Για το νερό και για το φιλότιμο

Με την ευκαιρία που ψηφίστηκε από τη Βουλή νόμος που επιτρέπει την ιδιωτικοποίηση των εταιρειών υδάτων Αθήνας και Θεσσαλονίκης, πολλά γράφτηκαν και λέχθηκαν για το νερό.

Πάλι καλά. Μερικές φορές χρειάζεται να λέγεται και να ξαναλέγεται το αυτονόητο, γιατί συχνά το ξεχνάμε, μέσα στην αγωνία μας να αποδείξουμε κάτι, την ευπείθεια και την προσαρμοστικότητά μας συνήθως.

Είναι προφανές ότι ο νόμος αυτός που ψηφίστηκε προχθές δεν έχει νομική ισχύ, γιατί παραβιάζει το Σύνταγμα και τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Το νερό δεν μπορεί να ιδιωτικοποιηθεί, γιατί είναι δημόσιο αγαθό, δηλαδή ανήκει σε όλους, ανεξάρτητα από τα επιμέρους χαρακτηριστικά τους: φυλή, φύλο, εθνικότητα, ηλικία, περιουσιακή κατάσταση.

Η ΕΥΔΑΠ και η ΕΥΑΘ, που σήμερα θεωρούνται «αξιοποιήσιμες» και περνάνε στα προς πώληση κτήματα του Δημοσίου, δεν κατέχουν ούτε διαχειρίζονται το νερό, απλώς φροντίζουν και διαχειρίζονται το δίκτυο που πηγαίνει το νερό από τις δεξαμενές σε κάθε γωνιά της περιοχής που καλύπτει η καθεμιά.

Είναι υποχρεωμένες να συντηρούν και να βελτιώνουν τεχνικά το δίκτυο αυτό, για τον λόγο αυτό οι χρήστες του δικτύου πληρώνουν τίμημα, που οφείλει να είναι χαμηλό. Δεν προβλέπεται κέρδος για τις εταιρείες.

Ο νέος νόμος χωρίς νομική ισχύ ψηφίστηκε προχθές για να ικανοποιήσει επιθυμία των δανειστών μας. Κι ενώ θα φαινόταν ότι η επιθυμία τους ήταν απλά να ταπεινωθούμε, για ακόμα μια φορά, ισοπεδώνοντας κάθε αρχή δικαίου και ηθικής για να τους ευχαριστήσουμε, στην πραγματικότητα ίσως δεν είναι ακριβώς έτσι.

Σε άλλες χώρες –του λεγόμενου Τρίτου Κόσμου– η ιδιωτικοποίηση του νερού απέφερε μεγάλα κέρδη σε εταιρείες ενώ οδήγησε στον μαρασμό ολόκληρων περιοχών. Ποιος δεν έχει δει εικόνες με αποστεωμένα παιδάκια που περπατάνε πολλές μέρες κάτω από τον ήλιο για να φτάσουν στην πηγή και να γεμίσουν το λαγήνι τους.

Ποιος δεν έχει δει αχανείς εκτάσεις ξεραμένης γης που σκάει δώθε κείθε ανοίγοντας μεγάλους κρατήρες. Ολα αυτά δεν είναι αποτελέσματα φυσικής λειψυδρίας.

Είναι αποτελέσματα της εκμετάλλευσης του νερού από μεγάλες πολυεθνικές, οι οποίες, αδιαφορώντας για τους ανθρώπους και τον πολιτισμό τους, διοχέτευσαν το νερό όπου ήθελαν, δηλαδή σε τεράστιες «δικές τους» καλλιεργημένες εκτάσεις με υπεραπόδοση.

Ετσι πλούτισαν οι εταιρείες, με την ανοχή ή την υποστήριξη κυβερνήσεων του καλού κόσμου, του Πρώτου και δυτικού, που δεν δίστασε στη συνέχεια να σπεύσει να μοιράσει ανθρωπιστική βοήθεια, ελεημοσύνη πες, στα θύματα της κλοπής.

Θα έλεγε κανείς ότι εμείς δεν είμαστε χώρα του Τρίτου Κόσμου, ανήκουμε στη Δύση και μάλιστα στον «σκληρό» πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ενωσης, και άλλα παραμύθια. Μπορεί, μάλιστα, να μοιάζει ακραίο το σενάριο του επικείμενου μαρασμού ανθρώπων και καλλιεργειών με την ιδιωτικοποίηση του νερού.

Ας μην ξεχνάμε, όμως, ότι ακραίο έμοιαζε και το σενάριο φτωχοποίησης των Ελλήνων. Ακραία έμοιαζαν τα σενάρια με τους πεινασμένους μαθητές στα σχολεία, ακραίοι οι συνταξιούχοι χωρίς σύνταξη, ακραία τα νοσοκομεία χωρίς γάζες και χωρίς γιατρούς.

Ολα αυτά τα ακραία σενάρια εξελίχθηκαν σε ζοφερή πραγματικότητα, μέσα σε λιγότερο από εφτά χρόνια που επιχειρείται η «σωτηρία» της Ελλάδας. Ισως, με την ευκαιρία του νερού, να ήρθε η ώρα για να συνειδητοποιήσουμε ότι φτάνει πια, δεν θέλουμε άλλη σωτηρία.

Σημείωση: Η δήλωση του αρμόδιου υπουργού ότι, όσο είναι αυτός υπουργός, το νερό δεν θα ιδιωτικοποιηθεί δείχνει αλαζονεία ή «αυταπάτη». Ο άνθρωπος ή δεν έχει καθόλου φιλότιμο ή δεν θυμάται τι ρόλο παίζει. Πάντως η δήλωσή του κατά κανέναν τρόπο δεν σημαίνει ότι είμαστε ασφαλείς, εμείς ή το νερό μας.

Θα είμαστε ασφαλείς μόνο όταν ο νόμος για την ιδιωτικοποίηση της ΕΥΔΑΠ και της ΕΥΑΘ κριθεί αντισυνταγματικός και καταργηθεί –έστω και παρά τη θέληση των δανειστών– ή αλλιώς όταν φιλοτιμηθούμε εμείς και πάρουμε το νερό στα χέρια μας.