Διαρροές και παραλογισμοί

Εδώ και μερικές μέρες, αργά μια νύχτα, θυμάμαι, διέρρευσε το αποτέλεσμα μιας ψηφοφορίας από την κεκλεισμένων των θυρών διάσκεψη της ολομέλειας του ΣτΕ. Αυτό θα έπρεπε να αρκεί για να γίνουμε έξω φρενών. Πώς διαρρέουν πληροφορίες από μια διάσκεψη κεκλεισμένων των θυρών; Πώς αντιμετώπισαν οι σύμβουλοι της Επικρατείας την είδηση ότι διέρρευσε πληροφορία;

Εγώ, αν ήμουν Συμβούλιο της Επικρατείας θα απαιτούσα ΕΔΕ για να μάθω και να τιμωρήσω με αποπομπή και ό,τι άλλο ο νόμος προβλέπει εκείνον ή εκείνη που παραβιάζοντας την υποχρέωση για εμπιστευτικότητα, μόλις έγινε η επίμαχη ψηφοφορία βγήκε από την αίθουσα στις ρούγες κι άρχισε να διαλαλεί το αποτέλεσμά της.

Αν δεν έκανα έτσι, θα ήταν σαν να έλεγα: «Τι βλακείες είναι αυτές με τις κλειστές πόρτες! Να γίνονται όλα σε ακροατήριο». Πράγμα καλύτερο, είναι η αλήθεια. Η Δικαιοσύνη, ακόμα και η Διοικητική, δεν έχει λόγο να συνεδριάζει κρυφά και ερήμην των πολιτών.

Η διεξαγωγή της δίκης σε ακροατήριο είναι ακόμα μια εγγύηση για δίκαιη δίκη – αυτό όμως είναι άλλη συζήτηση. Για την παρούσα συζήτηση, αρκεί ότι, όπως προβλέπεται, η διάσκεψη έγινε κεκλεισμένων των θυρών, αλλά παρ' όλα αυτά διέρρευσε το αποτέλεσμα μιας κρίσιμης κατά πώς φαίνεται ψηφοφορίας.

Από κείνη τη στιγμή άρχισε ένας παραλογισμός διαρκείας. Οι δημοσιογράφοι, οι οποίοι φυσικά δεν είναι νομικοί, άκουσαν το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας και νόμισαν πως άκουσαν την απόφαση του δικαστηρίου.

Ετσι, μετέδωσαν την «είδηση» σε εφημερίδες, ραδιόφωνα, τηλεοράσεις, διαδίκτυο. Αλλοι επιχαίροντας, άλλοι λυπημένοι πολύ για την έκβαση αυτή, χωρίς οι δυστυχείς να ξέρουν ότι δεν ήταν έκβαση. Συγκεκριμένα, η απόφαση του δικαστηρίου δεν έχει ακόμα εκδοθεί.

Συστατικό στοιχείο της απόφασης είναι να γραφτούν –όχι να «καθαρογραφτούν», όπως λένε– το σκεπτικό και η κρίση του δικαστηρίου για την κάθε περίπτωση που εξέτασε.

Το αποτέλεσμα της συγκεκριμένης ψηφοφορίας (14-11), το πώς ψήφισε κάθε δικαστής, τι παπούτσια φόραγε κάτω από την αέρινη τήβεννό του, πώς είχαν χτενισμένα τα μαλλιά τους οι κυρίες, αν προτίμησαν καφέ ή έπιναν σκέτο νερό στη διάρκεια της μακράς διαδικασίας και άλλα πραγματολογικά στοιχεία δεν είναι η απόφαση του ΣτΕ, είναι σκέτο κουτσομπολιό.

Πώς, όμως, έκρινε η κυβερνητική εκπρόσωπος ότι έπρεπε να απαντήσει στο κουτσομπολιό με μια δακρύβρεχτη ανακοίνωση για τα πεινασμένα παιδάκια; Ας αφήσουμε στην άκρη το γεγονός ότι τα παιδάκια πεινάνε εξαιτίας των πολιτικών αυτής αλλά και των προηγούμενων κυβερνήσεων.

Ας αναλογιστούμε μόνο πόσο παράταιρη ήταν η επίκληση των πεινασμένων παιδιών και πόσο άκαιρη ήταν γενικά η ανακοίνωση της κυβερνητικής εκπροσώπου εκείνη τη νύχτα. Οι κυβερνητικοί εκπρόσωποι δεν πρέπει να σχολιάζουν κουτσομπολιά, άλλη είναι η δουλειά τους.

Αυτό ισχύει για την τρέχουσα κυβερνητική εκπρόσωπο, όπως και για τις πρώην και για τις επόμενες.

Πώς, από την άλλη, η αντιπολίτευση και τα προσκείμενα σ’ αυτή ΜΜΕ θεώρησαν ότι η κυβέρνηση υπέστη βαριά ήττα και ότι ο νόμος κρίθηκε αντισυνταγματικός; Ο νόμος δεν έχει κριθεί προς το παρόν, γιατί δεν την ξέρουμε την κρίση του ΣτΕ.

Πολύ περισσότερο δεν έχει καταργηθεί ο νόμος, γιατί το ΣτΕ δεν μπορεί να καταργεί νόμους, μπορεί μόνο να εκφέρει άποψη για τη συνταγματικότητά τους.

Με λίγα λόγια, παρανόμησε ο υπεύθυνος για τη διαρροή, και μετά παραλογίστηκαν όλοι μαζί οι πολιτικοί. Κι αν όλα αυτά φαίνονται «ψιλά γράμματα», είναι στην πραγματικότητα οι λιγοστές εγγυήσεις που έχουν απομείνει για να διατηρηθεί η ελπίδα μας ότι θα γυρίσει ο τροχός: να υπάρχουν νόμοι και να τηρούνται.

Μόνο έτσι θα βγούμε επιτέλους από τη στενωπό του αλαλούμ στη λεωφόρο που οδηγεί στην ευημερία. Η οποία σχετίζεται απόλυτα με τη λήψη σύννομων αποφάσεων και τον σεβασμό στο δίκαιο και τα δικαιώματα. Στο πλαίσιο αυτό, η διαρροή και ο παραλογισμός που ακολούθησε είναι για τα σκουπίδια.