Ενα φρούτο την ημέρα

Την ίδια ώρα που ο Ομπάμα εκφωνούσε την αποχαιρετιστήρια ομιλία του για τη δημοκρατία και την ευημερία, δημοσιευόταν η στατιστική της Eurostat για το 2015, που έλεγε ότι στην Ελλάδα τέσσερα στα δέκα παιδιά ζουν σε φτώχεια και κοινωνικό αποκλεισμό.

Η Μ. δεν συμπεριλαμβάνεται στα παιδιά αυτά. Και οι δυο γονείς της εργάζονται – η μητέρα σε κατάστημα με τετράωρη βάρδια και 280 ευρώ τον μήνα και ο πατέρας σε δικηγορικό γραφείο με 700 ευρώ. Τα περισσότερα από τα ευρώ του πατέρα πάνε στο νοίκι, τα κοινόχρηστα, τη ΔΕΗ, τον ΟΤΕ και την ΕΥΔΑΠ. Η οικογένεια ουσιαστικά τρέφεται με τα ευρώ της μητέρας.

Η Μ. πήγε πριν από δυο μήνες στην Α΄ Δημοτικού και ήταν πολύ χαρούμενη. Της άρεσε το σχολείο, της άρεσαν τα γράμματα, της άρεσε η δασκάλα. Γι’ αυτό η μητέρα της παραξενεύτηκε ένα πρωί που το κοριτσάκι αρνήθηκε να πάει στο σχολείο.

Χαρούμενη και καλότροπη συνήθως, εκείνο το πρωί έκλαψε, φώναξε, χτύπησε τα πόδια της κάτω. Οι γονείς υποχώρησαν. Για μία μέρα, δεν πειράζει, σκέφτηκαν. Μέχρι το βράδυ το παιδί είχε ξαναβρεί τον χαρούμενο και καλόβολο εαυτό του.

Την άλλη μέρα, το τροπάρι «δεν πάω σχολείο» ξανάρχισε. Κι όταν το παιδί αρρώστησε –κυριολεκτικά– από το κλάμα, οι γονείς υποχώρησαν ξανά. Αποφάσισαν όμως να επισκεφτούν το σχολείο, να μάθουν τι συνέβη, κι ας έλεγε το κοριτσάκι ότι κανείς δεν την έχει πειράξει. Η δασκάλα δεν είχε ιδέα: η Μ. ήταν πολύ αγαπητή, είχε πολλές φίλες, ήταν γενικά χαρούμενη.

Και όχι, τίποτε δεν είχε αλλάξει στην τάξη, το μόνο καινούργιο που είχαν αρχίσει ήταν ένα πρότζεκτ για την υγιεινή διατροφή. Η δασκάλα είχε πει στα παιδιά να φέρνουν καθημερινά στο σχολείο ένα φρούτο.

Ετσι, θα μιλούσαν για τα φθινοπωρινά φρούτα και μετά κάθε παιδάκι θα έτρωγε το φρούτο του ή θα το αντάλλασσε με το φρούτο ενός άλλου παιδιού. Την Παρασκευή, θα έκαναν με τα φρούτα τους μια μεγάλη φρουτοσαλάτα και θα τη μοιράζονταν όλα τα παιδιά.

Η μικρή Μ. ήξερε ότι στο σπίτι της δεν έχουν κάθε μέρα φρούτο. Μόλις έξι χρόνων, αποφάσισε να μείνει στο σπίτι την «εβδομάδα των φρούτων».

Καλύτερο αυτό, έκρινε, παρά να ζητήσει από τη μητέρα της να αγοράσει φρούτα με χρήματα που δεν είχαν. Δεν μοιράστηκε με τους γονείς της το μυστικό, προτίμησε να τη θεωρούν «κακό παιδί» παρά να τους κάνει να νιώσουν υπεύθυνοι γι’ αυτά που δεν μπορούσαν να της προσφέρουν.

Η Μ. είναι ένα από τα χιλιάδες παιδιά που δεν ζητάνε τίποτα, αρκούνται σε αυτά που έχουν, υπομένουν με αξιοπρέπεια τις στερήσεις, δεν περιμένουν καν τον Αη-Βασίλη. Δεν περιλαμβάνονται όμως στις στατιστικές της Eurostat, γιατί με σχεδόν χίλια ευρώ το μήνα, οι γονείς τους δεν θεωρούνται φτωχοί.

Τα παιδιά αυτών των γονέων βιώνουν τη φτώχεια και αυτο-αποκλείονται από βασικές καθημερινές δραστηριότητες, όπως το να πηγαίνουν στο σχολείο, εξαιτίας της φτώχειας.

Η Μ. ήταν αρκετά περήφανη, ώστε να μη θέλει να πάει στο σχολείο χωρίς φρούτο, αλλά και πολύ ώριμη, με μια ωριμότητα παράταιρη για την ηλικία της, ώστε να μη θέλει να βάλει σε έξοδα τους γονείς της.

Φυσικά υπάρχει κι άλλη φτώχεια, ακόμα χειρότερη. Υπάρχουν παιδιά που ζουν σε πολύ χειρότερες συνθήκες, επιβιώνουν χάρη στα κρατικά συσσίτια ή τη φιλανθρωπία, δεν έχουν πρόσβαση σε φροντίδα της υγείας. Αλλα, πάλι, έζησαν τον πόλεμο, είδαν τα σπίτια τους να βομβαρδίζονται, δικούς και φίλους τους να χάνονται.

Αυτά είναι τα πραγματικά προβλήματα, θα μας έλεγαν οι ρυθμιστές της τύχης και της ζωής μας, προσπαθώντας να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι ευημερούμε και ας μην μπορούμε να προσφέρουμε στα παιδιά μας ούτε ένα φρούτο την ημέρα.