Μια άλλη Τρίτη Ματιά

Τα τελευταία οκτώ ή εννέα χρόνια (δεν θυμάμαι ποια ήταν η πρώτη φορά), αρχικά λίγα Σάββατα τον χρόνο και μετά σταθερά τρία ή τέσσερα τον μήνα, γέμιζα αυτόν τον χώρο με μικρές ιστορίες, άλλες εκατό τοις εκατό αληθινές, άλλες αληθινές κατά το ήμισυ και άλλες στις οποίες η αλήθεια, η φαντασία, η επιθυμία και το όνειρο, ο προβληματισμός και η επικαιρότητα μπερδεύονταν τόσο πολύ, που γεννούσαν μια άλλη ιστορία, με τη δική της αλήθεια.

Ιστορίες, λοιπόν.

Ενας κύκλος κλείνει -και αρχίζει ένας άλλος, κανείς δεν ξέρει πού θα οδηγήσει. Οσοι βρεθήκαμε εδώ -και όσοι παραμένουν προσδεδεμένοι στον ίδιο σκοπό-, σε αυτές τις σελίδες, από την πρώτη έως την τελευταία, σε αυτήν τη μοναδική εφημερίδα, σε αυτή την ιστοσελίδα, είτε επωνύμως είτε ανωνύμως, μάλλον ποτέ δεν θα ξεχάσουμε τι κάναμε εδώ και γιατί βρεθήκαμε σε αυτά τα γραφεία, σε αυτές τις καρέκλες, με αυτούς τους ανθρώπους. Και είμαστε περήφανοι γι’ αυτό -γιατί επιμένει, γιατί συνεχίζει, κόντρα στις αντιξοότητες. Ακόμη και αν κάποια στιγμή έρχεται το πλήρωμα του χρόνου και κάνουμε ένα βήμα πιο πέρα.

Οι λέξεις δεν βγαίνουν εύκολα, είναι μικρές και λίγες, δεν μπορούν να χωρέσουν ούτε τα ευχαριστώ, σε όλους τους συναδέλφους και τον καθένα ξεχωριστά, ούτε τα γέλια, ούτε τη συγκίνηση ή την αγωνία, τα ευχάριστα και τις εκπλήξεις, τις δυσκολίες και τις απογοητεύσεις που μοιράστηκα με τόσους ανθρώπους. Την ευγνωμοσύνη και την τιμή που αισθάνθηκα δουλεύοντας πλάι και μαζί με ανθρώπους πολύ σπουδαίους -για την ιστορία τους, για την προσωπικότητα και τον επαγγελματισμό τους, την εντιμότητα και την απλότητα, την επιμέλεια και την επιμονή, μαθήματα πολύτιμα για όποιον ασκεί αυτό το επάγγελμα. Ούτε τη συγκίνηση από την ανταπόκριση των ανθρώπων στις 600 λέξεις του Σαββάτου. Υπήρχε κάτι το αμφίδρομο σε αυτή την ιστορία, μια ανατροφοδότηση που δεν μπορεί να περιγραφεί με λόγια.

Η αναδρομή πάει πολύ πίσω, κάπου δέκα χρόνια, και δεν χωράει εδώ. Είναι μια γιγάντια σφαίρα, γεμάτη πρόσωπα, γεγονότα, εμπειρίες, που διαμόρφωσαν σε έναν βαθμό ό,τι είμαι σήμερα. Δεν μπορώ να διαλέξω ένα, δύο ή τρία. Θα ήταν άδικο για τα υπόλοιπα.

Αυτό το κείμενο γράφεται βράδυ Τετάρτης, κάπου στην Εύβοια, συνοδεία του τραγουδιού των γρύλων και με το γιασεμί να ευωδιάζει τον τόπο. Και αυτή η όμορφη καλοκαιρινή βραδιά κάνει ακόμη πιο δύσκολο τον αποχαιρετισμό. Αλλά η Γη συνεχίζει να περιστρέφεται γύρω από τον άξονά της και γύρω από τον Ηλιο ερήμην των αλλαγών στις ζωές μας και των αποφάσεων που λαμβάνουμε. Μέσα στη γλάστρα με το παχύφυτο που κρέμεται από τη βεράντα έχει φυτρώσει μια συκιά -ένα κλαδάκι με τέσσερα φύλλα είναι ακόμα-, οι αδέσποτες γάτες της αυλής μασουλάνε τα ψαροκόκαλα από το μεσημεριανό και η χελώνα απολαμβάνει τις φλούδες από το πεπόνι και τα αγγούρια. Πότε πότε φυσάει ελαφρά κάνοντας τα φύλλα στην κληματαριά να θροΐζουν. Μαγιό και πετσέτες στεγνώνουν απλωμένα μετά το απογευματινό μπάνιο και στο ψυγείο παγώνει λίγο λευκό ημίγλυκο κρασί. Στο ραδιόφωνο παίζει το Δεύτερο Πρόγραμμα, όπως κάθε βράδυ. Η σελήνη -στη χάση της πια- δεν έχει ανατείλει ακόμη. Σε λίγο θα σβήσω και τα φώτα, για να την αφήσω να ρίξει το φως της στον κήπο και τα δέντρα. Θα κλείσω και το ραδιόφωνο.

Και μέσα σε αυτή την ατμόσφαιρα θα ευχηθώ «εις το επανιδείν». Οι δρόμοι των ανθρώπων τέμνονται ξανά και ξανά· δεν είναι ευθείες παράλληλες, ούτε τεμνόμενες, για να χάνονται.