να μείνουν κάτω από τη φτερούγα του υπουργείου Πολιτισμού. Αυτό το μοντέλο είχε στο μυαλό της η Μελίνα, και όχι ένα απλό δημοτικό θέατρο, σαν τον οποιοδήποτε τοπικό πολιτιστικό σύλλογο. Δεν γίνεται να απαγορεύει τις προσλήψεις ηθοποιών ο επίτροπος, που ελέγχει κάθε οικονομική πράξη του θεάτρου. Αυτό ακριβώς συμβαίνει στο ΔΗΠΕΘΕ Κέρκυρας».
Πιάσαμε τα προβλήματα. Ενα, όμως, έχει σημασία: ότι η Βαρβάρα Δούκα, ηθοποιός, σκηνοθέτις και εκπαιδεύτρια-υπεύθυνη Πολιτιστικής Διαχείρισης, με μεγάλη πείρα (και σπουδές) εδώ και στο εξωτερικό, δηλώνει:
«Κανένα άλλο ΔΗΠΕΘΕ εκτός της Κέρκυρας δεν θα διεκδικούσα. Ελπίζω να βγει σωστή η διαίσθησή μου. Εδώ, πάνω από όλα, έχω κοινό εκπαιδευμένο και απαιτητικό και μια πόλη με κουλτούρα, ατμόσφαιρα και ιστορία».
Αλλωστε, είναι φανερό από τις δύο πρώτες παραστάσεις που ανέβασε, ότι η πόλη, το νησί ολόκληρο, την επηρεάζει στις επιλογές της, κι ας τονίζει ότι επ’ ουδενί ήθελε να κολακέψει το κοινό.
◼ Ο «Σολωμός» στην Παιδική Σκηνή είναι μια πρωτότυπη, τολμηρή, αστεία και καθόλου βαρύγδουπη παρουσίαση της ζωής και του έργου του εθνικού μας ποιητή που, αν και Ζακυνθινός, έζησε πολλά χρόνια (και πέθανε) στην Κέρκυρα. Δύο υπερταλαντούχοι νέοι ηθοποιοί, ο Νίκος Νικολαΐδης και η Κρίστη Παπαδοπούλου, υλοποιούν την ιδέα του σκηνοθέτη Γιάννη Σοφολόγη και της δραματουργού Ελένης Ζαραφίδου.
◼ Το «Θυμάμαι τη Μαρία», σκηνοθεσία και ιδέα παλιά, από την εποχή της Πολιτιστικής Ολυμπιάδας, της Βαρβάρας Δούκα, βασίζεται σε γνωστό ομότιτλο αφήγημα του Μένη Κουμανταρέα (εκδόσεις Καστανιώτη), που πάλι έχει σχέση με την Κέρκυρα. Ο αδικοχαμένος συγγραφέας πολύ είχε αγαπήσει την προοπτική να γίνει θέατρο η ιστορία που είχε γράψει, αλλά δεν πρόλαβε να τη δει να υλοποιείται. Ο 60χρονος Αλφρέδο, ταβερνιάρης στην Κέρκυρα, είχε την τύχη το 1957, στα 19 του χρόνια, γκρουμ στο «Μεγάλη Βρετανία», να εισδύσει στη σουίτα της Κάλλας, να κερδίσει τη συμπάθεια και προσοχή της, να την παρακολουθήσει σε πρόβα πριν από το περίφημο κονσέρτο στο Ηρώδειο, που δεν έγινε ποτέ. Η σκηνοθέτις δεν αρκείται στον μονόλογο του Αλφρέδο, που επωμίστηκε ο ξεχωριστός και έμπειρος Ζαχαρίας Ρόχας.
«Δεν με ενδιέφερε μια παράσταση-μουσείο και μνημόσυνο για την Κάλλας, να ακουστούν οι άριές της και να πάμε σπίτια μας», λέει. «Ηθελα το πρόσωπό της να αναδειχθεί μέσα από πλάγιους δρόμους, μέσα από τα μάτια απλών ανθρώπων, που φωτίστηκαν από το ταλέντο και την προσωπικότητά της. Ετσι, μάζευα επί χρόνια αρχειακό υλικό για την περίφημη Μπρούνα, την αποκλειστική βοηθό της Κάλλας, που έμεινε κοντά της αφοσιωμένη τα είκοσι τελευταία χρόνια της ζωής της».
Στην παράσταση ακούγεται, σοφά δεμένο με τις μνήμες του Αλφρέδο, ακόμα ένα καλοφτιαγμένο κείμενο-μονόλογος, ερμηνευμένο από τη γοητευτική και αισθαντική Ναταλία Καποδίστρια.
Η γνωστή ηθοποιός, με το βαρύ επώνυμο και τον μεγάλο πρόγονο, ζει πια μόνιμα στην πατρίδα της, κάνοντας θέατρο.
Είχε την καλύτερη δημιουργική παρέα η Βαρβάρα Δούκα σ’ αυτήν την παράσταση, που ήταν συνεχώς sold out. Κυρίως τον σκηνογράφο και ενδυματολόγο Νίκο Σαριδάκη, αλλά και τους υπεύθυνους για τη μουσική-ηχητικά τοπία (Απόστολος Λουφόπουλος) και τη σκηνοθεσία του οπτικού υλικού (Δημήτρης Δεληνικόλας), αυτές τις ατμοσφαιρικές τεράστιες βιντεοπροβολές που μεταμορφώνουν την κυκλική αίθουσα της Ιονίου Βουλής.
Από κοντά και κεφάτοι φοιτητές του Ιόνιου Πανεπιστημίου, σε μικρούς, αλλά χρήσιμους ρόλους. Γενικά, αυτή η πόλη ξεχειλίζει από καλλιτεχνικές δυνατότητες. Εχουν πολλά ΔΗΠΕΘΕ πρόεδρο του Δ.Σ. τους μια Ευαγγελία Ράντου;
Η γνωστή χορεύτρια (η «Μήδεια» του Παπαϊωάννου) έχει δημιουργήσει στην Κέρκυρα το Garage Performing Arts Center, έναν χώρο για εναλλακτικά θεάματα.
Θα ’λεγε, πάντως, κανείς ότι η ίδια η πόλη είναι ένα πλήθος εναλλακτικών σκηνών. «Δεν μπορώ να της αντισταθώ», ομολογεί η Βαρβάρα Δούκα, που την έχει πια μάθει απέξω. Και σχεδιάζει το φεστιβάλ «Πόλη-Σκηνή», που θα μεταμορφώνει κάθε άνοιξη την Κέρκυρα σε ένα τεράστιο θέατρο, από το Παλιό Φρούριο και τις καθολικές εκκλησίες μέχρι τα καντούνια και τις πλατείες.
«Δεν θέλω να κάνω αναγνώσεις, τυπικά και εύκολα πράγματα», λέει. «Θέλω να υπάρχει ειδική θεματολογία και άποψη για κάθε χώρο. Εχω δεχτεί πολλές προτάσεις, όπως για τους Εβραίους της Κέρκυρας στην εβραϊκή συνοικία, για το κελί του Χαλεπά εδώ στο Ψυχιατρείο, για τον Καποδίστρια».
Αυτά που είναι σίγουρα και αποφασισμένα είναι τα τρία επόμενα έργα της χρονιάς, όλα με θέμα γύρω από την ιδιοκτησία σε εποχές κρίσης και όλα άπαιχτα στην Ελλάδα, αφού η Βαρβάρα Δούκα, σε αντίθεση με άλλους καλλιτεχνικούς διευθυντές ΔΗΠΕΘΕ, θέλει να δώσει στο κοινό νέα τροφή.
Ετσι θα ανεβούν (από τον Φεβρουάριο και μετά) ο «Τραπεζίτης» των Ιγνάθιο δελ Μοράκ και Ερνέστο Καμπαγιέρο (ο δεύτερος είναι διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου της Ισπανίας), η «Λάσπη» του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη και το «100 τ.μ.» του Χουάν Κάρλος Ρούμπιο. Παράλληλα, θα ξεκινήσει και το φιλόδοξο πρότζεκτ «45 Α», που θα ολοκληρωθεί σε τρία χρόνια και θα περιλαμβάνει και τις 45 σωζόμενες αρχαίες τραγωδίες και κωμωδίες σε αφηγηματική μορφή.
Ζητείται επειγόντως στέγη
Αυτό που επείγει, όσο περίεργο κι αν ακούγεται για μια πόλη σαν την Κέρκυρα, είναι να αποκτήσει το ΔΗΠΕΘΕ δική του στέγη. Διότι, όπως λέει η Βάρβαρα Δούκα, «αντικειμενικά, θέατρο δικό μας δεν έχουμε. Το ιστορικό θέατρο “Φοίνικας” έχει βγει εκτός παιχνιδιού, έπεσε η στέγη του. Το Δημοτικό Θέατρο, με τις δύο σκηνές, τη μεγάλη και τη μικρή, όπου παίζεται και η παιδική μας παράσταση όταν δεν πηγαίνει σε σχολεία, είναι για πάσα χρήση (εκδηλώσεις, φιλαρμονικές, πολιτικές ομιλίες). Διεκδικώ ή την αποκλειστική του χρήση ή μια νέα, μόνιμη στέγη μέσα στην πόλη, κατάλληλη, θερμαινόμενη, κλιματιζόμενη. Με χώρο και για τις υπηρεσίες μας. Ελπίζω ο δήμαρχος Κώστας Νικολούζος, που έχει σχέση με την τέχνη, να βοηθήσει».
Πάλι καλά που είναι όρθιο και ωραιότατο το θερινό θέατρο στο Μον Ρεπό, που ανήκει στο ΔΗΠΕΘΕ.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας