Γιορτή προσδοκιών

Ενα νέο κίτρινο κτίριο σκάει μύτη διακριτικά στην Πατησίων, απέναντι από το Αρχαιολογικό Μουσείο. Κάτι μου θυμίζει, μοιάζει με μακιγιαρισμένη ανάμνηση, απίστευτο αλλά αληθινό, ήταν το ξενοδοχείο «Ακροπόλ». Εχω περάσει τις πύλες του σε μια προηγούμενη ζωή, μα δεν μπορώ να θυμηθώ σε ποια από τις προηγούμενες ζωές. Τότε που υπήρχε ακόμα στην Πατησίων το «Μινιόν» ως πολυκατάστημα με Αγιο Βασίλη που φωτογραφιζόταν ή αργότερα; Σίγουρα πολύ πριν από την τελευταία φάση που το τρόλεϊ δεν περνά κάθε φορά από το Μουσείο.

Η ιστορία της περιοχής χωρίζεται σε φάσεις καταστροφής, το πρόσφατο κομμάτι είναι αφότου κάψανε στην Πατησίων ένα λεωφορείο, έκτοτε πότε περνάνε από κει τα οχήματα, πότε δεν περνάνε, ακόμα δεν έχει βρεθεί ο τρόπος να ενημερώνονται οι επιβάτες στη στάση του Μουσείου αν θα περάσει τρόλεϊ.

Μάλλον ακόμα κανείς δεν έχει σκεφτεί ότι οι επιβάτες πρέπει να ενημερώνονται. Οτι έχουν κάποια δικαιώματα κι αυτοί τέλος πάντων. Είναι πολύ χαμηλά στην κλίμακα των πολιτών οι άνθρωποι που χρησιμοποιούν τρόλεϊ για να φτάσουν στα Πατήσια, οπότε, πφφ, ποιος να ασχοληθεί;

Σ’ ένα τέτοιο σπάνιο λοιπόν πέρασμα, βλέπω το παλιό ξενοδοχείο να αναδύεται από τις λινάτσες του, και θες τα Χριστούγεννα που έρχονται, θες η λιακάδα που δεν φεύγει, κάτι μέσα μου χαμογελά δειλά. Κι όταν λέω δειλά εννοώ δειλά.

Σε δύσκολους καιρούς βρήκε κι αυτό να εμφανιστεί, σε περίεργα μέρη. Αλλά το χαιρετώ σαν παλιό γνώριμο, κι αμέσως (τι σου είναι ο άνθρωπος, του δίνεις ένα σοκολατάκι και θέλει όλο τον δίσκο) αρχίζω να ονειρεύομαι και την παρακάτω λινάτσα, εκείνη την απερίγραπτη πράσινη του «Μινιόν» που άδικα προσπαθεί να κρύψει τη συμπυκνωμένη αθλιότητα της πόλης αυτής, όλη τη βρόμα και την περιφρόνηση σε ό,τι κάποτε θαυμάσαμε έως φθόνου, αυτή λοιπόν την ελεεινή να αποσύρεται επιτέλους και να βγαίνει ένα καινούργιο κτίριο από κάτω.

Ας μην είναι πολυκατάστημα, τι να αγοράσω πια εγώ; Ολα τα έχω και δεν βρίσκω χώρο να τα βολέψω, μακάρι ο Αγιος Βασίλης να ερχόταν να πάρει μερικά από τ’ αγαθά μου να τα μοιράσει παραπέρα.

Ας είναι υπουργείο, τράπεζα, παιδότοπος, εστιατόριο, οτιδήποτε. Κι ας τον πιάσει παροξυσμός τον Αγιο Βασίλη μετά, να μην αφήσει λινάτσα για λινάτσα στο βασανισμένο κέντρο, να γυμνώσει και τα πρώην νεοκλασικά και νυν ερείπια, για ποιους καλύτερους καιρούς τα κρατάμε να ρημάζουν αλήθεια;

Ας ανοίξει μερικά πεζοδρόμια από τις σαπισμένες κολόνες τους. Αγιος είναι, κάνει θαύματα, κι εγώ μπορώ να ονειρεύομαι ελεύθερα.

Στην τελική, ας κάνει και το θαύμα με τις διαδρομές των τρόλεϊ, να τις ξαναφτιάξει όπως ήταν, να περνάνε στην ώρα τους κανονικά, κι από τις κανονικές στάσεις.

Ζητάω πολλά, το ξέρω, αλλά είναι η γιορτή των προσδοκιών αυτή. Αν όχι τώρα, πότε;