Βρετανικό τσάι και ιταλική αντεπίθεση

Με συναρπαστικές προτάσεις η Αγγλίδα υπουργός Οικονομικών ξετύλιξε τα σχέδιά της για να καλύψει τη διαφορά, τη ζημιά που έκανε στη βρετανική οικονομία το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος για την έξοδο από την Ε.Ε., αλλά και αυτήν που θα κάνει η όντως έξοδος.

Που δεν έχει αρχίσει ακόμα να συζητιέται στα αρμόδια όργανα, αλλά τα υπόλοιπα όργανα έχουν αρχίσει να παίζουν.

Είπε, λοιπόν, η αρμόδια για την ανάκαμψη της οικονομίας ότι θα εισπράξει πολλά δισ. πουλώντας τσάι στους Ιάπωνες, μαζί με μαρμελάδες, μπισκότα και όλα τα απαραίτητα για ένα κανονικό βρετανικό τσάι. Κι όταν είδε πως με αυτή την ιδέα δεν καλύπτεται η τρύπα, δήλωσε ότι θα εισπράξει κι άλλα δισ. πουλώντας ουίσκι και τζιν στο Μεξικό.

Φαίνεται πως η ιδέα που κρυβόταν στο μυαλό των υποστηρικτών του Brexit ήταν ότι η Βρετανία, μια παλιά γνωστή αυτοκρατορία αναμφισβήτητου κύρους, μπορεί να εξαγάγει ξανά τον πολιτισμό της και έχει μπει σε αναζήτηση αγορών που θα δεχτούν με ευχαρίστηση αυτόν τον πολιτισμό.

Τσάι στις πέντε το απόγευμα, ουίσκι για τους κυρίους. Κομψά πράγματα περασμένων αιώνων, απολύτως άχρηστα στις αγορές-στόχους. Κι όμως, με αυτήν την εναλλακτική στο μυαλό η Τερέζα Μέι θα παραστεί στην πρώτη της εμφάνιση στη σύνοδο κορυφής των 28.

Ετσι τα είπε στο κόμμα της τουλάχιστον. Κι όλοι τη χειροκρότησαν, χωρίς να κοιτάζουν τις δημοσκοπήσεις, τις πραγματικές αντιδράσεις των Βρετανών που δεν χαίρονται βλέποντας τη λίρα να πέφτει και βασικά είδη (το καλάθι της νοικοκυράς) να ακριβαίνουν. Η καινούργια λέξη της μόδας στη Βρετανία είναι σήμερα το regrexit, που σημαίνει μετανιώσαμε για την έξοδο από την Ε.Ε., για να δούμε πώς θα τα μαζέψουμε τώρα.

Θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον αυτό το διήμερο των ηγετών, που δεν θα ξέρουν τι να πιάσουν και τι να αφήσουν. Γιατί φυσικά δεν τους απασχολεί μόνο το Brexit, ίσως μάλιστα το Brexit να μην τους απασχολεί καθόλου αυτή τη στιγμή που ο συσχετισμός των δυνάμεων είναι με το μέρος τους:

ακόμα και στην ίδια τη Βρετανία ο αριθμός εκείνων που θεωρούν τη μετανάστευση πρόβλημα μειώνεται ραγδαία, ενώ αυξάνεται ο αριθμός εκείνων που ζητούν να διασφαλιστεί η θέση των Ευρωπαίων εργαζομένων –μπας και μαλακώσει η στάση της Ε.Ε. που έχει ανακοινωθεί με αυστηρούς τόνους. Καμιά παραχώρηση στη Βρετανία αν δεν δέχεται όλες τις αρχές της Ενωσης.

Περισσότερο τους απασχολεί το Italexit που έρχεται με τη μορφή του επικείμενου δημοψηφίσματος στην Ιταλία. Φαίνεται μάλιστα πως το δημοψήφισμα έγινε όπλο στα χέρια του ίδιου του Ρέντσι, όπως το δικό μας δημοψήφισμα δεν υπήρξε ποτέ όπλο στα δικά μας χέρια. Μάλλον θα μείνουμε στην Ιστορία ως οι πρώτοι που ψηφίσαμε «όχι» στις άθλιες πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ενωσης και οι μόνοι που –παρά το «όχι»– τις υφιστάμεθα με τη μεγαλύτερη ένταση.

Ετσι που διαλυμένοι να σερνόμαστε πίσω από τις αποφάσεις μας και τις υπογραφές μας και μεταξύ μας να σφαζόμαστε για το ποιος σέρνεται καλύτερα.

Αντίθετα, ο Ρέντσι φάνηκε επιτέλους να ξυπνάει από τον πολύχρονο ύπνο του και, από 'δώ το 'φερε, από 'κεί το 'φερε, προσκλήθηκε στον Λευκό Οίκο, όπου και εισέβαλε μαζί με όλο τον ιταλικό πολιτισμό (με μια ιδέα αντίστοιχη με αυτήν των Βρετανών).

Το εκθαμβωτικό φουστάνι της Πρώτης Κυρίας, το μενού από Ιταλό σεφ, αλλά και το ιταλικό σινεμά, η ιταλική μουσική, όλα αυτά μαζί έδωσαν μια ιδέα για το είδος πολιτισμού που μπορεί να εξαγάγει ο Ιταλός αν απέλθει από την Ε.Ε. Αλλη ποιότητα και άλλου είδους βιομηχανίες εμπλέκονται στις εξαγωγές αυτές. Που, εκτός των άλλων, έχουν και ένα άρωμα 21ου αιώνα, κι έτσι αποκτούν διαστάσεις που μπορούν να κατανοήσουν οι υπόλοιποι εταίροι και να τις φοβηθούν.