Δημοσιεύματα σχετικά με ομαδικό τάφο (ή τάφους;) στο Χαν Γιουνίς στη Λωρίδα της Γάζας ξυπνούν ιστορίες για αντίστοιχες, πρόσφατες και απώτερες, μακάβριες ανακαλύψεις. Η ταφή των νεκρών, που θα έπρεπε, όπως και η μεταφορά ανθρωπιστικής βοήθειας, να οδηγεί σε πρόσκαιρη έστω διακοπή των εχθροπραξιών, δεν αναγνωρίζεται ως καθήκον. Παραδείγματα υπάρχουν πολλά και διαφορετικά. Η μνήμη πονά και η λήθη δεν θεραπεύει. Ενώ οι ιδεολογικές εκκρεμότητες, αν σκεφτεί κανείς ακόμα και μακρινά γεγονότα όπως το Κατίν, συσκοτίζουν το ιστορικά ορθό.
Στη Γάζα παρακολουθούμε ακόμα μία μεγάλη καταστροφή, κάποιοι την ονομάζουν αποανθρωποποίηση, που δεν μοιάζει να έχει τέλος. Ούτε να δικαιολογεί με το μέγεθος και τη σφοδρότητά της την απάντηση του Ισραήλ στη δολοφονική επιχείρηση της Χαμάς τον Οκτώβριο. Απέναντι σε αυτή στέκονται με πολλούς τρόπους άνθρωποι μέσα και έξω από το Ισραήλ. Το αίτημά τους ωστόσο για κατάπαυση του πυρός και για ειρήνη αντιμετωπίζεται τιμωρητικά από κυβερνήσεις όπως των ΗΠΑ, της Γερμανίας κ.λπ.
Αυτό συνέβη και με την πολιτική φιλόσοφο Νάνσι Φρέιζερ, της οποίας ματαιώθηκε από το Πανεπιστήμιο της Κολονίας η πρόσκληση να δώσει εκεί διαλέξεις. Σε συνέντευξή της υποστηρίζει ότι η απόφαση αυτή στρέφεται εναντίον της ακαδημαϊκής ελευθερίας, αλλά και ευρύτερα των πολιτικών ελευθεριών, και περιγράφει την τάση αυτή σαν έναν πυρετό που απλώνεται όλο και περισσότερο. Θυμίζοντας ότι η ίδια είναι Εβραία, υποστηρίζει ότι ο ιουδαϊσμός, όπως εκφράστηκε από τον Σπινόζα, τον Φρόιντ, τον Χάινε, τον Μπλοχ, είναι υπερεθνικός και ότι η «εβραϊκότητα» δεν είναι για πολλούς Εβραίους μια στενή φυλετική ταυτότητα, αλλά υπερασπίζεται τα οικουμενικά δικαιώματα των ανθρώπων.
Ο πυρετός αυτός έχει, όπως μαθαίνουμε, συνέπειες για κάποιες γυναίκες πρυτάνεις στην Αμερική, έχει αμφισβητήσει τη βράβευση άλλων, έχει δημιουργήσει έναν διαχωρισμό μεταξύ των ανθρώπων που υποστηρίζουν άνευ όρων τις πολεμικές ενέργειες του κράτους του Ισραήλ και αυτών που διεκδικούν την κριτική σκέψη, ακόμη και σε δύσκολα ζητήματα, σε ένα πλαίσιο πανανθρώπινης κατανόησης και ειρήνης.
Στη χώρα μας δεν έχουν –ακόμα– σημειωθεί τέτοια συμπτώματα λογοκρισίας, τα οποία δείχνουν τάσεις εξάπλωσης. Η «φρόνιμη» όμως σιγή κάποιων ελληνικών κομμάτων σχετικά με την απαγόρευση του γερμανικού κράτους απέναντι στον Γιάνη Βαρουφάκη και της εκδήλωσης για την ειρήνη που συνδιοργάνωναν η Φωνή των Εβραίων με το DiΕΜ25 πρέπει να μας ανησυχεί. Μεταξύ όσων σιώπησαν υπάρχουν πιθανώς και κάποιοι που δεν προσυπογράφουν την απόφαση αυτή. Ισως όμως να σκέφτονται ότι δεν έχουν λόγο να κλείσουν με τις διαμαρτυρίες τους πόρτες που μπορεί αύριο-μεθαύριο να βοηθήσουν την πολιτική τους επικράτηση. Αλλά κάνουν λάθος. Ο πόνος που απλώνεται χωρίς να βρίσκει την αναγκαία αντίσταση μας αφορά όλους.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας