Φθινόπωρο

Νωρίς ήρθαν οι βροχές. Ή έτσι φάνηκε. Τα σύννεφα κράτησαν περισσότερο απ’ όσο έπρεπε. Ή έτσι αισθάνεσαι.

Oμως εκείνο το πρωί με θέα στον νότιο Ευβοϊκό, μετά την απειλητική καταιγίδα, έφερε ένα κάπως θαμπό ουράνιο τόξο. Και όσο ο ήλιος νικούσε τη συννεφιά και οι εφτά εκπρόσωποι της ίριδας ξεθώριαζαν, άλλα χρώματα αναδύθηκαν κάτω από το νέο φως.

Το πράσινο λαδί των πεύκων άρχισε να αναδεικνύεται πλάι στο μείγμα του χρώματος της άμμου: ανοιχτό καφέ και γκρι και λευκό και κόκκοι μαύροι, που αν τους έψαχνες δεν θα τους ξεχώριζες ποτέ.

Το ίδιο η κίτρινη και κόκκινη ώχρα από τους τοίχους των σπιτιών και τις οροφές.

Κι εκεί που μια λάμψη σε κάνει να σκέφτεσαι ότι ένα αυτοκίνητο πήρε τον ανηφορικό δρόμο, το ασημί από τα ελαιόδεντρα σε καθησυχάζει: δεν θέλεις απαραίτητα παρέα τώρα, επιθυμείς να χαθείς στην ησυχία του τοπίου.

Πόσες φορές τη ράγισαν όταν τη χρειαζόσουν; Αμέτρητες.

Και αυτές οι σχεδόν μαύρες λόγχες τι είναι; Μα ναι, εκείνα τα σκοτεινά, βαθυπράσινα κυπαρίσσια. Αφήνεσαι στο υποκίτρινο λευκό με το κεραμιδί που σκάει πίσω από τη σκιά τους.

Στους γεμάτους νερόλακκους όπου τσαλαβουτούν δύο κοτσύφια - το ίδιο ζευγάρι που ξέρεις. Μα δεν τους έφτασε τόση βροχή; Γιατί κάνουν ξανά μπάνιο;

Αλλά υπάρχει πια μια υπόκωφη υγρή ζέστη, που φέρνει σταγόνες ιδρώτα στο μέτωπο. Σηκώνεις πάνω τα μαλλιά. Και δεν ξέρεις πώς αισθάνονται οι τσουρουφλισμένες από τον ήλιο ίριδες και οι κόκκινοι ιβίσκοι που επιβίωσαν, ξεγελώντας το φθινόπωρο.

Οι οιωνοί όμως δεν λένε ψέματα. Χελιδόνια γέμισαν τα καλώδια, οι κίτρινες και λευκές κοιλίτσες τους, οι μαύρες ουρές τους προγυμνάζονται για το μεγάλο ταξίδι. Βλέπεις και την αναστάτωση στις ελάχιστες πια κατοικημένες φωλιές, οι αποσκευές είναι έτοιμες.

Ακούς να φωνάζει μια καρακάξα.

Ανέλπιστα όμορφο το πρωινό, με την πικρή μυρωδιά από γεράνι να γεμίζει τον τόπο - τι ακριβό άρωμα…

Στο πιάτο περιμένουν σύκα λευκά και μαύρα βασιλικά -όσα πρόλαβες να σώσεις πριν από τη βροχή- και η πυκνή και σφιχτή δάφνη επιδεικνύει τα φύλλα της. Ελάφρυνε από τα πολύτιμα βάρη της και η μέχρι προχθές φορτωμένη κληματαριά.

Λίγες σταγόνες λάμπουν στον κάκτο που άνθισε εκτός εποχής και το άρωμα από το επίμονο γιασεμί βάρυνε, τώρα που ελάφρυνε ο ουρανός. Φθινόπωρο.

Ο σκύλος κοιμάται με μισάνοιχτο μάτι κάτω από το παράθυρο. Περιμένει κι αυτός έναν μεζέ από το πρωινό σου.

Καφές, ζεστό ψωμί, φρέσκο βούτυρο και σπιτική μαρμελάδα σύκο. Την έχεις αρωματίσει με κανέλα και τώρα αυτή σου γαργαλά ευχάριστα τον ουρανίσκο.

Και όταν ανοίγεις το ραδιόφωνο η πιο ζεστή φωνή της ελληνικής μουσικής σε γεμίζει με όσα θα ήθελες να πεις. Η πόρτα του φθινοπώρου άνοιξε οριστικά, τα πουλιά αποδημούνε και είναι Σεπτέμβρης μήνας -μπορεί κι Οκτώβρης- κι εσύ εκεί, επιμένεις να φτιάχνεις μια ιστορία από την αρχή.

Εφυγε το καλοκαίρι, τι κρίμα. Πήρε μαζί ό,τι έταξε, γέννησε νέες ελπίδες, έσβησε άλλες, παλιές. Τώρα σειρά παίρνει το ώριμο φθινόπωρο με τις μακρύτερες σκιές, τις ζεσταμένες καρδιές.

Κοιτάζεις ξανά τα χρώματα, που γίνονται όλο και πιο βαθιά κάτω από τον ωριμασμένο ήλιο, όλο και πιο δικά σου.

«Δεν υπάρχουν σύνορα μην πεις», τραγουδάς κι εσύ και συμφωνείς:

«Το δελφίνι το ’πε στις ακτές/ κράτα την καρδιά σου από τους πειρατές/ το ’πε και στο κύμα χάθηκε/ όποιος μένει πίσω/ πάει, ξεχάστηκε»*.

*«Φθινόπωρο», στίχοι: Χάρις Αλεξίου, μουσική: Νίκος Αντύπας (1992)