Γιατί να μην ψηφίζει όποιος θέλει στις διαδικασίες εκλογής αρχηγού κάποιου κόμματος; Δεν θέλουμε όλοι να διευρύνεται όσο γίνεται η δημοκρατία; Το ερώτημα αυτό μοιάζει με ερώτημα-παγίδα σε γραπτές εξετάσεις, όπου η προφανής απάντηση είναι εντελώς λάθος.
Την μπανανόφλουδα της δήθεν δημοκρατίας την πέταξε κάποτε ο Γιώργος Παπανδρέου, ενδεχομένως με καλή πρόθεση, και έκτοτε τα πιο μεγάλα κόμματα έπεσαν σε έναν λάκκο από τον οποίο δυσκολεύονται να βγουν.
Το πρώτο πρόβλημα είναι ότι αυτό που αποκαλείται εκλογικό σώμα το οποίο ψηφίζει σε εκλογές ανάδειξης κομματικού αρχηγού, πολύ απλά δεν είναι εκλογικό σώμα. Συνταγματικά, το εκλογικό σώμα είναι κάτι πολύ συγκεκριμένο (Ελληνες πολίτες που έχουν εκλογικό δικαίωμα) και έχει τέσσερις επίσης πολύ συγκεκριμένες αρμοδιότητες: ανάδειξη Βουλής, ανάδειξη αρχών Τοπικής Αυτοδιοίκησης, συμμετοχή σε δημοψηφίσματα για πολύ συγκεκριμένα θέματα και ανάδειξη ευρωβουλευτών. Το όνομα των εκλογέων στις βουλευτικές εκλογές συμπεριλαμβάνεται (μαζί με κάποιους πεθαμένους) στους επίσημους εκλογικούς καταλόγους, αλλά στις κομματικές όχι. Ενώ στις βουλευτικές εκλογές πρέπει να αποδείξεις ότι είσαι εκλογέας, στις κομματικές αρκεί μια δήλωσή σου ότι είσαι «φίλος». Ετσι μπορεί να ψηφίζουν και «εχθροί» ή για το ίδιο κόμμα να ψηφίζουν κάθε φορά εντελώς διαφορετικοί άνθρωποι. Σαν στις βουλευτικές εκλογές να ψήφιζαν μόνο οι Κρητικοί, στις επόμενες μόνο οι Θρακιώτες κοκ.
Η διαδικασία έχει πολλά απολίτικα στοιχεία και φτάνει κάποτε να προσομοιάζει σε καλλιστεία. Αν λ.χ. δηλώσει υποψηφιότητα για την αρχηγία κάποιου κόμματος ένας δημοφιλής τραγουδιστής που δεν έχει σχέση με το κόμμα και του επιτραπεί να συμμετάσχει, μπορεί και να εκλεγεί. Αν όμως δεν του επιτραπεί, κανείς δεν θα διαμαρτυρηθεί γι’ αυτό. Οπως και στα καλλιστεία, ένα τυχαίο κοινό θα ψηφίσει με βάση αυτό που του προσφέρεται. Ολα αυτά μικρή σχέση έχουν με τη δημοκρατία.
Εξίσου σημαντικό είναι ότι και θεωρητικά και πρακτικά, τα κόμματα είναι ενώσεις φυσικών προσώπων που έχουν κοινούς στόχους, κυρίως ιδεολογικούς. Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορεί, ούτε είναι «δημοκρατικό», να επιτραπεί σε κάποιο συγκεχυμένο «εκλογικό σώμα» να επιλέξει, είτε υποβολιμαία είτε επειδή τον βρίσκει ωραίο, κάποιον υποψήφιο ιδεολογικά αντίθετο. Δεν γίνεται να εκλεγεί κάποιος στη Ν.Δ. αρχηγός και μετά να δηλώσει ότι είναι κατά της ιδιοκτησίας και να διώξει όλα τα στελέχη που είναι υπέρ, δηλαδή όλους.
Στην πραγματικότητα, τα κόμματα με ισχυρή ιδεολογική ταυτότητα καθώς και τα προσωποπαγή κόμματα είναι αδιανόητο να κάνουν εκλογές στη βάση. Ούτε η Ζωή Κωνσταντοπούλου θα μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο ούτε ο Κυριάκος Βελόπουλος ούτε βέβαια το ΚΚΕ. Το πρόβλημα το αντιμετωπίζουν τα μεγάλα -και ιδεολογικά πιο «ευρύχωρα»- κόμματα. Η προσφυγή στη βάση προδίδει περισσότερο την αγωνία διατήρησης μιας στοιχειώδους σύνδεσης μαζί της -σε μια εποχή που οι αποφάσεις παίρνονται χωρίς ιδιαίτερη συμμετοχή της- και ταυτόχρονα αποτελεί διαφημιστική καμπάνια διεύρυνσης επιρροής. Η δημοκρατία είναι μια εντελώς διαφορετική υπόθεση.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας