Αδιέξοδα…

Η πάροδος του χρόνου κατέλαβε εξ απροόπτου τη διοίκηση, για ακόμα μια φορά. Ηρθε ο χειμώνας πριν τελειώσει καλά καλά το καλοκαίρι. Ο χειμώνας έχει βροχές και χιόνια και κρύο παγερό, σε αντίθεση με το καλοκαίρι που έχει καύσωνες. Αυτά είναι πράγματα που τα ξέρει ο καθημερινός άνθρωπος, αλλά τα ξεχνάει, φαίνεται, όποιος αναλαμβάνει μια θέση ευθύνης.

Ετσι, η ελληνική πολιτεία ξαφνιάζεται με το πέρασμα του χρόνου, λες κι αυτό δεν προβλέπεται με απελπιστική ακρίβεια από τα ημερολόγια. Πάρτε για παράδειγμα το άνοιγμα των σχολείων. Εδώ και πολλά χρόνια χρειαζόταν να έρθει ο Σεπτέμβρης για να συνειδητοποιήσει το αρμόδιο υπουργείο ότι έπρεπε να ανοίξουν τα σχολεία, να βρεθούν οι δάσκαλοι, να μοιραστούν τα βιβλία.

Το έργο ολοκληρωνόταν γύρω στον Δεκέμβρη. Φέτος για πρώτη φορά τα σχολεία άνοιξαν κανονικά και εξ ολοκλήρου με βιβλία και δασκάλους.

Εμειναν όλοι άναυδοι και ο ίδιος ο πρωθυπουργός επαίνεσε διθυραμβικά τον αρμόδιο υπουργό που προέβλεψε ότι ο Σεπτέμβρης θα έρθει τον Σεπτέμβρη κι έβγαλε τα βιβλία από το καλοκαίρι, έκανε δηλαδή το αυτονόητο, που φάνηκε τόσο εκπληκτικό ώστε ακόμα διαφημίζεται ως επίτευγμα.

Παρ' όλο που, σε μια εκδήλωση κυβερνητικής κυκλοθυμίας, ο υπουργός απομακρύνθηκε, θα περάσει στην Ιστορία ως ένας από τους σπάνιους υπουργούς που δεν κατελήφθησαν εξαπίνης με το πέρασμα του χρόνου.

Αντίθετη στάση κρατάνε οι περισσότεροι που ασχολούνται με τα κοινά. Ετσι, αυτοί που έχουν αναλάβει το έργο να στεγάσουν, να σιτίσουν και να φιλοξενήσουν τους πρόσφυγες, τους έβαλαν το κατακαλόκαιρο να μείνουν «προσωρινά» σε σκηνές και μετά τους ξέχασαν εκεί.

Οχι απολύτως ίσως, γιατί βάλθηκαν να κάνουν σχέδια επί χάρτου για τη διευθέτηση του ζητήματος του ασύλου τους και για τη -μέχρι τότε- μονιμότερη στέγασή τους.

Οι σχεδιασμοί συνεχίζονται με το ίδιο βαρύ, ράθυμο βήμα που ακολουθεί συνήθως το Ελληνικό Δημόσιο, ενώ ξαφνικά έρχεται ο χειμώνας. Μάταια η Μετεωρολογική Υπηρεσία προειδοποιεί για ραγδαία επιδείνωση του καιρού, καταρρακτώδεις βροχές και χιόνια. Χαμένη πάει και η γνώμη του λαού ότι «του Αγιου Αντρέα αντρειώνει» (το κρύο, εννοεί).

Οι πρόσφυγες παραμένουν στις σκηνές τους, μουσκεμένοι ώς το κόκαλο, να περιμένουν καρτερικά, κάτω από τη βροχή και το χιόνι, πότε θα εξεταστεί το αίτημά τους από την αρμόδια επιτροπή για να μπορέσουν να φύγουν από την Ελλάδα. Κι ας μην είναι βέβαιο αν θα μπορέσουν να πάνε αλλού.

Στην Ουγγαρία έπιασαν πρόσφυγα από τη Συρία και τον έκλεισαν δέκα χρόνια φυλακή ως τρομοκράτη επειδή προσπάθησε να διαβεί τα σύνορα, σύμφωνα με το δικαίωμα που προβλέπουν οι διεθνείς συνθήκες. Αν αυτός είχε το δικαίωμα, η Ουγγαρία είχε τα συρματοπλέγματα.

Στην ιδιόμορφη Ευρώπη των ημερών μας ανθεί η τάση να αγνοούνται τα δικαιώματα, ενώ τα συρματοπλέγματα φαίνεται ότι παράγουν δίκαιο.

Ο άνθρωπος που ξέφυγε από τον πόλεμο και από τα νύχια των δουλεμπόρων-διακινητών, γλίτωσε από τη θάλασσα και κατάφερε να διασχίσει όλο τον δρόμο μέχρι τα ουγγρικά σύνορα αναζητώντας έναν τόπο για να ζήσει, θα καταλήξει δέκα χρόνια στις ουγγρικές φυλακές.

Μάλιστα, αυτή η ιδέα με τα συρματοπλέγματα έπιασε και ρίζωσε στην Ευρώπη. Η ευρω-αμφισβήτηση, ο σκεπτικισμός και η αυξανόμενη τάση των Ευρωπαίων να κλειστούν ο καθένας στα στενά όρια του κράτους του δεν πρέπει να αποδίδονται μόνο στις ολότελα λανθασμένες οικονομικές πολιτικές της λιτότητας και της δημοσιονομικής ασφυξίας.

Φαίνεται ότι η ξενοφοβία είναι μέρος αυτού του κύματος που άρχισε με το Brexit και απειλεί να διαλύσει την ενωμένη Ευρώπη, όχι σε κάποιο μακρινό μέλλον, αλλά αρχίζοντας από το Σαββατοκύριακο που μας έρχεται, με τις αυστριακές εκλογές και το ιταλικό δημοψήφισμα.

Στο μεταξύ εδώ, στη φιλόξενη Ελλάδα, οι πρόσφυγες μένουν ακόμα σε σκηνές, ενώ ο χειμώνας μόλις άρχισε. Κι όπως λέει η λαϊκή σοφία, του Αγιου Σάββα (μεθαύριο κιόλας) σαβανώνει.